Mister Reckless with the Capital R [Percy]

Hij voelde zich eigenlijk de hele dag niet zo goed. Niet dat hij zich ziek voelde, opzich wel fit. Maar zijn hoofd was een grote rotzooi vanbinnen. Hij kon eigenlijk geen reden bedenken waarom hij zich zo voelde. Geen ruzies, of problemen op het moment. Misschien alleen het feit dat hij in een psychiatrische inrichting zat, maar dat was gisteren ook… en de dag daarvoor ook. Elke dag. Al 2 maanden lang zat hij hier en had zich al lang niet zo slecht gevoel. Helaas wist hij maar al te goed wat vaak de gevolgen waren. Om niet tegen te houden was het echt. Als het zou gebeuren, dan gebeurde het en dat was een heel rot idee.
Het vervelendste was ook dat hij zich niet kon afsluiten van de rest. Als hij alleen was gebeurde het alsnog en zou het niet ophouden. Hij kon dus niet vluchten, of andere mensen zoiets besparen. Het was slechts een kwestie van wachten tot het voorbij was… Vluchtig keek hij om zich heen of er wel mensen in de buurt waren. En die waren er, er liepen er een paar rond over het gras. Sommige gezellig kletsend tegen elkaar, anderen tegen zichzelf. Het kon allemaal. Oh kom op Jared. Je weet dat je er niet onder uit komt… sprak een stemmetje in zijn hoofd en hij zuchtte. Het zou zijn fijn zijn als hij eens niet dingen ging doen waar hij later problemen mee kregen.
Jared kneep zijn ogen dicht om het weg te krijgen. Maar het was tevergeefs, het was zelfs al te laat. Het was iets om niet tegen te houden. Opnieuw was hij weer verslagen. Hij opende zijn ogen weer, of teminste, zo zag hij het. Zijn lichaam opende zijn ogen, zijn lichaam was degene die opstond en naar een meisje knipoogde die langsliep.
Misschien was dat wel eens een leuk idee. Lekker los gaan en nergens aan denken, maar waar? Met wie? Losgaan in een inrichting. Er waren wel mensen die hij kende. Hij kende Percy, dat was zijn kamergenoot. En zijn andere kamergenoot, die loser van een Stefan. Er waren wel veel van zulke soort sukkels hier, dus om eens echt lol te maken was wel moeilijk. Alcohol was überhaupt niet aanwezig. Misschien een leuk meisje… of een leuke jongen… Het mocht allemaal, zolang hij maar even zijn pleziertje had gehad…

-WARNING, dit is dus niet JARED maar zijn 2e persoon!!-

Percy was nog zo met zijn hoofd in de wolken van wat er tussen hem en Dahlia was gebeurd. Hij wist dat hij Fanta moest gaan zoeken om met haar te gaan praten, maar eigenlijk wilde hij eerst naar buiten om het zonlicht even te kunnen zien. Na bijna 24 uur in een donkere kelder te hebben gezeten kon hij wel wat zonlicht gebruiken. Hij stapte de drempel over en knipperde met zijn ogen tegen het felle zonlicht. Nooit geweten dat zonlicht zo fel kon zijn. Je kon het vergelijken als dat je een op een zomer middag in de bioscoop heb gezeten en dan naar buiten zou stappen. Zo iets, alleen dan 10 keer erger. Percy haalde lichtjes zijn schouders op. Wat maakte het uit, hij kon in elk geval weer frisse lucht ophalen en genieten van het licht. Zelfs in de isoleercel was het niet zo donker geweest. Hij beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij verder over het pad naar buiten liep. Waarschijnlijk zou hij Fanta hier ergens wel kunnen vinden, niet dat hij haar zo graag wilde zien en wilde vertellen wat er gebeurd was. Ze zou pissig worden en niet zo'n beetje ook. Percy gaf haar groot gelijk, maar toch zou hij zich wel schuldig voelen. Hij beet harder op zijn onderlip en voelde zijn hart sneller bonke bij elke stap die hij neer zetten op het pad. Percy naderde de picknick tafels en tot zijn grote opluchting stond Jared daar. Hij kon het natuurlijk uitstellen door met Jared te gaan praten. Wat was daar mis mee. Hij en Jared waren gewoon vrienden meer niet. Hij kon het ook gewoon meteen gaan vertellen. Percy stopte en twijfelde lichtjes. Waarom was Jared aanspreken ineens zo'n aanlokkende optie. Percy schudden zachtjes zijn hoofd. Het zou Jared worden, hij wist het zeker. Hij stapte op Jared af en glimlachte zwakjes.
'Heey Jared.' Zei hij terwijl hij dichterbij kwam. Percy bekeek Jared even van top tot teen. Iets was niet helemaal goed met hem. Misschien kwam dat wel omdat hij Jared nooit alleen heeft gezien, maar altijd met Stefan. Waren ze weer een plan aan het uitvoeren om een bewaker te pesten en moest Jared op de uitkijk staan ofzo? Percy keek even omzich heen of hij misschien Stefan ergens achter een bosje zag of achter een boom. Daarna keek hij weer naar Jared.
'Is Stefan er niet?' Vroeg hij toch wel lichtelijk nieuwsgierig. Toen Percy hem opnieuw aan keek, bleef hij er bij dat er iets niet klopte. Jared had altijd... Hij wist niet een andere uitstraling veel kinderlijker... Of Percy kon gewoon zijn vinger er niet opleggen wat het was. Misschien voelde Jared zich niet lekker ofzo?
'Is alles wel goed?' Vroeg Percy zachtjes.

