Who Knew? [Percy]

“Ik denk dat alles wat ze nodig heeft is duidelijkheid… En gelijk heeft ze. In liefde bestaan er geen 2e keuzes. Het is logisch dat ze boos is, ze voelt zich gebruikt… Maar zodra jij haar verteld dat je verliefd op háár bent. Dat je meer van haar houd. Dan weet ik dat ze je niet kan weigeren.” Percy glimlachte kort, het leek nu wel alsof hij zijn besluit al had gemaakt. Hij wist het niet zeker, misschien moest hij wel voor Dahlia kiezen ja. Misschien ook niet. Misschien had Jack wel gelijk, moet je kiezen voor de persoon die je het langst kent. Misschien moest hij inderdaad zijn liefde bekennen aan Dahlia, haar vertellen wat hij al langere tijd wilde vertellen, maar nooit gedaan had. Percy beet zachtjes op zijn onderlip, eigenlijk klonk dit echt belachelijk. Hij maakte zich hier druk om terwijl er ook mensen zijn die echt problemen hadden. Niet een stomme verliefdheid waar hij waarschijnlijk wel over heen zou komen. Sommige mensen hadden echt problemen waar ze jaren later nog steeds last van zouden hebben. “Dat klonk wel heel sentimenteel hè?” Percy liet zijn onderlip los en knikte zachtjes.
‘Waarschijnlijk heb je gelijk.’ Zei hij zachtjes en hij glimlachte kort.
‘Ook over dat sentimentelen gedoe.’ Lachte Percy zachtjes en hij schudden kort zijn hoofd. Daarna beet hij weer op zijn onderlip en glimlachte weer. Eigenlijk kon Percy zich niet meer voorstellen dat hij had gedacht dat Jack zijn moeder zou vermoorden. Waarschijnlijk kwam dat doordat Percy altijd al een rare gedachtegang had over mensen, ze niet vertrouwde, als ze iets aardigs deden. Nou ja, hij had niet verwacht dat Jack iets aardigs zou doen, omdat hij een bewaker is. Maar toch, Percy had niet verwacht toen hij daar straks het kantoor in liep dat het gesprek zo zou eindigen. Dat hij waarschijnlijk zijn moeder en zusje dit weekend weer kon zien. Hij was wel benieuwd hoe Jack het voor elkaar zou krijgen, of hij moeilijke discussies aan moest gaan om Percy mee te kunnen nemen. Misschien ook niet, misschien had hij hier wel iets hogere functie dan andere bewakers, of werkte hij hier langer dat hij misschien meer voor elkaar kon krijgen. Dat zou wel geweldig zijn, als Percy mee kon. Dat hij weer even kon lopen door de oude straten waar hij altijd gewoond had. Nu klonk hij alsof hij een of andere vage typ was van honderden jaren oud, die weer een door een straat liep waar hij als klein kind gewoond had.

“Ik spreek je er nog over oké?” Percy knikte naar Jack en wilde ook zijn stoel naar achteren schuiven zodat hij hier weg kon en eindelijk schone kleren aan kon trekken. Hij had het gevoel dat al het bloed op zijn shirt tegen zijn lichaam was geplakt. Eigenlijk moest Percy er niet aan denken om weer over de gangen te moeten lopen zo. Dat iedereen hem weer aan kijkt, daar zijn armen wijzen omdat die onder de krassen zitten. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en ging weer zitten toen Jack tegen hem zei, dat hij beter was later weg kon lopen. Waarom? Wilde Jack niet laten zien dat Percy zijn zoon was? Hij schaamde zich dus wel voor Percy. Percy beet harder op zijn onderlip en staarde voor zich uit. Jack liep het kantoor uit en Percy sloeg zijn armen over elkaar. Hij zou zich ook dood schamen als hij Jack was. Wie wilde Percy zou hebben als zoon. Hij zag er niet uit, onder de littekens en onder het bloed. Percy liet zijn nagels over de krassen die op zijn arm liepen gaan en krabde de korstjes van zijn wonden. Hij voelde hoe zijn vingers opnieuw nat werden van het bloed dat opwelde doordat de korstjes weg waren. Hij keek naar zijn armen en trok lichtjes een wenkbrauw op. Hij had toch dieper gesneden dan hij dacht. Ergens wist Percy dat hij daar niet op moest kicken, maar toch deed hij het. Hij voelde een stoot van adreline door zijn lichaam stromen. Hij wilde steeds verder over zijn krabben zodat er meer korstjes open gingen. Hij wou dat hij een mes had zodat hij nog dieper kon snijden. Het kon toch niemand iets uitmaken. Percy dacht dat Jack misschien opnieuw iets voor hem kon betekenen dat hij een nieuwe vader had die wel iets voor hem kon betekenen. Maar helaas, opnieuw had hij geen echte vader die zich niet voor hem schaamde. Jammer genoeg schaamde ook Jack zich voor Percy, logisch als je het hem vroeg. Hij was ook gewoon een loser. Kon toch niets goeds doen, dus waarom zou hij raar op kijken als iemand weer vreemd doet tegen hem. Waarom blijft hij dan ook denken dat er mensen zijn die om hem geven? Percy voelde een steek door zijn borstkast glijden en voelde de tranen achter zijn ogen prikken. Eigenlijk wilde hij helemaal niet terug, hij was gewoon bang voor de reactie van zijn “niet” vader. Hij was bang dat hij opnieuw tegen hem zou schreeuwen of hem opnieuw pijn zou doen. Hij veegde een traan weg die over zijn wang was gegleden. Percy wilde niet huilen, hij vond het stom om te huilen, maar hij kon nu niet anders van huilen. Hij wist niet waarom, maar hij kon het gewoon niet binnen houden. Na de andere tranen die ook over zijn wangen waren gegleden weggeveegd te hebben stond hij op. Hij zuchtte zachtjes en probeerde zijn armen enigszins te verbergen, zodat het bloedde niet al te veel zou opvallen. Hij viel al genoeg op met die bloedvlekken op zijn broek. Hij liep de deur uit en ging de gang uit naar zijn kamer.

Een paar dagen later...

Het was nu een paar dagen geleden dat Jack Percy voor het laatste had gesproken. En sindsdien had hij ook erg veel nagedacht. Wat hij moest doen, er waren grote voordelen, maar ook héle grote nadelen. En de grootste kwestie was wel: ‘Wat als we betrapt worden…’ Jack moest er echt niet aan denken, hij omkeek over zijn schouder als iemand kuchtte. Hoe een collega hem betrapte en het zou doorvertellen aan de directeur. Hoe hij vervolgens werd geroepen met het nieuws dat hij ontslagen was…
Misschien zou hij zelfs wel uit het hele dorp belanden. En in de gevangenis belanden wegens kidnappen. Hij zou opgesloten zitten in een buitenlandse gevangenis waar hij zijn eten met eeen soeplepel kreeg opgescheept. Als een vieze klonterige massa. Hij kreeg dan zo’n wit pak, zat tussen verkrachters en moordenaars en liep daar dan tussen. Percy zou voor eeuwig in een isoleercel zitten en zijn kinderen hadden helemaal geen ouders meer… Moest hij het er wel op wagen, voor een weekend naar Londen. Om alles recht te zetten.. Met de gevolgen die konden ontstaan? Maar aan de andere kant, als ze een beetje oplette en het goed spelen zou het toch goed moeten komen… En het verlangen om die man te straffen was groot, hij wilde ook dat Percy zijn moeder en zijn halfzusje kon zien… Dat het dus niet de laatste keer was.
Kortom. De beslissing was gemaakt. Hoe dom, idioot en onverstandig het ook was. Ze zouden gaan, illigaal want Percy zou in de kofferbak moeten springen. Maar goed, rond deze tijd, op deze dag hadden ze opnieuw afgesproken bij zijn kantoor om er verder over te praten en te vertellen wat het plan was. Hij was zenuwachtig, als hij eerlijk was. Het was zaterdagochtend 8 uur. En als het goed is waren ze over een uur op de snelweg, op weg naar het vliegveld. Het was een raar idee, om ècht eens weg te gaan. Jack kwam niet op veel verschillende plaatsen eigenlijk, in zijn jeugd gebeurde dat nog wel eens. Dat hij naar een grotere stad ging. Maar iets als Londen? Nee, dat had hij nog nooit gezien.
Met vastberaden stappen liep hij door de inrichting die ondertussen wel vertrouwd was. Hij kende de weg blindelings en voelde zich zelfverzekerd over wat hij moest doen. Er was niet veel wat fout kon gaan. Teminste, in de inrichting dan. Natuurlijk wel wat hij zometeen ging doen. Rustig liep hij de trap af, althans hij zag er rustig uit. Daarna opende hij zijn kantoor en ging vast maar zitten. In zijn auto zat zijn koffer al en ongevraagd had hij Percy’s koffer ook in de auto gegooid. Hij kon niet alles vragen, dat zou alleen maar verdachter zijn voor anderen.

