Character sheet Naam: Celia Serena Bienati Partner: Believe me honey, I'm the queen of mixed signals... you will never get me. Reden van plaatsing: Gedeelde psychotische stoornis, Stemmingswisselingen
Onderwerp: Mikaela and Celia's Room do feb 23, 2012 10:42 am
De man bij de balie draaide zich naar haar toe, rilde nog enigszins na. Ze had hem een preek gegeven. Een kleintje maar. Met een flauwe glimlach draaide ze zich naar de man toe. Ze had boe gezegd. Toen de man haar daarvoor een preek gaf, was ze gewoon terug gaan schreeuwen in het Italiaans. Hij had haar raar aangekeken, maar daarna was hij met trillende handen op zoek gegaan naar haar sleutel. Het was vast een nieuweling, net zoals haar. Het enige verschil was dat hij een watje was, en zij een grote mond opzette. ‘N-nummer veertien,’ zei hij toen terwijl hij haar de sleutel overhandigde. ‘Succes, m-meisje,’ zei hij toen en Celia lachte. Succes? Waarvoor? Ze had het meest geniale meisje als kamergenote: Mikaela. Ze was, voor zover zo kon oordelen, een beetje het type van Celia; ze trok haar mond open. Eigenlijk de hele groep wel waarmee ze geluncht had. Maargoed, nummer veertien dus. Het stond ook netjes in de sleutel gegraveerd, dus vergissen kon ze zich niet. Ze liep de trap op, kwam al snel bij nummer veertien terecht. Ze opende de zacht krakende deur en rook meteen de muffe geur. Ew. Hoe lang was hier al niemand geweest? Voor hun positief ja, voor haar negatief. Ze keek naar de ramen. Ze waren voor het grootste deel met gaas zodat ze niet zouden kunnen ontsnappen. Eigenlijk stond er zelfs van alles voor. Toch zette ze het raam op de kiepstand zodat er frisse lucht binnenkwam.
Ze gooide de vier tassen op haar bed neer dat kraakte. Oh gosh. Wel een leuk ding was de radio. Minder leuk was dat de enige zender de lokale radioshow van hier was… en kennelijk werd er 24/7 over het geloof gepraat want dat had ze het afgelopen halfuur alleen maar gehoord. Ze slaakte een zucht, deed de radio maar uit. Rustig begon ze aan het inruimen van haar spulletjes terwijl ze zelf zachtjes was aan het zingen. Ze had een mooie zangstem, al had ze de afgelopen jaren niet veel gezongen. Dat deed je niet op de straat. Of althans; niet dat genre. Vrolijk keek ze toe hoe alles netjes lag. Dat was ook eens een van de eerste keren dat haar spullen ergens langer dan een week zouden liggen, en ze moet toegeven: het voelde raar. Het voelde raar dat ze nu ineens ergens een lange periode zou zijn. Als dat een fijne plek was had ze ermee kunnen leven. Maar dit? Oke, ze had hier al mensen die ze mocht; die ook niet goed begrepen waarom ze werden weggestopt voor de wereld. Maar dan nog, ook al hadden ze een ziekte of waren ze gewoon knettergek, ze hoefden toch niet hun leven hier weg te rotten? Of althans, onder al die regels. Dat vond ze misschien nog wel het ergste, dat haar vrijheid hier werd afgenomen. In Italië was ze zo van A naar B als ze daar zin in had. Hier was A binnenshuis en B buitenshuis. Wat een lange afstand zeg. Ze slaakte een zucht en plofte op het bed neer. Ze mocht niet zeuren; dat wist ze ook wel. Haar broer was neergestoken, en lag nu ergens in een ziekenhuis. Ze was eigenlijk onderweg naar hem opgepikt door dat witte ding dat haar meenam. Het was net een koeriersbedrijf; het leverde het pakketje af en ging weer weg. Ze keek naar het plafond, niet veel interessants aan. In haar koffer zat een boek dat ze al jarenlang had. Maar er stond niks in geschreven. Misschien werd het daar nu wel tijd voor. Terwijl ze in haar koffer naar een pen graaide begon ze in een sierlijk handschrift te schrijven, in het Italiaans natuurlijk. Ze keek op toen er wederom gekraak van de deur weerklonk. Ze zag niet wie binnenkwam, ging ervanuit dat dit Mikaela was. ‘Hee Mika,’ zei ze daarom met haar melodieuze stem waarna ze verder schreef.
Index 