Hij hoefde niet lang op zoek te gaan naar iemand om mee te praten. Want daar kwam Percy al aan lopen. Er verscheen een grijns op zijn gezicht toen hij hem zag. Zijn hele aanwezigheid, zijn hele persoon was gewoon zo… sexy. Natuurlijk had hij dat nooit echt laten merken, Percy was een vriend van hem. En zijn kamergenoot, bovendien zat die andere er altijd bij… Hoe heette die ookalweer… Jared fronstte even, ah juist. Stefan natuurlijk, ja die zat er altijd bij en dat moest hij ook niet hebben dus ja.
”Heey Jared” Hij zag dat Percy hem bekeek en ergens vroeg hij zich wel af waarom. “Hai Perce” antwoordde hij met een schuine glimlach. Het kon aan hem liggen, maar Percy deed anders als anders. Niet over zichzelf, maar alsof er iets mis met hem was. Had hij iets verkeerd gedaan? Ach wat kon het ook schelen, voor zover hij wist was er niks gebeurt dus was er ook niets misgegaan. En was hij ookal paranoia? Toen Percy om zich heen keek draaide hij zich om of er iemand achter hun stond. ”Is Stefan er niet?” Jared draaide zich weer om en schudde zijn hoofd verbaasd. “Tuurlijk is hij er niet, wat zou ik met die gast moeten doen? Ik weet niet eens waar hij is.” Ongeïnteresseerd haalde hij zijn schouders op. Vage vraag was dat. Hij ging nooit met Stefan om, het enige was het toeval dat ze samen met Percy een slaapkamer deelde maar dat betekende niet dat hij hem aardig vond ofzoiets. Eigenlijk helemaal niet… Het stoorde hem alleen dat hij tussen hem en Percy in zat. Hij wilde veel liever alleen op een kamer met Percy liggen. Zonder dat die gast zich er mee bemoeide of bij was.
”Gaat het wel?” Jared moest lachen en schudde zijn hoofd. “Tuurlijk gaat het, het gaat zelfs prima. Hoezo? Is er iets met jou?” vroeg hij en ging ondertussen op het bankje van de picknicktafel zitten. Zich afvragend waarom Percy zo deed. “Jij bent er toch? Hoezo zou het dan slecht gaan.” Voegde hij plagerig toe.

“Hai Perce” Percy glimlachte naar Jared, hij bleef hem een beetje vaag vinden. Vooral na wat hij zei over Stefan. Of Stefan en Jared hadden de grootste ruzie die je maar kon bedenken en wilde elkaar gewoon nooit meer zien -fijn en daar zit hij dan mee op de kamer. Hij zag het al voor zich hoe hij boodschappen heen en weer kon brengen tussen Jared en Stefan als ze elkaar aan het uitschelden waren en het niet rechtstreeks deden- of Jared was Jared niet. Dat laatste kon eigenlijk niet, Jared was altijd zichzelf en nam geen blad voor de mond. Percy trok lichtjes een wenkbrauw op en schudden lichtjes zijn hoofd.
'Oke.' Zei Percy droogjes, hij wist niet wat er was en waarschijnlijk wilde hij het ook niet weten. “Tuurlijk gaat het, het gaat zelfs prima. Hoezo? Is er iets met jou?” Yep het ging overduidelijk niet goed met Jared. Waarschijnlijk wilde hij er niet over praten, dus hield Percy zijn mond.
'Nee er is niets met mij.' Zei Percy met een klein glimlachje en hij dacht nog even aan wat er tussen hem en Dahlia was gebeurd. Eigenlijk vond hij het wel jammer dat hij nu hier buiten was. Hij wilde graag nog even bij Dahlia blijven en haar tegen hem aan voelen. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, eigenlijk waren het beste wel verkeerde gedachte. Maar ergens voelde het niet verkeerd. Hij wilde graag bij Dahlia zijn, ook al leverde het spierpijn op. Daar kon hij vast wel aan wennen. “Jij bent er toch? Hoezo zou het dan slecht gaan.” Percy keek een beetje vaag op en glimlachte zwakjes. Hij wist niet of hij het goed op moest vatten of slecht. Ergens had hij het gevoel alsof Jared met hem een het flirten was. Nha dat kon niet waarschijnlijk zou het straks weer allemaal goed zijn tussen hem en Stefan en hebben ze gewoon een menigs verschil. Aan de andere kant, Jared was altijd iemand die van grapjes hield, waarschijnlijk was dit ook een van zijn grapjes.
'Ik voel me vereerd dat het goed met je gaat als ik er ben.' Lachte Percy zachtjes en hij schudden zachtjes zijn hoofd. Hij keek hoe Jared ging zitten en hij besloot om naast hem te gaan zitten op het bankje. Ergens voelde Percy zich inderdaad erg blij dat Jared blij was hem te zien. Misschien was dit geen grapje van hem, maar was hij echt blij Percy te zien. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en hij keek even voorzich uit. Eigenlijk kon hij even niet geloven dat Jared echt blij was hem te zien. Het leek wel alsof zijn dag steeds beter werd, iemand vond het leuk hem te zien. Percy beet harder op zijn ondelrip en hij keek Jared aan. Hij was blij hem te zien!
Percy was blij dat hij niet meteen door was gelopen, dat hij was gestopt bij Jared. Hij glimlachte kort en keek weer weg van Jared.
'Ben ook blij jouw te zien.' Zei hij zachtjes. Eigenlijk klonk het allemaal best wel vreemd om te zeggen. Maar Percy was echt blij Jared te zien. Nu kon hij alles uitstellen.