Percy zat met grote zenuwen op zijn bed. Het kon elk moment gebeuren, hij had afgesproken met zijn vader om deze ochtend af te spreken in het kantoor. Jack wist wel een manier om Percy mee te kunnen nemen naar Londen. Of Percy er vertrouwen in had… 0,000000000001 vertrouwen had hij er in. Niet omdat hij Jack niet vertrouwde, maar omdat de bewakers onder elkaar ook niet altijd leuk waren. Ergens kon Percy hier ook wel om lachen, hij zag de lol er wel van in om de bewaker te slim af te zijn. Ook had Percy zijn eigen plan getrokken. Iets waar Jack ook niets van af wist. Natuurlijk was die niet helemaal water dicht, omdat hij nou ook geen meesterbrein was. En ook omdat hij dan een beloofte zou breken aan Dahlia, dat was ook iets wat hij niet kon doen. Maar als Percy de kans had om weg te kunnen rennen en vrij te kunnen zijn. Zou hij die kan grijpen. Niet dat het handig was. Hij zou Jack ook verraden, die zou misschien zijn baan kwijtraken er mee en dan niet voor zijn kinderen kunnen zorgen. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en hij stond op van zijn bed. Hij kon het misschien beter niet doen. Gewoon luisteren naar Jack en bij hem blijven. Misschien was hij hier beter af dan buiten. Misschien was hij inderdaad gek genoeg om zichzelf iets aan te doen. Percy beet harder op zijn onderlip en liep rond door zijn kamer. Koffer had hij al afgeleverd aan Jack, als het goed was stond die in zijn auto. Het enige wat Percy nog hoefde te doen was naar Jack toe lopen, verstoppen in zijn auto. De inrichting uit rijden en hij was vrij. Hij kon daarna bij elke plek waar ze stopte weg kunnen rennen. Nee dat kan hij niet maken, hij kan niet weg lopen, niet nu. Hij kan niet vluchten van de kliniek. Ze zouden hem gaan zoeken en hem terug halen. Dan zou hij de isoleercel beter leren kennen dan de drie weken die hij nu al had gehad. Percy zuchtte zachtjes terwijl hij in de spiegel naar zijn spiegelbeeld keek. Hij vroeg zich wel eens af of hij ooit nog kon veranderen. De littekens zouden altijd blijven, dus zou de jongen die nu in de spiegel staarde ook altijd blijven? Percy schudden zachtjes zijn hoofd en liet zijn blik naar beneden zakken. Waarschijnlijk als hij weg zou lopen zou die jongen altijd blijven. Maar hier werd hij ook niet geholpen. De bewakers lachte hem uit en de andere ook. Hij had deed het hier nog slechter als dat hij op school deed. Percy drukte de gedachte in zijn hoofd weg, wilde er niet aan denken en hij draaide zich om naar de deur.

Gelukkig zag hij er nu beter uit dan een paar dagen geleden. Percy had eindelijk een paar nachten geslapen, waardoor hij er iets gezonder uit zag. Ook had hij nu geen bloed besmeurde kleren aan en dat werkte ook een stuk beter. Percy had de mouwen van zijn vest over zijn knokkels getrokken en hij liep de deur uit de gang op en zuchtte nogmaals. Hij haatte het behoorlijk om door de gangen te lopen hier. Niet omdat hij de mensen hier niet mocht, de meeste waren nog wel aardig, maar hij was bang om gevolgd te worden door bewakers. Percy dacht er niet over na wilde niet weten wat er misschien zou gebeuren als ze gepakt werden. Misschien hadden ze zoals in de slechte actie films, hun klokjes gelijk moeten zetten. Niet dat hij een klokje droeg, maar het idee was misschien niet slecht geweest. Percy liep de lange gang uit van de kamers en kwam terecht bij de nieuwe gang waar aan het einde de gang van de kantoren waren. Percy zag de deur van het kantoor van Jack open staan en zonder te twijfelen of om te kijken liep hij naar binnen toe. Percy sloot de deur achter zich en draaide zich om naar Jack die in de stoel zat. Zo rustig dat als hij nog rustiger zou doen. Percy zou twijfelen of hij nog wel leefde.
‘Heey.’ Zei Percy droogjes. Een klein glimlachje vormde de lippen. Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen tegen zijn vader. De laatste keer dat hij hem gezien had, was dat hij te horen had gekregen dat hij zijn vader was. Dat hij moest wachten voordat hij de deur uit mocht lopen. Omdat Jack niet samen met hem de deur uit wilde lopen. Ook al was Percy het daar nog niet helemaal over uit, of Jack zich schaamde voor Percy. Aan de ene kant dacht hij van niet, want anders zou hij niet zijn baan riskeren voor hem. Aan de andere kant dat hij van wel, kom op. Hij was het maar, een of ander kind dat zichzelf pijn deed.

Hij hoefde niet heel lang te wachten tot Percy er was. Nu moest hij snel gaan handelen. “hai” antwoordde hij en stond op. Het was een beetje falend, maar er ging een gevoel van adrenaline door hem heen. Hij zou valsspelen, op zijn eigen werk… Een patient naar buiten smokkelen, een patient die zoon was. Ermee naar Londen vertrekken en hem 3 dagen later weer afleveren bij de inrichting. Echt alles hing er vanaf, dus toch was adrenaline niet zo heel raar. Niet alleen voor hem zelf, ook voor zijn kinderen, waarvan Percy er nu dus ook ineens een van was. Hoe vaker hij herhaalde in zijn gedachten hoe gevaarlijk het was, des te zenuwachtiger hij werd dus besloot hij maar om snel te gaan.
“Laten we nu gaan. We moeten opschieten, simpel plan. Jij springt op de achterbank. Vergeet niet héél goed te bukken. Ik scheur weg met de auto en we gaan naar Londen… Daarna moet ik je weer terugbrengen anders gaan we beide de gevangenis in.” Hij sprak alles nog steeds met een rustige stem. “Ik kan natuurlijk niet vrolijk pratend met je door de gangen lopen…” ging hij verder en liep naar de deur.
“Daarom ik stel dat ik jou meesleep, jij tegenstribbeld en we zo door de gang lopen. Ik groet mijn collega’s alsof alles dood gewoon is en dan gaan we ervandoor. Oke?” Zonder op antwoord te wachten legde hij zijn hand op de deurklink en keek om naar Percy. “Dan ga ik nu over in mijn betaalde-bewaker rol.” Zei hij met een knipoog en gooide de deur open. ‘ROTJOCH!’ schreeuwde hij agressief en trapte Percy voor hem uit. Hij greep de jongen bij zijn shirt. ‘Dacht je nou echt dat je mijn spullen kon jatten hè? Jij gaat NU naar je kamer en je krijgt GEEN eten.’ Hij liet zijn hand langs Percy’s gezicht vliegen, net niet raak waarna hij zijn hand liet landen op zijn eigen schouder. Het klonk als een klap, maar dat was niet zo. Hij zou Percy niet eens kunnen slaan, nooit.
Helemaal in zijn rol ging hij verder met doen alsof hij helemaal tekeer ging op Percy en duwde hem voor zich uit. Op de trap bleef hij tegen hem praten hoe nutteloos hij eigenlijk wel niet af. Boven moest hij helemaal zijn best doen omdat er collega’s langsliepen. Hij knikte af en toe grijnzend naar ze en keek dan weer naar Percy om vervolgens met zijn ogen te rollen. Zijn collega’s lachtte dan en liepen door.
Jack was blij toen ze eindelijk buiten aankwamen. Hij zweeg nu en gebaarde naar Percy dat ze moesten rennen. Op een snel tempo rende hij naar zijn auto, opende de deur met de sleutel en de deur naar achterin. Zelf ging hij snel achter het stuur zitten en zodra hij in de achteruitkijkspiegel zag dat Percy ineengedoken op de achterbank zat scheurde hij ervandoor.

Jack begroette Percy zoals je gewoon deed. Zoals je normaal een mens begroette alsof je daarna gezellig een dag iets leuks gaat doen. Nou ja, misschien zag Jack het als iets leuks. “Laten we nu gaan. We moeten opschieten, simpel plan. Jij springt op de achterbank. Vergeet niet héél goed te bukken. Ik scheur weg met de auto en we gaan naar Londen… Daarna moet ik je weer terugbrengen anders gaan we beide de gevangenis in.” De kalme stem van Jack nam de spanning van Percy ook weg. Waarschijnlijk had hij alles zo uitgedacht en uitgestippeld dat er niets kon gebeuren. Ook al zag hij dat ding van gevangenis niet zitten. Drie weken isoleercel was genoeg voor hem geweest.
‘Dat moet goed komen.’ Zei Percy met een kleine zucht. Het moest gewoon goed komen, dit was zijn enige kans om zijn zusje nog een keer te zien. Die kon hij niet verkloten niet nu. “Ik kan natuurlijk niet vrolijk pratend met je door de gangen lopen…”
‘Logisch.’ Antwoorde Percy kort, hij kon misschien iets eerder weg gaan en gewoon wachten buiten totdat hij de auto van Jack zou zien. “Daarom ik stel dat ik jou meesleep, jij tegenstribbeld en we zo door de gang lopen. Ik groet mijn collega’s alsof alles dood gewoon is en dan gaan we ervandoor. Oke?” Percy wilde antwoord geven, maar Jack deed de klink van de deur open. Hij kon misschien beter nu zijn mond gewoon houden, omdat anders het hele plan in duigen zou kunnen vallen als anderen hun zou verraden. “Dan ga ik nu over in mijn betaalde-bewaker rol.” Percy knikte, slikte voorzichtig. Hij kende de bewakers rol van Jack maar al te goed. Percy had hem vaak zijn rondes zien lopen en hem verschillende patiënt zien aanspreken. Niet prettig gezicht en ook niet prettig om mee te maken. ‘ROTJOCH!’ Schreeuwde Jack naar hem, hij voelde hoe hij de deur uit getapt werd door Jack –iets wat niet geheel pijnloos ging-. Jack greep Percy bij zijn kraag van zijn shirt en werd mee gesleept door de gangen. Percy deed zoals Jack zei, hij probeerde los te komen uit de greep die Jack had. Hij stribbelde tegen en schreeuwde.
‘Laat los!’ Percy probeerde zich los te trekken. ‘Dacht je nou echt dat je mijn spullen kon jatten hè? Jij gaat NU naar je kamer en je krijgt GEEN eten.’ Kon Jack niet iets beters verzinnen? Normaal als je spullen zou jatten zou je in de isoleercel komen, niet alleen geen eten krijgen. Percy dacht er verder niet over na.
‘Ik wou niets jatten!’ Schreeuwde hij naar Jack terwijl half door de gang stribbelde. Percy schrok lichtjes toen Jack naar hem uithaalde. Hij dacht heel even dat hij hem echt zou slaan. Hij keek hoe Jack tegen zijn schouder sloeg en Percy vroeg zich letterlijk af waar het voor was.
‘Au.’ Zei Percy heel droogjes nog half in de war van wat Jack deed. Waarom sloeg hij op zijn eigen schouder? Terwijl Jack hem de trap op duwde, vertelde hij hoe nutteloos Percy wel niet was. Dat hoefde Jack niet te vertellen dat wist hij zo ook wel. Ze kwamen een paar bewakers langs die Percy uitlachte. Percy wilde er op in gaan, ze na schreeuwen dat het niet grappig was. Maar dat zou alleen maar problemen opleveren. Eindelijk buiten rende Percy Jack achter na, hij sprong de auto in op de achterbank en dook in een. Hij wist niet wat er voor de rest gebeurde maar het leek uren te duren voordat Jack eindelijk de auto startte en weg reed. Na een paar minuten dat Percy dood stil bleef zitten achter in de auto kwam hij half overeind.
‘Is de kust veilig?’ Vroeg Percy terwijl hij over zijn nek wreef waar Jack zijn shirt had gegrepen. Hij voelde hoe er een streep in zijn nek zat, van waar zijn shirt tegen zijn huid had geschaafd.

Nou nou, samen waren ze wel een perfect acteerduo. Percy had feller gereageerd dan hij dacht, wat natuurlijk goed was. Maar eigenlijk had hij verwacht dat Percy verbaasd zou zijn. Maar het ging erg goed, wat het alleen maar geloofwaardiger maakte. Niemand leek iets op te vallen, het was zoiets wat dagelijks kon gebeuren. Gewoon een bewaker die een vervelende patient over de gang sleepte en straf zou geven. Net zoals wat hun net na hadden gedaan. Ondanks dat het misschien goed was, was Jack nog steeds zenuwachtig en dat zou blijven tot ze goed en wel weg waren van de inrichting. En dan moesten ze eerst de auto in komen…
Maar dat was even later gelukt en na een paar minuten kwam Percy overeind. ‘Jep, je mag wel naast me komen zitten…’ antwoordde hij naar achteren en lette ondertussen goed op de weg. Jack reed wel altijd te hard, maar wel veilig en hij was ook goed in bij flitspalen weer op de perfecte snelheid te rijden. Plotseling reed hij de vluchtstrook in zodat Percy uit kon stappen en in de pasagiersstoel kon gaan zitten. Toen hij daar eenmaal zat reed Jack weer verder. Het was heerlijk eigenlijk, een beetje crossen op de snelweg. Op naar het huis van zijn zus want hij kon haar daar niet opschepen met 2 kleine kinderen.
Met een grijns drukte hij de radio aan en zette het volume wat harder, zachtjes zong hij mee. Hij was vrolijk, ze gingen weg. Nu kon hij wel even vrolijk zijn, het serieuzere gedeelte was voorlopig nog niet. Ze zaten op het moment namelijk nog in hartje Amerika dus de reis duurde nog wel even. Hij had kaartjes voor vanaf Washington wat hier een uur vandaan was om te rijden. Dan moesten ze nog even vliegen, maar opzich viel het dus allemaal wel mee. Dat moest ook wel, Nadia en Tim waren nog jong. Hij wilde niet dat ze dagen in de auto moesten zitten.
In stilte, die eigenlijk niet onprettig was maar wel prima reden ze naar het huis van zijn zus waar hij uitstapte. Hij had het haar eergisteren verteld, de dag nadat hij het zelf wist. Eenmaal op de oprit stapte hij uit en wachtte tot Percy dat ook had gedaan. Daarna liep hij naar de voordeur en belde aan. Zijn zus deed even later op en hij glimlachtte. “Hey” zei ze waarna ze hem kort terug begroette met een glimlach en daarna haar blik naar Percy liet glijden. “Aangenaam, Valerie. Je tante” Ze pakte Percy’s hand en glimlachtte hartelijk. Gelukkig, was het enige wat Jack eigenlijk dacht. Hij hoorde rennende voetstappen en even later werden beiden zijn benen omklemt door Nadia en Tim. In de gang zag hij 2 koffertjes staan die dus van hun waren. “Leuk dat je dit doet Jack…” zei Valerie met zo’n stem als je tegen familie praatte. “Het word vast harstikke gezellig…” Dat was waar, Jack had nog niet verteld waarom en wat het plan was. Hij had iets verzonnen als een smoesje over een uitje met de kinderen…
Hij voelde zich echt bejaard om het zo te zeggen. Maar het moest maar. “Bedankt” zei hij met een glimlach en tilde hun koffers in de auto. Even later, na heel veel gedoe zaten ze weer in de auto en slaakte Jack een diepe zucht. “Sorry daarvoor… Het is allemaal nog zo nieuw, als ze ongemakkelijk doen ofzo… Ze weten het nog niet ook, alleen Valerie.”

‘Jep, je mag wel naast me komen zitten…’ Percy knikte, het was nou niet dat Jack bepaald zachtjes reed. Maar niet dat Percy het erg vond, ze waren nog dicht bij de kliniek. Misschien kwam er nu al iemand achter dat Percy weg was. Toen Jack op een vluchtstrook reed stapte Percy de auto uit en ging naast Jack zitten. Daarna reden ze weer verder. Aangezien ze in Amerika waren konden ze moeilijk met de auto, dus moesten ze eigenlijk wel met het vliegtuig. Percy beet zachtjes op zijn onderlip, eigenlijk was hij niet helemaal zeker of ze het wel zouden halen. Één weekend naar London en dan weer terug op tijd zijn. Hij glimlacht zwakjes toen Jack de radio aan zetten en zachtjes mee begon te zingen. Het was niet bepaald de muziek smaak van Percy, maar hij kon er wel om lachen.
Percy keek lichtelijk verbaasd toen Jack een afslag nam. Ze waren nog lang niet bij het vliegveld, waarom sloeg Jack dan nu al af. Wist hij iets wat sneller zou gaan? Jack stopte zijn auto bij een huis waar hij uitstapte. Percy volgde zijn voorbeeld en stapte ook de auto uit. Jack belde aan bij het huis. Het was blijkbaar niet het huis van Jack, want anders zou je niet aanbellen. Misschien was het wel het huis van zijn ex-vriendin. Wat zou hij daar moeten? Misschien zijn kinderen gedag zeggen? Percy beet harder op zijn onderlip en merkte dat hij steeds nieuwsgieriger werd toen de deur open gedaan werd. De vrouw die in de deur opening stond had wat trekjes weg van Jack. Jack had vertelt dat zijn kinderen bij zijn zus waren. Misschien was dit zijn zus? “Hey” Jack begroette haar terug. Percy wist niet wat hij moest zeggen, wist ze wel wie hij was? “Aangenaam, Valerie. Je tante” Percy schudden de hand van Valerie en glimlachte zwakjes.
‘Percy.’ Zei hij droogjes, hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Ook al leek ze hem wel aardig, veel aardiger dan de mensen die in de kliniek werkte. Niet veel later werd Jack omhelsd door zijn kinderen. Percy beet zachtjes op zijn onderlip, wat moest hij zeggen tegen die kinderen? Haay ik ben Percy voortaan hoor ik ook bij de Familie. Nha dat klonk alsof hij nog nooit familie had gehad. Nou ja, hij zag zichzelf niet zo met zijn “niet” vader omgaan. Hij kreeg al kippenvel als hij eraan moest denken om die man te omhelzen. “Leuk dat je dit doet Jack…” Sprak Valerie. Percy keek even naar Jack en vroeg zich af wat er zo leuk was. Het was niet bepaald prettig om iemand terug te zien de je hoog persoonlijk een kliniek heeft geduwd. “Het word vast harstikke gezellig…” Wat? Wist ze wel wat ze gingen doen? Het kon Percy zijn dood betekenen als hij zijn “niet” vader terug zou zien. Nog even en ze zegt er achteraan, leuk dat je nieuwe zoon dood gaat. Percy beet harder op zijn onderlip en keek naar de grond. Fijn familie, daar knap je echt van op. Jack bedankte zijn zus en liep samen met zijn kinderen en hun koffers terug naar de auto. Percy liep zijn vader achterna naar de auto en wilde eigenlijk weer terug naar de kliniek. Het hoefde van hem niet meer. Misschien kwam dat ook wel deels omdat hij lichtelijk jaloers was op de kinderen van Jack die wel normaal met hun vader om kon gaan. Waarom had hij dat nooit gekund? Aan de andere kant, als hij het wel had gekund had hij Jack nooit ontmoet. Misschien Dahlia ook wel niet, Percy zuchtte zachtjes. Percy stapte weer de auto in naast Jack. “Sorry daarvoor… Het is allemaal nog zo nieuw, als ze ongemakkelijk doen ofzo… Ze weten het nog niet ook, alleen Valerie.”
‘Ze weten niet wie ik ben?’ Vroeg Percy zachtjes. Fijn, moet hij straks gaan zeggen tegen die kinderen. Nee ik ben gewoon een vreemde die mee gaat op jullie vakantie omdat Jack, jullie vader medelijden met mij had. Tja klonk misschien logisch in de oren van zijn kinderen. Voor Percy klonk het alleen nog maar meer alsof Jack niet wilde dat Percy zijn zoon was.
‘Oke, alleen hoe ga je dat doen als we in London zijn?’ Vroeg Percy aan Jack en hij beet zachtjes op zijn onderlip. Hij kon moeilijk zijn kinderen bij het gesprek houden, hij moest er niet aan denken dat zijn kinderen zouden zien bij wat voor Familie Percy vroeger gewoond had.
‘En wanneer ga je het ze vertellen?’ Vroeg Percy opnieuw, eigenlijk had hij nog wel meer vragen, misschien kon hij beter zijn mond houden en ze vragen als ze alleen waren.