Percy’s reacties waren moeilijk te peilen. Dus hield hij maar op met dat te proberen. Hij zou het toch vanzelf wel horen allemaal, het was immers het plan om iets leuks te gaan doen toch? Iets in hem zei dat hij weg moest en hier mee op moest houden. Maar hij wist niet waar hij moest op houden want hij was niks aan het doen… ’GA WEG, JIJ JIJ… BLIJF UIT DE BUURT VAN PERCY!!! schreeuwde een stem in zijn hoofd en even trok hij een wenkbrauw op. Zulke dingen gebeurde wel vaker, het werd wel minder maar behoorlijk irritant was het wel…
Volgens Percy was er niks met hem. Maar hij geloofde er niks van.. Hij deed anders als normaal, dus er moest wel iets zijn. Normaal was Percy niet zo achterdochtig toch? Wel een beetje verlegen, dat was altijd wel. Maar niet zo vaag, hij keek naar hem alsof hij iets verkeerds had gedaan en dat vind hij raar. 'Ik voel me vereerd dat het goed met je gaat als ik er ben.' Er verscheen een grijns op Jareds gezicht toen hij dat hoorde. Percy ging naast hem zitten. Hij wilde het eigenlijk wel nu weten, wat er met Percy was. En waarom hij vroeg over Stefan? Huh? Het was allemaal wel vaag allemaal. Ze keken elkaar kort aan en even dacht hij dat Percy iets ging zeggen tot hij weer wegkeek. ”Ben ook blij jou te zien..” Dat was eigenlijk een aangename verassing. Het klonk zo eerlijk. Alsof hij het echt meende. En in combinatie met het volume van zijn stem.. Jared glimlachtte en keek naar hem.
“Oke Percy.. Wat is er? Is er iets gebeurt? Je weet dat je het me kan vertellen..” vroeg hij ineens spontaan en legde een hand op zijn schouder Hij ging iets schuiner zitten zodat hij Percy kon aankijken. Waag het niet om te ver te gaan… Je weet niet wat je aanricht. Denk aan Stefan. Opnieuw weer die stem in zijn hoofd. Supervervelend, want het zei het tegenovergestelde want hij wilde… Stefan was alles behalve waar hij aan wilde denken Het enige wat Stefan was, was een obstakel.. Iets wat zijn kansen met Percy verpestte en altijd op de verkeerde momenten in de buurt was. En dan kwam zo’n stem in zijn hoofd vertellen dat hij er aan moest denken? Dag hoor. Bovendien, wat niet te ver gaan? Wat was dat voor ziek persoon in zijn hoofd? En wat aanrichten, voor wie? Hij snapte er helemaal niks meer van. Het slimste leek hem dan ook om te negeren en hij ging iets schuiner zitten zodat hij Percy aan kon kijken. Afwachtend keek hij hem aan, benieuwd naar het antwoord.

Percy keek een klein beetje vreemd op toen Jared nog dichter bij Percy kwam zitten. Hij wist dat ze gewoon goede vrienden waren, niks mee aan de hand. Hij mocht Jared echt graag en Stefan ook. Maar het was gewoon vreemd zoals hij zich gedroeg. Hij voelde ook zijn hand op zijn schouder, wat Percy eigenlijk een klein beetje zenuwachtig maakte. Hij hield er nooit zo van als mensen zo dichtbij kwamen. Hij slikte zachtjes en beet daarna zachtjes op zijn onderlip. “Oke Percy.. Wat is er? Is er iets gebeurt? Je weet dat je het me kan vertellen..” Zou hij Jared vertellen over Dahlia en hem. Wat er was gebeurt tussen hun. Kom op hij kon het Jared wel vertellen zonder problemen te krijgen.
'Ik vertel het je, maar dan mag je het echt tegen niemand zeggen.' Zei Percy en hij keek even om zich heen of er mensen waren. Hij boog iets dichter naar Jared toe zodat hij gemakkelijk te verstaan was als hij zou fluisteren.
'Ik was gisteren in de donkere hallen en Dahlia zat opgesloten in een kamer. Ik maakte de deur open en ze was behoorlijk blij mij te zien waardoor ze me naar binne trok en ik de deur los liet. Toen viel de deur weer in het slot en zaten we opgesloten.' Zei Percy zachtjes, hij merkte niet dat hij nog iets dichter bij Jared was gaan zitten omdat hij niet wilde dat andere mensen hun zouden horen. Dat zou hij echt vreselijk vinden voor Dahlia.
'In elk geval we zaten raakte aan de praat en van het een kwam het ander.' Fluisterde Percy en hij keek weer even om of niemand hun hoorde. Daarna boog hij nog wat dichter naar Jared zodat echt niemand hem zou horen wat hij nu zou zeggen tegen Jared.
'We hebben het zeg maar gedaan, ik heb echt geweldige seks met haar gehad.' Fluisterde Percy zachtjes en hij glimlachte. Percy beet daarna op zijn onderlip terwijl hij terug dacht aan die nacht. Ja hij mocht er dan wel spierpijn van over hebben gehouden, maar dat was het waard. Percy keek weer naar Jared en glimlachte lichtjes. Waarschijnlijk zou Jared nu met een mond vol tanden staan want wie zou het van Percy vewachten dat hij dit soort dingen deed.
'Jammer genoeg zijn we er ook weer uit gekomen en is Dahlia de andere kant op gegaan zonder nog een woord te zeggen. Ze zei nog wel in de kelder dat ze van me hield.' Fluisterde Percy er achteraan. Nu moest hij het aan Fanta gaan vertellen, nou ja niet zo. Dan zou ze meteen uit haar fel springen van kwaadheid. Percy keek naar de tafel waar ze aan zaten en keek daarna weer naar Jared. Hij wilde zeggen dat Stefan en Jared gelukkig geen moeilijke relatie hebben, maar hij hield zijn mond. Percy was nog niet verder gekomen dan dat Jared Stefan op dit moment niet mocht. Daarna schoot Dahlia waar door zijn gedachtte, hij wist niet precies hoe hij alles moest gaan doen, maar het zou goed komen. HIj hield van haar, dus het moest goed komen.
'Maar je moet echt je mond er over houden.' Zei Percy nogmaals tegen Jared en hij keek hem weer aan. Hij hoopte dat hij er inderdaad op kon vertrouwen dat Jared zijn mond zou houden. In elk geval wel tegen Stefan want daar leek hij gewoon niet meer mee te praten. Eigenlijk wilde Percy wel weten wat er tussen hun aan de hand was. misschien moest hij het straks vragen aan Stefan, als die niet hetzelfde zou reageren als Jared.