Het was niet per ongeluk dat Jack het nog niet had verteld aan de kinderen. Hij had het bewust gedaan. Hij wilde niet over iemand vertellen die ze niet eens zagen, dat zou het alleen maar verwarrender maken… Dan zou het iets worden van, er is iemand… etc nee nee gewoon niet goed. In de auto was de perfecte situatie, ze verveelden zich namelijk in de auto of vielen na een poos in slaap. Nu was dus de perfecte periode, voor ze zoals elk normaal gingen zeuren dat ze honger hadden of dat ze zich verveelde.
“Ze weten het nog niet… Ik ga het zo vertellen… Bovendien in Londen, het kan ook handig zijn om je zusje af te leiden. Het lijkt me beter als die er niet bij is op dat moment…” mompelde hij zachtjes zodat ze het achterin niet konden verstaan. Het klonk stom, alsof hij ze alleen mee had genomen als afleidingsmiddel. Dat was helemaal niet waar, het was ook omdat hij ze niet achter wilde laten bij Valerie. Bovendien zou het niet goed zijn als dat halfzusje van Percy er bij zou staan… Jack wist niet hoe hij zou reageren, misschien deed hij wel dingen waar hij spijt van kreeg naar die Jason toe. Of dingen die hij niet wilde doen, maar toch deed en er dan stiekem blij mee was… Stiekem wilde hij hem gewoon helemaal afmaken…
Hoe zou Percy eigenlijk reageren als hij kwaad werd, echt kwaad had hij hem nog nooit gezien. Jack werd nooit echt kwaad. Niet in de inrichting, thuis eigenlijk ook niet. Maar hij was nog nooit zo kwaad geweest als op Jason. En die gast had hij niet eens gezien… Moet je nagaan als hij straks voor hem stond, hoe het dan zou lopen. Hij had niet gevraagt hoe de man er uit zag. Hoe lang hij was, hoe breed, hoe sterk.. Dat zou ook een rare vraag zijn dus vroeg hij het niet. Hij kon zich ook niet voorstellen dat de man groter kon zijn, want Jack zelf was 2 meter lang.
“Papa…” hoorde hij Nadia zeggen en Jack keek in de achteruitkijkspiegel naar haar. Ze zat redelijk rustig op de achterbank. “Wie is dat?” zo heerlijk naïef, zoals kinderen het nog mochten vragen. Normaal was dat natuurlijk onbeleefd, maar vanwege de leeftijd kon het wel. “Dat is jullie broer. Hij was een tijdje weg maar is nu weer terug. Heel af en toe komt hij langs. Hij heet Percy.” Er kwam even geen antwoord tot Tim eindelijk iets zei. “Was je verstopt?” vroeg hij op verbaasde toon en Jack grinnikte zachtjes.
“Ja hij was verstopt.” Antwoordde hij dus maar simpel en keek even naar Jack. In principe was het nog waar ook, Percy zat behoorlijk verstopt. In een inrichting in de middle of nowhere waar hij zelf ook werkte maar goed. Tim leek er vrede mee te hebben aangezien hij zo ver mogelijk voorover boog en niet verder kwam dan Percy’s haar. “Ik heet Tim!” schreeuwde hij overhypert en Nadia leek nog steeds in de war. Echt zo van, ohja je hebt een nieuwe broer. Het was ook wel vaag, ze zou er aan wennen.
Hij besloot om het maar niet op te dringen en reed door naar het vliegveld. Daar mochten ze er eindelijk uit. Op naar London!

“Ze weten het nog niet… Ik ga het zo vertellen… Bovendien in Londen, het kan ook handig zijn om je zusje af te leiden. Het lijkt me beter als die er niet bij is op dat moment…” Fluisterde Jack tegen Percy. Percy begreep dat zijn kinderen het nog niet mochten weten, hij knikte alleen. Hij wist altijd van zichzelf dat hij juist nieuwsgierig werd als mensen aan het fluisteren waren. Nou ja, misschien waren zijn half broertje en zusje niet zoals hem. “Papa…” Zei het meisje die achterin zat. Eigenlijk wist Percy de namen niet eens van hun, misschien was dat ook wel niet nodig. “Wie is dat?” Vroeg ze aan haar vader. Logische vraag als je het Percy vroeg. Hij zou waarschijnlijk net zo nieuwsgierig zijn geweest als er een vreemd iemand in de auto van zijn vader zat. Wacht… Hij zat in de auto van zijn vader met twee vreemde kinderen. Hij kon net zo goed vragen wie hun waren. Percy schudden zachtjes zijn hoofd en beet zachtjes op zijn onderlip. “Dat is jullie broer. Hij was een tijdje weg maar is nu weer terug. Heel af en toe komt hij langs. Hij heet Percy.” Wow, dat was best wel. Bam, dat is jullie broer. Zouden die kinderen dat wel goed oppakken? Percy keek Jack een beetje verbaasd aan, voor hem was het ook een beetje te snel. Misschien had Jack beter kunnen beginnen met. Nou luister eens, Percy is jullie half broer. Nou ja, eigenlijk kwam dat op hetzelfde neer, maar toch. De stilte die door de auto galmde was eigenlijk oor verdovend. Percy beet harder op zijn onderlip en begon al allemaal antwoorden te verzinnen op de vragen die de kinderen konden hebben. Misschien was het niet aan hem om ze te antwoorden, hij was tenslotte niet de vader van de kinderen. Dat was Jack, zijn kinderen, zijn vragen hij moet dus antwoorden. “Was je verstopt?” Vroeg de jongen uiteindelijk en Percy kon een klein lachje onderdrukken.
‘Zo iets.’ Zei Percy tegen de jongen en hij glimlachte. Dat kon je wel zeggen, hij was verstopt. En nu was hij tevoorschijn gekomen, omdat zijn vader hem gevonden had in de kliniek waar hij zat. Percy vroeg zich af of Jack dat zou vertellen of hij zou zeggen dat hun broer in een kliniek zat. Wat moesten die kinderen wel niet denken. Dat hun een gestoorde broer hadden? De jongen kwam dichterbij. “Ik heet Tim!” Percy glimlachte en knikte.
‘Hay Tim.’ Zei hij droogjes. Het meisje zat nog steeds een beetje in gedachte verzonken, iets wat Percy niet echt gerust stelde.
‘Maar Papa… Waarom komt hij maar heel af en toe langs? Hij kan toch bij ons wonen?’ Vroeg het meisje aan haar vader. Percy beet zachtjes op zijn onderlip. Tja, hoe gingen ze dat zeggen? Percy keek van het meisje naar zijn vader en beet harder op zijn onderlip.
‘Nou… Uhmm…’ Stotterde Percy een beetje omdat hij niet wist wat hij mocht vertellen aan Jack zijn kinderen. Wisten ze überhaupt wel dat Jack in een kliniek werkte als bewaker die patiënten uitlachte en in elkaar sloegen als ze er zin in hadden. Je zou het niet zeggen van Jack als ze hem zo ziet. Maar toch, ook hij kon er iets van. Percy bleef naar Jack kijken om te vragen of hij een antwoord had op deze vraag.

Jack keek Percy aan, tijdens het rijden wat natuurlijk niet slim was. Tim vroeg waarom hij niet bij hun kon wonen. Dat vroeg Jack zich ook af eigenlijk. Natuurlijk, het was een inrichting waar hij nu zat. En misschien hoorde Percy daar ook wel thuis. Maar had hij het echt wel nodig? Werd hij er beter van door in die inrichting te zitten? Kon Jack dat niet gewoon… alleen zonder de hulp van die agressieve bewakers en dokters. Die bewakers waar hij nu zelf ook onder behoorde, zo’n agressieve enge bewaker. Nah nee dat viel mee opzich. Over het algemeen was hij niet zó agressief. Maar goed… de vraag van Tim…
Percy wist ook niet wat te antwoorden. Dus hij moest het doen, hij kon niet 100% liegen. Wel de waarheid verdraaien, daar zat nog een groot verschil in. Maar ze zouden het echt niet begrijpen als hij over eeen psychiatrische inrichting begon. “Omdat hij al ergens anders woont.” Antwoordde hij dus maar simpel. Nadia accepteerde dat duidelijk niet. “Maar maar… als hij familie van ons is waarom woon je dan ergens anders?” ze keek weer naar Percy en Jack zuchtte onhoorbaar. Het was ook zo lastig uit te leggen…
“Omdat hij toch al oud genoeg is om ergens anders te wonen..” Nu knikte Nadia begrijpend, hèhè. Gelukkig maar, dan waren nu alle moeilijke vragen toch wel geweest. Een half uur later waren ze ook allebei in slaap gevallen dus kon hij nu zonder te hoeven fluisteren gewoon doorrijden. Zo reden ze door tot het vliegveld. Nu werd het pas een chaos, met 2 jongen kinderen over een vliegveld rennen. Maar ja, het moest maar toch?

En vraag hem niet hoe het was gelukt… Maar ja, ze zaten even later toch ècht in het vliegveld. Op naar Londen, over de grote oceanen heen naar Europa toe. Eerlijk gezegt was hij er nog nooit geweest, Jack was een echte amerikaan en had daar eigenlijk eeuwig gezeten. Vroeger kreeg hij ook niet echt de kans om te reizen. Geboren in Disturbia Village, dan was je gewoon gedoemt om dat te doen. Eeuwig in Amerika blijven, liever in hetzelfde dorp eigenlijk. Eigenlijk had hij zich daar redelijk goed aan gehouden. Zwijgend keek hij het ruim uit, ze vlogen al boven de wolken. Het was een mooi zicht en hij vloog voor de eerste keer. Hopelijk wist Percy de weg naar zijn huis nog ongeveer want zo bekend was hij er niet.
Nog een half uur en ze zouden landen… Pff, dat werd nog wat. Hoe zou die Jason in het echt toch zijn?

~Tijdsprong~

Gelukkig was alles goed verlopen met vliegen en rijden en noem maar op. En nu... Nu stonden ze voor het huis waar Percy zijn afgelopen 17 jaar had geleefd. Waar hij door zijn "niet" vader was mishandeld en belachelijk gemaakt. Zijn hart leek in zijn keel te kloppen en het zweet stond in zijn handen. Durfde hij aan te bellen, hij was bang dat zijn "niet" vader open zou doen en hem meteen half zou wurgen. Ach ja, hij had zijn eigen leger bij zich, bestaande uit Jack die meer dan twee meter leek naast hem en twee kleine kinderen. Dat moest goed komen. Percy belde aan bij zijn oude huis. Het voelde allemaal zo vreemd om te doen. Normaal had hij de sleutel in het sleutelgat gestoken en gewoon naar binnen gegaan. Nu moest hij wachten of iemand te deur open zou doen. Na een paar tellen werd die inderdaad open gedaan, door de grote opluchting door zijn eigen moeder. Eigenlijk had Percy best wel gewild dat hij er beter uit had gezien als toen hij hier weg ging. Hij was niet veel veranderd, behalve de wallen onder zijn ogen die waren nog groter dan eerst en zijn armen waren ook erger dan eerst. Hij beet zachtjes op zijn onderlip terwijl zijn moeder hem even aan keek en niet wist wat ze moest zeggen.
'Verrassing.' Zei Percy droogjes terwijl hij half dood geknuffeld werd door zijn moeder. De lucht leek uit zijn longen geperst te worden en het voelde alsof zijn moeder huilde. Aan het zachtte gesnik te horen deed ze dat ook.
'Ow Perce, wat doe jij hier?' Vroeg ze met een snik in haar stem en ze liet hem los. Bekeek Percy daarna en haar blik vertelde niets meer dan dat ze blij was hem weer te zien. Percy haalde lichtjes zijn schouders op en beet harder op zijn onderlip. Zijn moeder liet Percy los en richtte zich op Jack. Ze trok haar kleding recht en stak haar hand uit naar Jack.
'Sorry, ik ben Mary de moede... Jack?' Vroeg ze midden in haar zin en ze liet haar hand naar beneden zakken.
'Jack ben jij dat? Wat... Ik dacht dat jij nog Amerika woonde.' Zei ze zachtjes en een lichtte blos kwam op haar wangen. Percy keek zijn moeder aan en dacht aan iets waar hij niet aan wilde denken. Je ging toch niet menen dat zijn moeder nog steeds verliefd was op Jack?
'Sorry, kom binnen.' Zei Mary en ze liet Percy en Jack naar binnen gaan. Percy volgde zijn moeder naar de keuken waar in het midden een ronde eettafel stond. Niets was hier veranderd. Percy kon het ook niet laten om een van de lades open te trekken want daar lag het. De glasscherf die Percy zijn leven helemaal had veranderd.
'Je hebt het niet weggegooid.' Merkte Percy op terwijl zijn moeder de la weer dicht duwde en Percy op een stoel neerzetten aan de keuken tafel. Ze zei er niets over maar haar gedrag vertelde Percy genoeg.
'Jammer dat je zusje nog op school is, ze had je graag willen zien.' Veranderde zijn moeder het onderwerp.

Gelukkig was het reizen goed gegaaan. Het had Jack wel verbaasd hoé goed het was gegaan. Er was gewoon niks fout gegaan. Er was zelfs niet gebelt waar Percy was, geen autopecht, geen krijsende kinderen in de auto. Geen file, helemaal niks! Nja, heerlijk natuurlijk en niks om je druk over te maken. Ze hadden gewoon eens geluk tussen alle ellende die er was. Zo kon je het ook wel bekijken. Eerlijk, ze hadden allebei niet erg veel geluk toch? Niet dat hij nou echt zelfmedelijden had, maar als hij het vanaf iemand anders zou bekijken… Ook geen medelijden, maar gewoon het feit dat ze gemiddeld iets meer pech hadden als de gemiddelde persoon.
Deal with it. Was wat zijn ouders hem altijd in hadden gepraat en dat deed hij ook. Je kon wel wegkruipen in een hoekje, maar zó oud was hij niet. Nog genoeg om te doen en te beleven in die jaren die hij nog te goed had.
Maar goed, nu stonden ze dus voor de deur van Percy’s huis. Voor hem moest dit nog veel raarder zijn, het was zijn huis. Waar hij altijd had gewoont, Jack was hier gewoon en bekeek het huis kort. Het zag er wel mooi uit. Toen Percy aanbelde was hij toch wel een beetje zenuwachtig. Straks stond die man voor de deur. Jack balde zijn vuist samen en dwong zichzelf om hem daar voorlopig te laten. Voorlopig, hij zou niks beloven…. Toen gelukkig Mary voor de deur stond kon hij niet anders dan haar even te bekijken en met de conclusie te komen dat ze niks verandert was. Ze zag er wel.. minder vrolijk uit maar als je daar overheen keek. Nog precies hetzelfde. Hij zweeg terwijl ze Percy knuffelde. Nu was hij helemaal blij dat zij open had gedaan en niet die Jason. Toen ze zich naar hem toe draaide verscheen er een schuine glimlach op zijn gezicht.
'Sorry, ik ben Mary de moede... Jack?' Hij kon het niet laten om kort te lachen toen ze dat zo zei. Hij knikte als bevestiging dat hij inderdaad Jack was. “Ik woon ook in Amerika… we zijn… op bezoek.” Met lichte verbazing zag hij toe hoe er blos op haar wangen verscheen. Een korte flashback van 17 jaar geleden kwam voorbij. Het was zo vreemd, maar er schoten allemaal gedachtes door hem heen. Jack volgde Percy naar de eettafel en ging maar zitten terwijl er iets gebeurde in de keuken maar hij zich maar niet mee bemoeide. Hij hoefde ook niet alles te weten, hij had nou eenmaal 17 jaar gemist van Percy’s leven en hij kon echt niet alles meer inhalen. Wel goedmaken, misschien.
Opnieuw gleed zijn blik naar Mary. Hij zag hoe ze eerst naar Percy keek en na zijn blik vanuit haar ooghoek kort naar hem keek. “Je bent niet veel verandert..” mompelde hij en keek even naar Percy. “Toch?” vroeg hij om het gesprek maar weer een beetje gangbaarder te maken. Hij had zichzelf wel door. Jack was aan het flirten, en oh oh, als dat eenmaal zo was… Dan kon je beter weggaan dan proberen hem te laten stoppen.
Jack keek om toen hij de deur open hoorde gaan. Kort sloot hij zijn ogen. Dit kon niemand anders zijn als die vader en dat kind… De woede, de adrenaline die door hem heen ging. Jack wist niet of hij wel zijn controle kon houden dus focuste hij zich op Percy en keek hem aan. Dat was het enige dat hij deed Percy aankeken. Bij het aanzien van Percy kalmeerde hij, maar het hielp niet lang want Percy was natuurlijk alles behalve op zijn gemak. Hji hoorde de voetstappen en weer balde hij zijn vuisten. Niet doen. Niet doen. Hij ging het NIET doen.
”Wat doet hij hier?” Jack rolde met zijn ogen. Wat een arrogante vent. Hij stond op en draaide zich om, om de man aan te kunnen kijken. Toen hij de man zag trok hij een wenkbrauw op en draaide zich naar Mary toe. “Is dat hem?” vroeg hij verbaasd en grijnsde even. Jack kon het niet laten om even naar Mary te knipogen en weer om te kijken naar de man. Hij deed een stapje naar voren zodat hij recht voor de man stond. Ondertussen stond er nog een meisje naast hem wat hem toch enigszins tegenhield om iets te doen. “Nadia!” riep hij zonder van zijn plek te komen. Nu het meisje Percy nog niet had gezien kon het nog. ”Ja papa?” klonk er als antwoord en op haar korte beentjes kwam ze aanrennen. “Dit is Denise…” en dat was al genoeg om Nadia met Denise te laten weglopen om weet ik veel wat te gaan doen.
”Wie denk jij wel niet dat je bent? Ga aan de kant!” Zo die was agressief. Toen hij de blik van de man bekeek zag hij dat die woedende blik gericht was op Percy. “Ik blijf hier mooi staan…” sistte hij hem toe. ”Ohja?” spoog Jason hem toe en Jack trok een wenkbrauw op. Hij kreeg een duw van de man en toen ging het soort van te ver. Zonder zijn kracht onder controle te houden duwde hij terug en vloog de man naar achteren.