Hij zou het vertellen. Jared wel erg nieuwsgierig eigenlijk, normaal deed Percy anders. Het was toch een dag, Percy vond dat hij raar deed en andersom. Nu was de vraag wie er nou ècht raar deed. Volgens mij hij toch echt niet… Hij voelde zich niet anders als normaal. Oke misschien dat hij het er zo’n gevoel door zijn lichaam ging als hij Percy zag. Laat staan als hij zo dicht bij hem in de buurt zat… Vooral omdat Percy dichterbij kwam zitten. Blijkbaar was het geheim wat hij ging vertellen. Geheimen, eerlijk, hij was best goed in geheimen bewaren. Vooral als ze van vrienden kwamen. Bovendien aan wie moest hij het hier vertellen?
Oplettend luisterde hij naar Percy… Het was iets wat hem niet heel vrolijk maakte. Hij slikte even toen Percy het inleidde. Opgesloten met Dahlia in de kelder, dat kan niet veel goeds betekenen… Hij werd weer afgeleid van die gedachte toen Percy nòg dichterbij kwam zitten. En van het een kwam het ander… Hij kon wel raden wat het was… Jared fronstte even en knikte maar wat. Aan de andere kant kon hij het ook positief bekijken… Als Percy… Nog dichterbij… Hij kon Percy’s adem voelen.. Zo zo dichtbij. Het maakte hem zenuwachtig, maar hij ook de neiging om die korte afstand nog veel korter te maken… Maar Percy vertelde daarbij ook de conclusie. Geweldige Sex… Als hij dat al geweldig vind… Dan kon het misschien nog wel beter en en… Oke hij dacht echt verkeerd, maar het was zo. Misschien was er nog wel kans dat Percy iets beters ontdekte. Iets zoals… Jared? Geboeid luisterde hij naar het laatste wat hij er over zei en glimlachtte.
Het was om nog een reden positief. Hij had eerlijk niet gezegt dat Percy zulke dingen deed in de inrichting. Niet dat hij dacht dat Percy héél braaf was. Maar wel braver dan dit verhaal. Zulke dingen, dat deed niet zomaar iedereen in een bewaakte inrichting. Echt niet. Jared had er dus ook wel respect voor en het bewees dat Percy echt lef had.
”Maar je moet echt je mond er over houden.” Braaf knikte hij en glimlachtte naar Percy. Nog steeds dichtbij. “Ik zwijg als het graf… Ik weet wel betere te dingen doen als praten…” Er verscheen een lichte grijns op zijn gezicht waarna hij zijn lippen onverwachts tegen die van Percy aan drukte. Eigenlijk wilde hij gelijk weer loslaten, om het niet te heftig te doen in een keer. Maar iets zei hem dat dit misschien wel de laatste keer kon zijn dus dat hij er beter alles kon geven toch? Des te meer overtuigingskracht (oke wtf xD). Hij legde zijn hand langs Percy’s wang en liet zijn tong langs die van Percy strelen. Zijn andere hand sloeg hij om zijn schouders en even ging hij zo door tot hij zich plotseling terug komt. Met een reden die hij niet wist. Een beetje verbaasd keek hij Percy aan en even wist hij echt niet wat hij moest doen. Er schoten van allerlei gedachtes door zijn hoofd. Wat zou hij doen, wegrennen? En die stem, waarom had die stem gezegt dat hij bij Percy uit de buurt moest blijven. Maar oh man, wat voelde dat lekker. Percy… Iets waar hij al zo lang aan had gedacht en nu had hij het gewoon gedaan.
Afwachtend keek hij naar Percy. Wachtend op een reactie.