Percy zat een beetje ongemakkelijk op zijn stoel en keek van Jack naar zijn moeder en toen weer naar Jack toen hij iets mompelde. “Je bent niet veel verandert..” Percy beet zachtjes op zijn onderlip en keek toe hoe zijn moeder glimlachte. Hij schudden zachtjes zijn hoofd en bedacht zich even dat als Jack zou flirten met zijn moeder. Zijn moeder daar op zou reageren dat... Dat zijn moeder misschien mee zou gaan met Jack en dat zou hij zijn moeder misschien vaker kunnen zien. En zijn zusje zou hij vaker kunnen zien. Percy keek weer naar Jack en hij glimlachte lichtjes naar hem. Hij moest er mee door gaan, hij moest zijn moeder mee zien te nemen. Dat zou ook veel beter zijn voor haar.
De blije gedachten werden in een klap weg gevaagd toen hij de deur hoorde dicht slaan. Hij beet hard op zijn onderlip terwijl zijn vader de keuken binnen liep. ”Wat doet hij hier?” Percy krom lichtjes in een bij het horen van zijn stem. 'Jason.' Fluisterde zijn moeder zachtjes.
Percy keek naar Jack die met zijn ogen rolde en opstond. “Is dat hem?” Vroeg Jack en Percy keek hem even verbaasd aan. Ja dat was hem, de man die hem zijn leven had zeur gemaakt. De man die hem half mishandelde en hem altijd maar de grond in duwde. Ja dat was hij! Percy knikte, niet dat Jack het zou zien. Maar toch...
Jack riep Nadia erbij en stelde Denise aan haar voor, daarna hoorde hij hun voetstappen de trap oplopen om waarschijnlijk boven te gaan spelen. ”Wie denk jij wel niet dat je bent? Ga aan de kant!” Zei zijn "niet" vader en hij wilde Jack opzij duwen. Nou dat had niet veel nut vergeleken Jack was zijn "niet" vader een mier die Jack zo kon verpletten. Oke dat was best vaag om zo te bedenken. Percy bekeek de woorden wisseling tussen zijn vader en "niet" vader. Het was zo vreemd en niet prettig om hier te zijn. Hij wilde gewoon weg, gewoon hun plan vergeten en gewoon door gaan met zijn leven in de kliniek. Dan maar dat niemand wist wie zijn echte vader was. Percy keek toe hoe zijn "niet" vader tegen de muur aan viel. 'Wat is jouw probleem!' Schreeuwde Jason naar Jack terwijl hij overeind krabbelde. Hij stond weer voor Jack en probeerde zich zo breed mogelijk te maken. Hij duwde Jack nog een keer. Waarschijnlijk kon hij elk moment een klap voor zijn kop krijgen als hij niet uitkeek. 'Die knul die daar zit is gestoord. Hij is gestoord hoor je me!' Schreeuwde Jason. 'Dus neem hem mee terug en zorg er voor dat hij vast geketend zit zodat hij niets kan doen!' Schreeuwde Jason verder. Percy kromp nog verder in een en hij wilde nu zeker hier weg. Hij wilde niet dat Jack heel boos zou worden. Straks zou hij Jason aan vliegen en dan? Dan kon hij hem vermoorden. 'Jason.' Fluisterde Mary met een klein stemmetje en ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen er van.
'Misschien kunnen we beter gaan... Pap.' Zei Percy zachtjes en hij stond op. Waarschijnlijk was dit niet hem beste moment om Jack Pap te noemen. Hij zag dat zijn moeder lichtjes schrok en goed begreep wat er aan de hand was en waarom haar zoon terug was gekomen met Jack.

Misschien ging hij te ver… Misschien wel ja, maar volgens mij niet. Er was hier maar één persoon die echt te ver ging. In het algemeen, die heel zijn leven al te ver was gegaan en het leven van iemand had verpest. Jack had nooit zoiets gedaan en hij zou ook nooit zoiets doen. Hij zou ervoor zorgen dat die man spijt kreeg van alles wat hij had gedaan. Spijt kreeg dat hij ooit was geboren! Met een grijns op zijn gezicht zag hij hoe de man tegen de muur knalde. Het was zijn verdiende loon, vooral zijn reactie.. ”Wat is jouw probleem!” Jack trok een wenkbrauw op en keek hem spottend aan. Wat zijn probeem was. Als hij dat niet wist, dan was hij wel heel dom. Alhoewel, hij wist natuurlijk helemaal van niks. Hij had waarschijnlijk geen idee wie Jack überhaupt was.
“Jij bent mijn probeem” siste hij hem toe en zag hoe de man een poging deed tot groot lijken. Niet echt veel effect, het was nog steeds een losertje. Misschien nog wel meer omdat hij het zo probeerde.
'Die knul die daar zit is gestoord. Hij is gestoord hoor je me! Dus neem hem mee terug en zorg er voor dat hij vast geketend zit zodat hij niets kan doen!' Hoe meer hij hoorde, hoe kwader hij werd. Gestoord? Knul? Was die vent verdomme wel goed bij zijn hoofd. “Die “knul” is niet gestoord. Jij bent de enige hier die ziek gestoord. Het is trouwens Percy en jij kan niet eens een waardeoordeel hebben. JE KENT HEM NIET! Het enige waar je hem van kent is blauwe plekken slaan. JIJ jij…” Jack zette een stapje naar achteren en keek hem recht aan. Hij moest zich nu even bedwingen. Hij kon niet te ver gaan. Maar de woede van de man was voor heel kort ook verdwenen. Het leek een soort van korte pauze. Een pauze tot de enorme dreun die hij ging geven aan die eikel.
”Misschien kunnen we beter gaan… Pap.” Hij hoorde een stoel naar achteren schuiven en zag dat Percy het was. Hij wilde weg. Maar Jack weigerde het. Hij ging niet weg. Die vent ging maar weg. Hun bleven, al moest hij hem het huis trappen. Hij zou niet weggaan voor dit afgehandeld was… Jack draaide zich om naar Percy en keek hem kort aan. Daarna schudde hij zijn hoofd. “Wij niet, hij.” Zonder achter te kijken wees hij naar achteren en had dus niet door dat Jason ondertussen helemaal aan het flippen was.
Aan de andere kant zat Mary en ja. Eigenlijk wat hij had kunnen verwachten gebeurde ook, hij begon te schreeuwen. En hard ook en onaardig ook. ‘JIJ WALGELIJK…” Jason liep al dichterbij en Jack maakte ook al aanstalte om op hem af te lopen. “Hoe durf je! Je hebt het nooit verteld en dat laat je zo zien! Na ALLES wat ik voor je heb gedaan! Smerige sle….” En op dat moment stond Jack naast hem en sloeg met een gebalde vuist in zijn gezicht.
Jason wankelde en sloeg een hand tegen zijn gezicht. Gebruikelijke verschijnselen waarschijnlijk, tand door de lip en een bloedneus. Eigenlijk had hij het zonder na te denken gedaan, maar het gaf het gewenste effect. “Sorry” fluisterde hij Mary toe. Voor het geval ze echt van dat mormel hield. Kon hij minstens even zijn excuses aanbieden voor dat hij hem had verminkt. En dat werd alleen maar bevestigd toen hij zijn hand weer weghaalde en er niet echt goed uit zag..
Onverwacht kreeg hij ook een klap tegen zijn kaak en bewegeloos bleef hij staan, met zijn hoofd naar een kaak. Enkele seconden was er stilte tot hij zijn hoofd weer omdraaide en hem woedend aankeek. “Ik ben je zat.” Sprak hij kort en duwde hem naar achteren. Richting de deur, richting de voordeur en op het laatst gaf hij hem een enorme trap waardoor hij over de drempel streukelde en op de stoep lag. Brutaal gaf hij hem nog een trap na en sloeg de deur dicht… Lekker onverstandig… Soort van geschokt liep hij terug naar de eettafel en keek ze een voor een aan. Kort wreef hij met zijn hand langs zijn wang… “Uhm.. tsja.. Mary het is zo…” hij bukte bij zijn tas en haalde er het dossier over het DNA-onderzoek uit.
“Ik ben inderdaad Percy’s vader. Altijd geweest.”