“Ik zwijg als het graf… Ik weet wel betere te dingen doen als praten…” Percy glimlachte kort. Hij was blij dat Jared zijn mond zou houden over dit alles. Toch bleef Percy licht verbaasd dat Jared niet heel uitbundig reageerde. Normaal zou hij dat wel doen. Vreemd...
'Wat voor plan heb je nou weer?' Vroeg Percy als antwoord op het betere dingen te doen als praten. De vorige keer koste het Percy drie weken isoleercel toen hij niet praatte met Jared en Stefan maar bij hun voor op de fiets had gesprongen. Best grappog was het wel geweest. Niet voor de bewaker maar wel voor hun. Behalve dat isoleercel gedoe. Ach ja zo vreselijk was dat ook weer niet.
Percy was niet echt met zijn gedachtte bij Jared omdat hij nog lichtelijk werd afgeleid door het feit wat hij vannacht met Dahlia had gedaan. Hij voelde de lippen van Jared wel op de zijne maar kwam niet verder in zijn gedachtte dat het de lippen waren van Dahlia. Hij sloot zijn ogen en zoende hem terug. Streelde zijn tong langs de tong van Jared... Langs de tong van Jared...
Percy opende zijn ogen, hij wist nu zeker dat hij Jared zoende. Hij zoende Jared in plaats van Dahlia. Jared had iets met Stefan... Hij sprak dan wel gemeen over Stefan maar toch? Dit was eerlijk gezegd niet verkeerd. Percy sloot zijn ogen weer en zoende Jared verder. Toen Jared zich terug trok beet Percy zachtjes op zijn onderlip. Dit was echt verkeerd wat hij deed. Straks werd hij ook nog verliefd op Jared. Nha, hij vond Jared erg aardig, maar verliefd nee. Ook al zoende hij wel goed, heel goed zelfs. Eigenlijk vond hij het helemaal niet erg om met hem te zoenen. Zou hij... Nee dat kon niet... Percy kon niet op jongens vallen, hij was verliefd op Dahlia en Fanta, maar niet op Jared. Het bestond gewoon niet in de wereld dat Percy op jongens zou vallen. Toch? Hij vond het helemaal niet erg om met Jared te zoenen, maar misschien kwam het omdat hij eerst aan Dahlia dacht. Hij zou Jared nooit voor een tweede keer zoenen en dat ging hij nu bewijzen.
Hij boog dichter naar Jared toe en twijfelde lichtjes, toch was er ook iets in hem wat Jared wel voor een tweede keer wilde zoenen. Maar waarom? Jared was een jongen en dat was Percy ook. Ook al had Stefan hem ook een keer gezoend. Hij was behoorlijk in trek bij jongens kun je wel zeggen... Percy liet zijn onderlip met rust en drukte zijn lippen nogmaals tegen die Jared. Hij liet zijn tong langs de lippen strelen van Jared en zocht daarna zijn tong op. Dit was heel vreemd, maar ook lekker... Ja het was lekker. Percy vond het lekker. Hij zoende Jared, hij legde zijn hand over zijn schouder en liet daarna de lippen los van Jared. Hij trok zich terug en haalde zijn hand van de schouder van Jared. Hij beet opnieuw zachtjes op zijn onderlip terwijl hij Jared bekeek. Oke dit was nieuw, Percy had vreemde gevoelens als hij Jared zoende. Geen gevoelens van liefde maar wel een soort van zenuwen of adereline gingen door hem heen als hij Jared zoende.
'Sorry.' Zei Percy zachtjes en hij voelde hoe het bloed naar zijn wangen steeg. Eigenlijk zei hij wel sorry, maar meende hij er niet veel van. Hij wilde Jared graag nog een keer zoenen.

Meer meer en meer! Dat was wat door Jareds hoofd spookte toen ze elkaar even aankeken na zijn actie. Wat hij in vredesnaam had gedaan. Moest hij er spijt van hebben? Nee eigenlijk niet, wat kon hij hier nou verliezen. Helemaal niks. Toch was er iets… iets wat zei dat het niet goed was. Zo vervelend, hij wilde helemaal niet denken aan waarom het niet goed kon zijn. Hij wilde alleen maar meer en weten dat het goed was… Jared was wel een beetje verbaasd toen Percy opnieuw dichterbij kwam.
Wat zou hij gaan doen, ging hij weer iets fluisteren. Misschien zou hij hem wel een scheldwoord toefluisteren en dan weglopen. Jared onderdrukte een zucht. Dat zou wel heel pijnlijk zijn, een harde afwijzing. Vragend keek hij naar Percy, om zijn reactie peilen. Wat hij kon verwachten… Het enige wat hij zag was twijfel. Tot zijn verbazing geen woede. Twijfel, tussen wat? Of hij hem ging slaan of dat hij hem ging vermoorden? En toen weer dat gevoel, het gevoel van Percy’s lippen tegen die van hem. Jared sloot zijn ogen en genoot van Stefan… Uhm nee Percy… Wacht huh… Gelukkig liet Percy op dat moment los.. Nu was hij helemaal verbaasd. Wtf Stefan? Het bezorgde hem een raar gevoel in zijn buik.
Verward keek hij naar Percy en schudde zijn hoofd. Wat was er aan de hand… Waarom Stefan, waarom Percy. Nja Percy wist hij wel, hij vond Percy heel leuk… Waarom schoot Stefan door zijn hoofd als hij met Percy zoende… ”Sorry…” Even had hij de energie niet om te antwoorden dus schudde hij zijn hoofd. Percy hoefde geen sorry te zeggen, hij vond het lekker. En hij was zelf begonnen. Hij stond op en begon voor Percy te ijsberen… Mompelend hoe het kon… Gefrustreerd sloeg hij zijn handen tegen zijn voorhoofd en dacht diep na. Na zo even rond te hebben gelopen zakte hij door zijn knieën en ging in kleermakerszit op het gras zitten.
“Waarom waarom waarom…” Hij boog zich verder voorover en verstopte gezicht in zijn armen. Een tijd zweeg hij tot hij weer op keek en voor zich uit staarde. ‘GODVERDOMME!’ boos stond hij op en trapte in het gras. ‘GODVERDEGODVER!’ Woedens was hij! Helemaal over zijn toeren zelfs! En niet boos op Percy. Tuurlijk was hij niet op Percy. Al vroeg hij zich wel stiekem af waarom hij terugzoende maar dat deed er niet toe. Hij hield van Stefan. En alleen van Stefan. En hij wilde helemaal niet met Percy zoenen.
Jared liep weer naar het bankje toe en ging naast Percy zitten. “Sorry sorry sorry… Ik had het je moeten vertellen. Ik heb 2 persoonlijkheden. Oh god.. ik kan mezelf wel…” hij maakte zijn zin niet af en keek naar Percy. “Heb jij… Ik bedoel jij hebt toch ook…” kort wierp hij een blik op Percy’s polsen en fronstte. “Heb jij iets?” vroeg hij bijna wanhopig. De drang was zo groot, hij moest wel. Hij was vreemdgegaan. En er was niks ergers dan dat. Wat hij kon bedenken teminste. Hij hield van Stefan. Hij wilde hem niet kwijt…

Percy schrok licht op toen Jared opstond en begon te ijsberen. Shit, waarom deed had hij Jared gezoend. Waarom? “Waarom waarom waarom…” Hoorde hij Jared ook mompelen. Als Percy niet zo in de war was dan had hij er om kunnen lachen. Hij keek naar Jared die zijn waaroms langszaam ging veranderen in godverdomme. Tja Percy was niet zo van het vloeken en schelden, maar hij kon op dit moment hetzelfde wel zeggen. Na dat Jared was uitgeraasd op de grond liep hij weer terug naar het bankje en ging hij weer naast Percy zitten. Die nog behoorlijk aan het twijfelen was waarom hij het zo'n apart gevoel had gevonden om Jared te zoenen. “Sorry sorry sorry… Ik had het je moeten vertellen. Ik heb 2 persoonlijkheden. Oh god.. ik kan mezelf wel…” Percy keek Jared aan en schudden lichtjes zijn hoofd.
'Een soort van twee Jareds die allebei anders denken en voelen?' Vroeg Percy een beetje droogjes en hij beet daarna zachtjes op zijn onderlip. Aan de ene kant was hij blij dat het niet Jared zelf was geweest. Hij moest er niet aan denken, hij sliep samen met hem en Stefan op een kamer dat zou echt vreemd zijn geweest. Aan de andere kant vond hij het ook vreemd dat die tweede persoonlijkheid Percy zoende. Hij begreep niet echt wat hij er van moest vinden. In elk geval kon Jared er niets aan doen. “Heb jij iets?” Percy keek Jared aan vanuit zijn gedachtte en slikte zachtjes. Dat was waar ook. ook hij had Jared en Stefan nog niet vertelt wat er met hem aan de hand was. Ook al had hij wel vewacht dat ze het misschien wel wisten. Het was niet normaal als iemand de halfe kamer overhoop haalde om iets scherps te gaan zoeken. Ook al deed Percy dat vaak als hij alleen op hun kamer was. Percy beet harder op zijn onderlip en knikte.
'Ja ik heb ook iets.' Zei hij zachtjes en rolde langzaam zijn rechtermouw op waar de eerste littekens te zien waren op zijn arm. Daarna rolde hij ook voorzichtig zijn linkermouw op die er nog erger aan toe was dan zijn rechterarm. Die was bijna een en al litteken weefsel.
'En dat is nog niet alles.' Mompelde hij zachtjes en rolde zijn mouwen weer snel af. Hij beet daarna weer op zijn onderlip en keek naar Jared om zijn reactie te peilen. Normale mensen zouden op staan en weglopen. Hem een paar keer uitschelden en dan door gaan met hun leven. Maar Jared, hij had bijna medelijde met hem. Hij leek zo van slag te zijn over wat hij gedaan had.
'Misschien als je Stefan de waarheid vertelt over wat er gebeurt is, dat hij misschien minder boos is.' Zei Percy zachtjes en hij trok de mouwen van zijn shirt over zijn handen. Hij vond het altijd ongemakkelijk als mensen wisten wat er met hem aan de hand was. Hij was bang dat ze super bezorgd gingen doen. Ook voelde Percy zich schuldig dat hij Jared had terug gezoend.
'Anders zeg je maar dat het mijn schuld was.' Zei Percy met een zwak glimlachje. Ja dat was misschien wel het beste voor Jared. Misschien zou hij zich minder schuldig voelen dan en misschien zou Stefan dan niet boos worden op Jared maar op hem. Dat zou hij ook wel weer overleven.

Hopelijk trok Percy het zich niet te erg aan dat hij zo flipte. Hij flipte niet om Percy of wat Percy gedaan had. Hij flipte eerder om wat hij zelf gedaan had. En omdat het zo frustrerend was dat er niks tegen te doen was. Echt niks, als hij zichzelf opsloot werd het erger. Het enige wat er kon gebeuren was het laten overgaan. En dat was met dit dus gebeurt, in alle emotie en drama was het weer teruggedraait…
'Een soort van twee Jareds die allebei anders denken en voelen?' Jared knikte langzaam, daar kwam het eigenlijk wel op neer. Soms twijfelde hij wel eens wie hij dan wel was… Deze of die andere. Het verschil was wel dat hij zich in deze bewust van wat er aan de hand was. In die andere deed hij nog impulsiever dan hier… Hmm nja, er viel niks meer aan te doen achteraf. Behalve dan straf, erge straf. Jared beet even op zijn lip bij de gedachte. Hij had er een hekel aan, aan wat hem te wachten stond. Maar hij had het meer dan verdient, meer dan normaal. Het idee alleen.. Ah nee niet aan denken.
Hij keek naar Percy die hij zojuist iets had gevraagt. Hij probeerde zijn gezicht niet te geschokt te laten kijken toen Percy zijn mouwen opstroopte. Het was een al littekens, hij wist het wel een beetje. Zoiets had hij opzich wel verwacht, maar niet in deze mate. Percy had er zo te zien al veel ervaring mee… Hijzelf deed het ook wel eens, maar niet zo vaak. Hij veranderde gelukkig niet zo vaak naar zijn 2e persoonlijkheid. Waardoor het dus niet extreem vaak nodig was. En hij vond het vreselijk, het idee dat Percy het niet erg vond… Was niet voor te stellen eigenlijk, het deed zoveel pijn. Laat staan als je het zo ontzettend vaak deed… Hoe Jared soms te keer ging als hij het deed, hoe kon Percy dat dan… goed vinden?
Hij keek Percy aan en probeerde een bemoedigend glimlachje op zijn gezicht te krijgen. Het lukte wel, maar hij voelde vooral medelijden. En verbazing.. Hij haalde even diep adem en stroopte toen ook een mouw van zijn linkerpols op. “Soms doe ik. Niet vaak.” Zei hij kort en stroopte zijn shirt snel weer naar beneden. Het was zo raar om zo je pols te laten zien aan elkaar. Het deed hem denken aan die films van Harry Potter dat je het duistere teken op je pols liet tatoëren en het elke keer zo liet zien.
'Misschien als je Stefan de waarheid vertelt over wat er gebeurt is, dat hij misschien minder boos is.' Dat was best een goed idee, hij zou het aan Stefan vertellen. Heel eerlijk, hij kon alles navertellen en de reden erbij geven en misschen. Heel misschien als hij heel veel geluk had met Stefan zou hij hem vergeven. Het bleef wel in zijn hoofd spoken waarom Percy hem nog een keer had gezoent. En waarom hij de eerste keer gewoon meedeed. Hij dacht dat Percy hetero was, dat hij een vriendin had. Sterker nog hij had enkele ogenblikken geleden verteld over de sex die hij met haar had gehad. Dat was toch vreemd?
“Nee nee ik ga niet zeggen dat het jouw schuld is…” Jared schudde zijn hoofd. Dat was wel het laatste, het was niet Percy’s schuld. Hij was er mee begonnen. De oorzaak lag dus bij hem zelf. Maar toch, waaorm had hij hem teruggezoent. Het bleef door zijn hoofd spoken, of hij nou wilde of niet. “Percy, tis misschien een beetje een rare vraag. Maar die 2e keer… Jij begon… toch?” hij vroeg het wel, maar hij wist het. Jared keek hem vragend aan. “Waarom?”