“Jij bent mijn probeem” Percy keek van zijn vader naar Jason. Dit ging gewoon uit de hand lopen, dat wist hij zeker. Vlug doorzocht hij de kamer naar het kleine jochie dat nog zo hyperactief bezig was geweest in de auto. Percy vond hem nergens, waarschijnlijk was hij samen met zijn zusje mee naar boven gegaan met Denise. Percy beet zachtjes op zijn onderlip, hij focusde zich weer op de drama die voor zijn neus werd afgespeeld. “Die “knul” is niet gestoord. Jij bent de enige hier die ziek gestoord. Het is trouwens Percy en jij kan niet eens een waardeoordeel hebben. JE KENT HEM NIET! Het enige waar je hem van kent is blauwe plekken slaan. JIJ jij…” De blik in Jason zijn ogen veranderde, nog nooit had iemand het tegen gesproken, waarschijnlijk ging Jack daar ook een prijs voor betalen. Niet dat hij veel kon uithalen bij Jack die sowieso twee koppen groter was dan Jason.
Jack was duidelijk niet van plan om weg te gaan en nu dacht hij echt na over de woorden die hij gezegd had. Hij keek naar Jason die bijna uit zijn fel sprong van woede. “Hoe durf je! Je hebt het nooit verteld en dat laat je zo zien! Na ALLES wat ik voor je heb gedaan! Smerige sle….” Jack kapte hem af door hem met gebalde vuist neer te slaan. Percy rolde lichtjes met zijn ogen toen Jack sorry zei tegen zijn moeder. Het was nou niet echt de perfecte moment om met zijn moeder te gaan flirten. Het gezicht van Jason zag er niet echt prettig uit, normaal ook niet, maar nu pijnlijk niet prettig. Percy beet harder op zijn onderlip om niet zachtjes te lachen. Eigenlijk had hij het ook wel verdient. “Ik ben je zat.” Zei Jack en hij nam Jason mee naar buiten.
Percy richtige zich weer op zijn moeder die een beetje suf voor haar uitkeek. Ze trilde zachtjes en haar ogen stonden vol tranen. Ze ging langzaam zitten aan de tafel en Percy ging naast haar zitten.
'Normaal is Jack niet zo agressief.' Zei Percy tot een poging het goed te praten over het feit dat Jack, Jason in elk sloeg. Zijn moeder keek hem aan met een waterig glimlachje. Daarna kwam Jack de keuken weer binnen lopen en ging ook aan te keukentafel zitten. “Uhm.. tsja.. Mary het is zo…” Begon Jack en legde toen het DNA Dossier op tafel die zijn moeder meteen opende. “Ik ben inderdaad Percy’s vader. Altijd geweest.”
'Ik wist het.' Fluisterde zijn moeder zachtjes. Percy keek van Jack naar zijn moeder.
'Hoe bedoel je, ik wist het?' Vroeg Percy zachtjes. Zijn moeder sloot het dossier weer en schoof die naar Jack toe.
'Ik heb altijd gehoopt dat het waar was, dat hij van jouw was.' Zei zijn moeder zachtjes met waterige ogen tegen Jack. Percy keek weer naar Jack om zijn reactie te peilen en toen weer naar zijn moeder. Ze had het eigenlijk al die tijd geweten, maar durfde het niet zeggen, kwam het daar op neer? Jason had haar inderdaad vermoord als Jack hier niet was geweest. Zijn moeder veegde een traan van haar wang en keek toen naar Percy.
'Stiekem heb ik het altijd wel geweten, je lijkt helemaal niet op Jason.' Zei ze met een glimlachje. Percy glimlachte zwakjes, hij was wel blij dat hij nooit op die vent zou lijken, ook al zou hij ook nooit op Jack lijken. Hij was niet zo groot en ook had hij het lef niet om iemand te slaan. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en hij keek naar de tafel.

Jack keek naar Mary toen ze de map opende. Hij was benieuwd naar haar reactie. Het moest voor haar ook schokkend zijn, misschien nog wel schokkender. Percy zou het nooit hebben geweten als hij het niet verteld had. Dit was anders, vader van je kind. Als je je daarmee vergist.. Dat was toch wel een ander verhaal. Toch snapte hij het ook niet helemaal, hoe kon ze dat denken? Dat Jason de vader was, Percy leek toch niet op die andere man. Gelukkig niet, niet dat hij nou zelf zo fantastisch was, maar hij durfde toch wel te zeggen dat hij beter was… Niet zo agressief en ook niet zo alcoholverlaafd enzo.
”Ik wist het.” Na die woorden viel zijn mond open van verbazing. Ze wist het? Dus het was geen nieuws. Ze wist het al. Vragen schoten door zijn hoofd, waarom ze het niet had gezegt. Waarom ze naar die andere man was gegaan. Of misschien wist ze het pas ná de geboorte. Dat moest wel, andres kon hij het echt niet begrijpen. Ze zou dat nooit hebben gedaan dan. Dat wist hij wel zeker. Jack keek naar Percy terwijl hij vroeg hoe het zat en keek weer naar Mary voor het antwoord. Haar antwoord verbaasde hem. Ze had het gehoopt.
Ze waren zo jong, zo zo… roekeloos en zij hoopte op een kind van hem? Waarom had ze het nooit gezegt. Waarom was ze bij die Jason gebleven. Jack was in de war, heel erg in de war. Hij zuchtte onhoorbaar en keek haar even aan. Ze had gehuilt. Waarschijnlijk door alles, door Percy dat hij zomaar aankwam. Dat hij Jason had geslagen. Het was ook wel erg veel in een keer eigenlijk. Daar dacht hij nu pas bij na.
Gelukkig bevestigde Mary het ook, dat Percy niet op Jason leek. “Ik begrijp het niet…” bracht hij ineens uit en keek haar opnieuw aan. “Waarom heb je het niet gezegt? Waarom ben je niet gebleven? Waarom ben je… met hem gegaan?” hij fronstte even en keek naar de tafel. Het was niet zo dat hij dat op dat moment allemaal had gewilt. Ze waren nog zo jong, het was iets wat nog helemaal niet ter sprake was. Het was gewoon gebeurt en al die jaren wist hij het niet. En zij wel, ze was zwanger… “Laat maar.” Zei hij kort en haalde zijn schouders op. “Het is voorbij..” Jack glimlachtte even en keek naar Percy. Vervolgens stond hij ineens op en liep naar de gang om Nadia en Tim te roepen. Deels omdat hij bezorgd was waar Tim was en deels omdat hij het nu wel tijd vond dat Percy zijn zusje weer eens kon zien.
Niet veel later hoorde hij dus ook gedender van de trap en liep weer terug naar de eetkamer om weer aan tafel te gaan zitten. Die kwamen vanzelf wel.