Percy zag de lichte schrik van Jared in zijn ogen staan. Hij had vaak genoeg mensen er van zien schrikken. Dus hij was het wel gewend. Ook wist hij dat Jared zijn schrik echt meende, Jared was niet een persoon die andere expres pijn zou doen. Percy keek verbaasd op toen Jared ook zijn mouw opstroopte. Een verbazing werd groter toen hij dezelfde littekens op zijn polsen zag. Wel veel minder maar toch. “Soms doe ik. Niet vaak.” Percy knikte zachtjes.
'Ik kan niet anders meer, als ik het niet zou doen zou ik gek worden. Sommige dagen kan ik niet eens een glas vast houden zonder het stuk te maken en mezelf daar pijn mee te doen.' Fluisterde Percy zachtjes. Eigenlijk klonk dat ook wel belachelijk. Dat je niet eens een glas vast kan houden zonder onder het bloed te komen. Hij beet zachtjes op zijn onderlip keek even naar de grond en daarna weer naar Jared. “Nee nee ik ga niet zeggen dat het jouw schuld is…” Percy knikte opnieuw naar Jared. Als hij dat niet wilde zeggen, vond hij het goed. Waarschijnlijk zou Stefan toch wel boos zijn op hem omdat hij Jared te de tweede keer gezoend had. “Percy, tis misschien een beetje een rare vraag. Maar die 2e keer… Jij begon… toch?”
'Ja, toen begon ik.' Zei Percy en hij keek Jared vragend aan. Hij wilde toch niet weten waarom? Hoe moest Percy daar op antwoorden. Moest hij tegen Jared zeggen dat hij zichzelf er van wilde bewijzen dat hij inderdaad niet op jongens viel? Hij wist het niet zeker, hij wist niet zeker of hij ook op jongens viel. Hij voelde niets voor Jared, zag hem gewoon als een goede vriend. Ja Jared was een goede vriend net zoals als Stefan. Maar toen Stefan hem zoende werd hij ook niet kwaad. Hij vond het ook niet erg. “Waarom?” Daar was de vraag die Percy niet kon beantwoorden. Hij haalde lichtjes zijn schouders op en keek Jared aan.
'Ik weet niet, ik wilde mezelf er van bewijzen dat ik niet op jongens viel. Blijkbaar is dat mislukt.' Zei hij zachtjes met een klein glimlachje. Hij keek naar de gond en beet opnieuw op zijn onderlip. Nu hij er over nadacht, eigenlijk deed hij het wel.
'Toen Stefan mij zoende, werd ik niet boos, ik schrok alleen. Toen jij mij zoende gaf het een soort gevoel van spanning. Adereline.' Zei Percy met een klein glimlachje en hij keek voorzich uit. Hij schudden zachtjes zijn hoofd en keek toen weer naar Jared.
'Sorry dat ik over Stefan en mij begon.' Zei Percy zachtjes. Hij begreep wel dat Jared dat nu niet wilde horen. Nu hij het gevoel had dat hij Stefan had belazerd door hem te zoenen. Misschien had Percy inderdaad meteen door moeten lopen, dan had Jared hem nooit gezoend. Sukkel die hij was, zie je wel dat zijn vader gelijk had. Wat wist hij nou van liefde, hij maakte het alleen maar kapot.
'Ook sorry dat ik je terug zoende, misschien had ik beter een andere jongen uit moeten zoeken om te kijken of ik ook op jongens viel.' Zei Percy met een klein glimlachje en hij liet zijn blik weer afzakken naar de grond.

Jared keek een beetje moeilijk toen Percy het vertelde over het glas en het bloed. Het klonk zo ontzettend pijnlijk en ergens kon hij het misschien begrijpen, hoe hij dacht. Maar het was wel heel moeilijk voor te stellen. Dat hij het ook wilde, dat hij niet zonder kon. Jared zou in principe zonder kunnen als hij geen stomme dingen deed. Maar die deed hij wel. En het verschil was dat Percy altijd zichzelf was. En er zich dus helemaal bewust van was en dat hij zichzelf niet hoefde te straffen voor domme dingen. Maar Percy had een hele andere stoornis dus eigenlijk kon je en mocht je dat helemaal niet met elkaar vergelijken.
En de bevestiging dat Percy was begonnen kwam ook. De 2e keer, hij wist het wel. Maar toch, om het uit zijn mond te horen was nog heel anders. 'Ik weet niet, ik wilde mezelf er van bewijzen dat ik niet op jongens viel. Blijkbaar is dat mislukt.' Jared knikte langzaam, hij herkende de situatie wel een beetje. Zo lang wist hij het ook niet, sinds hij hier was. Sinds hij Stefan kende en dat was dus 2 maanden. Het was dus ook niet dat hij echt advies kon geven ofzoiets. Want hij wist het zelf ook nog maar net. Hij viel ook op meisjes. Ze zaten in vrijwel dezelfde situatie en dat was toch ook wel weer prettig. Hij was niet alleen en hij had dus een vriend die hem zou begrijpen. Hij wist natuurlijk niet of Percy daar überhaupt zin in had. Om er over te praten, misschien wilde hij het zo snel mogelijk vergeten. Wat deze actie betreft hij ook en hopelijk wilde Stefan dat ook vergeten. Maar… ja. Hij zou wel zien.
'Toen Stefan mij zoende, werd ik niet boos, ik schrok alleen. Toen jij mij zoende gaf het een soort gevoel van spanning. Adereline.' Hmm, hij wist niet goed wat hij nu moest zeggen. Toch zou hij het doen, hij moest iets zeggen. “Ik begrijp wat je bedoelt… Denk ik. Nja misschien, niet helemaal. Omdat de eerste jongen... die ik zoende Stefan was en hij was meer dan een jongen. Ofzo.” “Ik vind het nog steeds raar om er zo over te praten.” Dat laatste zei hij met een zucht en keek weer naar Percy.
Jared waaide zijn excuses weg. Hij wist het toch wel over Percy en Stefan. En hij wilde het liever zo dat ze er geheimzinnig over deden. Dat zou toch alleen maar veel verdachter zijn. Stefan zou dat niet meer doen, dat wist hij gewoon zeker. Jared daarentegen, wat had hij net gedaan? Ah juist, Percy gezoent. Terwijl je gewoon een relatie hebt. En dan zeker boos worden op Percy. Echt niet, hij had het zelf ook gedaan. 'Ook sorry dat ik je terug zoende, misschien had ik beter een andere jongen uit moeten zoeken om te kijken of ik ook op jongens viel.' Jared lachtte en keek hem grijzend aan. “Nja, dat was dus Jared 2, toch nog iemand anders.” Zei hij plagerig om het gesprek toch iets minder ongemakkelijk te maken. Iets luchtiger.
“En trouwens, het is niet zo dat iemand het hoeft te weten toch. Dat jongens nou leuk zijn, sommige dan. Betekent niet dat we er in knalroze kleding bij moeten lopen.” Nonchalant haalde hij zijn schouders op. “Natuurlijk mag het, maareh, ik pas.” Jared glimlachtte, maar ondertussen gingen de zenuwen door hem heen. Hij moest het aan Stefan vertellen.

“Ik begrijp wat je bedoelt… Denk ik. Nja misschien, niet helemaal. Omdat de eerste jongen... die ik zoende Stefan was en hij was meer dan een jongen. Ofzo.” Was het antwoord van Jared. Percy glimlachte zwakjes, hij was allang blij dat Jared hem niet zou uitlachen of boos zou worden. Hij wist niet hoe snel hij weg had moeten zijn als Jared hem uit begon te lachen. “Ik vind het nog steeds raar om er zo over te praten.” Percy knikte.
'Het is inderdaad raar om te zeggen dat je ook op jongens valt. Ik zie het gezicht van mijn vader voor me. Als hij nog geen hart afwijking heeft, dan moet hij het nu wel hebben.' Lachte Percy zachtjes en hij keek naar Jared. Waarschijnlijk zou hij het niet begrijpen. Jared wist niet Jack zijn vader was. Percy was het niet van plan om het zeggen tegen Jack, nog even en hij moet met vervroegd pensioen omdat hij inderdaad een hart aanval krijgt omdat hij zo'n mislukte zoon op de wereld heeft gezet. “Nja, dat was dus Jared 2, toch nog iemand anders.” Percy glimlachte en hij knikte opnieuw.
'Zeg dat wel, Jared 2 is inderdaad een heel ander persoon.' Zei hij met een klein glimlachje.
'Ik vond je al zo raar doen, zo niet Jared.' Lacht Percy. Hij had dus wel gelijk gehad over het feit dat Jared anders deed. Niet dat hij niet vreemd had gedaan... Wacht, wist Jared nu ook wat hij had gezegd over Dahlia? Wat hij gedaan had met Dahlia? “En trouwens, het is niet zo dat iemand het hoeft te weten toch. Dat jongens nou leuk zijn, sommige dan. Betekent niet dat we er in knalroze kleding bij moeten lopen.” Ging Jared verder en Percy glimlachte opnieuw. Nee hij hoefde nou ook weer niet een knal roze t-shirt lopen. “Natuurlijk mag het, maareh, ik pas.” Percy lachte en knikte.
'Eigenlijk best wel jammer, ik wilde nou net mijn knalroze konijnenpak van zolder halen.' Zei Percy droogjes terwijl hij weer naar Jared keek. Even zag hij zichzelf rond lopen in een knal roze konijnenpak, dat was best wel een slecht beeld. Hij schudden zijn hoofd en lachte.
'Nee toch maar niet. Ik denk dat ik hem op zolder laat liggen.' Lachte Percy toen het beeld voor zijn ogen steeds erger werd. Jared had ook wel gelijk, niemand hoefde te weten dat ze op jongens vielen. En het was nou ook weer niet dat hij bij elke jongen die hij zag meteen bezweek omdat hij nou zo lekker was. Nee dat had hij niet, misschien moest dat nog wel komen.
'Trouwens Jared... Weet je nog alles van wat er net gebeurd is? Ook ons gesprek wat we eerst hadden?' Vroeg Percy een beetje aarzelend. Hij hoopt eigenlijk van niet en anders hoopte hij echt dat Jared zijn kop er over zou houden. Als dat bij een van de bewakers zou komen, zou hij zeker vastgeketend worden aan de elektrische stoel.