“Ik begrijp het niet…” Zei Jack. Percy beet zachtjes op zijn onderlip, nee hij begreep er ook niet veel van. Waarom hoopte zijn moeder op een kind van Jack, als ze bij hem weg ging. Dat was totaal onlogisch. Hij keek van zijn moeder naar Jack die het duidelijk ook allemaal op een rijtje probeerde te krijgen. “Waarom heb je het niet gezegt? Waarom ben je niet gebleven? Waarom ben je… met hem gegaan?” Percy keek weer naar zijn moeder, eigenlijk wilde hij het antwoord helemaal niet weten. Hij snapte wel dat Jack en zijn moeder hier waarschijnlijk over zouden gaan praten, maar niet waar hij bij was.
'Ik ging studeren hier in London. In het begin leek hij aardig.' Zei Mary en ze keek naar tafel. Nu kwam zijn moeder wel heel naïf over in Percy zijn ogen. Maar misschien deden mensen dat als ze verliefd werden. Keek nou naar hem, hij was nou ook niet bepaald het perfecte voorbeeld. “Laat maar. Het is voorbij..” Zei Jack en hij keek naar Percy. Percy probeerde zwakjes te glimlachen. Hij keek weer naar zijn moeder en hij hoorde hoe Jack zijn kinderen riep. Jack had wel gelijk, het was allemaal al voorbij. Ergens snapte Percy dat zijn moeder hier ging studeren, je had goede scholen in London. Maar waarom ging Jack niet mee? Of waarom ging ze dan met Jason?
Waarschijnlijk waren dat vragen die hij maar beter niet kon vragen. Misschien zou het allemaal nog wel een keer uitgelegd worden. Misschien ook niet, misschien wilde hij het niet eens weten waarom. Percy keek weer naar Jack die aan tafel kwam zitten. Even ontstond er een ongemakkelijke stilte. Percy beet hard op zijn onderlip en hij luisterde naar de voetstappen op de trap. Niet veel later kwamen ze met zijn drieën vol lawaai de keuken binnen.
'Percy!' Hoorde hij Denise roepen en hij omhelsde haar.
'Kom je weer bij ons wonen?' Vroeg zijn zusje. Percy beet opnieuw zachtjes op zijn onderlip en schudden zijn hoofd. Hoe moest hij haar gaan uitleggen, dat hij hier helemaal niet mag zijn. Nou ja, dat hoefde hij haar niet te vertellen. Zijn moeder zou kwaad worden als ze dat hoorden. Niet kwaad op Percy, maar waarschijnlijk wel op Jack omdat hij hem meegenomen had.
'Nou, nee...' Begon Percy zachtjes en hij zag het gezicht van Denise van een glimlach naar verdriet vertrekken.
'Ik moet weer terug.' Zei hij zachtjes.

Veel vragen er, hij had veel vragen, Percy had vast ook veel vragen. En hij kon zich voorstellen dat Mary ook vragen had. Ze hadden elkaar ook al wel heel lang niet gezien. En iets wat eerst gewoon een week plezier leek was toch uitgekomen op iets heel anders. Het was meer dan gewoon een scharrel, dat bleek wel. Er waren gewoon veel dingen die uitgepraat moesten worden, dingen die hij wilde weten. Hoe het was gegaan en meer van zulke dingen. Jack baalde ineens ontzettend dat ze morgen weg moesten…
Even keek hij naar Mary. Ze was misschien wel wat naïef geweest, maar ja wie was dat niet. Hijzelf toch ook, zo naïef om te denken dat Cindy ook van hem hield. Zo naïef om daar zelfs voor te gaan werken… Achja, het was iets menselijks, niks meer aan te doen. Er hing een ongemakkelijk stilte, misschien was het wel spanning.. Hij wist het niet. In ieder geval duurde het niet heel lang of de kinderen kwamen al naar beneden gerent. Zoals hij had verwacht kwam Tim een beetje chagerijnig aanlopen. Meiden natuurlijk, leuk als je daarmee gedumpt werd. Die wilde altijd stomme spelletjes spelen… Hij wendde zijn blik van Tim af en keek naar Percy en Denise. Jack zuchtte zachtjes, het was zo… triest eigenlijk. Waarom had hij dit ookalweer gedaan? Het zou nu misschien alleen maar erger worden, als Percy langer weg was gebleven was ze hem misschien vergeten. Nee nee dat was ook niet goed.
Maar morgen zouden ze weer weg gaan. Ze moesten wel, als Jack en Percy te lang weg bleven zou het opvallen en zaten ze beiden dik in de problemen. Uiteindelijk keek hij weg van Per cy en keek naar Mary. Moest hij het uitleggen? Wat er gebeurt was, hoe ze hier kwamen. Het was wel iets wat ze moest weten eigenlijk en misschien moest hij ook maar toegeven dat hij hem soort van meegesmokkelt had. Dus zou hjij dat maar doen…

“Hoe graag ik het ook zou willen.” Begon en hij besefte dat het raar klonk om zo te beginnen. Hij wilde het voor Percy, hij wilde toch niet voor zichzelf, of misschien wel. “Voor Percy… We kunnen niet vaker langskomen.” Besloot hij daarom maar. “Het is soort van illegaal, ik werk in de inrichting als bewaker. Daar zijn we elkaar tegengekomen. Ik kreeg het soort van door, deed die DNA-test en toen dit bleek zijn we hier heen gekomen. Om… tsja, jou te zien en dit te vertellen.” Peilend keek hij haar aan. Wat wat zou ze denken, zou ze boos worden dat hij dit riscio had genomen?
“Misschien, als je hem vaker wilt zien, kunnen jullie bij mij langskomen. Ik woon vlakbij de inrichting, dat is…. Makkelijker en veiliger.” Tussendoor keek hij even naar Percy, zich er van bewust dat hij alles gehoord had. Maar dat was ook de bedoeling.

“Hoe graag ik het ook zou willen.” Percy keek van Denise naar Jack die zijn verhaal zou beginnen. “Voor Percy… We kunnen niet vaker langskomen.” Ook het gezicht van zijn moeder gaf weer dat ze het jammer vond dat Percy niet kon blijven. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek Jack weer aan. Hij wilde graag, heel graag blijven. Hij wist dat hij niet kon blijven, dat Jack nu misschien zelfs een gevangenis straf oplopen omdat hij Percy eigenlijk soort van ontvoerd zou hebben. Niet dat het waar was, Percy wilde zelf maar al te graag mee. Eigenlijk wilde hij de reactie van Jason zien als hij er achter kwam dat Jack zijn echte vader was. Eigenlijk had hij liever gezien dat Jason helemaal blij door het huis zou springen en meteen zijn koffers zou pakken en weg zou gaan. Maar jammer genoeg gebeurde dat niet. Nee dat soort dingen gebeurde nooit. Nooit liep het een keer goed af, waarschijnlijk zou Jason straks weer voor de deur staan als Jack en hij weg waren. En dan? Dan had zijn moeder Jack niet die haar kon beschermen. Misschien kon zijn moeder wel mee met Jack. Jack had geen vriendin meer, dus eigenlijk kon het geen kwaa....
Percy schudden lichtjes zijn hoofd, waarschijnlijk was dit wat kinderen bedoelde als hun ouders gescheiden waren. Dat ze ergens hoopte dat hun ouders toch weer bij elkaar zouden komen. Hoopte Percy ook dat zijn moeder en Jack weer bij elkaar zouden komen? Hij beet iets harder op zijn onderlip toen hij door had, dat hij inderdaad hoopte dat Jack en zijn moeder weer bij elkaar zouden komen. Eigenlijk wist hij niet hoe dat zou zijn, maar hij zag Jack er niet voor aan om zijn moeder in elkaar te slaan zoals Jason deed. Waarschijnlijk zou Jack dat nooit doen. “Het is soort van illegaal, ik werk in de inrichting als bewaker. Daar zijn we elkaar tegengekomen. Ik kreeg het soort van door, deed die DNA-test en toen dit bleek zijn we hier heen gekomen. Om… tsja, jou te zien en dit te vertellen.”
'O.' Sprak zijn moeder alleen. Percy glimlachte zwakjes, hij had de reactie wel verwacht van zijn moeder. Hij keek naar de tafel met een klein glimlachje en keek daarna naar zijn moeder.
'Dus jullie mogen hier niet zijn? Of eerder gezegd Percy mag hier niet zijn?' Vroeg zijn moeder met een strenge toon in haar woorden en ze keek Jack vragend aan. Percy moest moeite doen om niet in de lach te schieten. “Misschien, als je hem vaker wilt zien, kunnen jullie bij mij langskomen. Ik woon vlakbij de inrichting, dat is…. Makkelijker en veiliger.”
'Hmm.' Mompelde zijn moeder op nog steeds dezelfde strenge toon.
'Het is al een tijd geleden dat ik in Amerika ben geweest. Het moet wel mogelijk zijn dat we daar misschien een keer naar toe kunnen. Maar dan moeten jullie nu wel gaan, ik heb geen zin in politie en rechtzaken en dat soort dingen.' Sprak zijn moeder en ze stond op. Percy beet opnieuw op zijn onderlip en hij knikte zachtjes terwijl hij ook opstond. Hij kon zijn moeder geen ongelijk geven, ze zou waarschijnlijk al genoeg aan haar hoofd hebben met Jason. Iets in hem vond het ook niet helemaal prettig dat ze hier alleen achter zou blijven met Denise.
'Mam?' Vroeg hij zachtjes en keek van zijn moeder even naar Jack en toen weer naar zijn moeder.
'Hoe ga je dat oplossen met Jason?' Vroeg Percy terwijl hij weer zachtjes op zijn onderlip beet. Zijn moeder glimlachte en ze legde een hand op zijn schouder.
'Dat komt wel goed.' Zei ze en duwde Percy lichtjes naar de deur.