One way or another. << OPEN >>

‘Het is voor je eigen bestwil.’ Mijn adem stokte toen ik zijn woorden hoorde terwijl hij me in een omhelzing vast nam. Dat Marcus me ooit nog eens zou omhelzen verwachtte ik nooit, maar wat moest hij ook. Hij zou me maandenlang niet gaan zien, mensen zouden het rara vinden moest hij het niet doen. Het is voor je eigen bestwil. Dat waren de woorden die hij altijd zei voordat..Ik slikte en werd terug naar de realiteit gebracht door een pijnscheut die door mijn schouders heen trok. Marcus had me net wat te hard een schouderklopje gegeven. Doelbewust op de plek waarmee ik tegen de muur op knalde toen hij me van zich afduwde en waar er een rode striem, bijna snee zat van zijn riem. Ik beet op^mijn wang en probeerde niet naar mijn schouder te grijpen. In plaats daarvan rechtte ik mijn rug en keek hem aan met een ijskoude blik. ‘Dag, Marcus.’ Siste ik waarna ik me omdraaide en nog een glimp van een gepijnigd gezicht opving. Allemaal voor de show natuurlijk. Ik was al lang gestopt met hem ‘vader’ te noemen. Hij verdiende het niet meer en was het voor Tobias ook niet meer. ‘Tot ziens mijn zoon, ik kom zo vaak mogelijk op bezoek.’ Ik kon het niet laten om sarcastisch te lachen bij die woorden. ‘Je doet maar.’ Zei ik, het maakte me niks meer uit, hij maakte me niks meer uit. Ik liep richting het busje en wachtte tot de twee bewakers me volgden. Ondanks dat ik naar een instelling ging kon ik niet wachten tot we vertrokken. Alles was beter dan hier.

Ik probeerde me los te schudden, iets wat ervoor zorgde dat ik steviger vast gegrepen werd. ‘Ik weet zelf ook wel waar ik naar toe moet.’ Beet ik hen toe. Het zou moeilijk zijn om het niet te zien. Het gebouw zag voor hen zag er namelijk erg instelling-achtig uit en daarbij stond er ‘Disturbia Clinic’ op een bord wat in de grond gestampt was. Nogmaals probeerde ik me los te schudden, het zag er nu misschien uit alsof ik wou ontsnappen, maar ik wou gewoon niet dat ze me aanraakten. Ik had het nooit graag gehad, misschien deed het me aan Marcus denken, of misschien hechtte ik gewoon heel veel belang aan mijn ‘zone’. Het was niet fijn als mensen te dicht bij je kwamen. Ik zuchtte, ze zouden me toch ooit moeten loslaten. Gelukkig gebeurde dat al snel toen ik binnen was gekomen in het gebouw. Even keek ik rond, erg gezellig zag het er hier niet uit, maar zo was ik het ook gewend. Thuis was het nooit gezellig. ‘Je vader heeft al gezorgd dat je kamer in orde is.’ Ik trok mijn wenkbrauwen ongelovig omhoog en zuchtte toen. ‘Wat attent van hem.’ Kwam er sarcastisch uit, veel had ik er niet over te zeggen. Een zucht van de andere kant vanwege mijn woorden, natuurlijk snapten andere personen me niet. Ik was gestoord volgens hun, iemand die zijn o zo liefdevolle vader uit het niets aanviel. ‘Ik neem aan dat de regels in één van de afgelopen dagen met je door zijn genomen.’ Ik knikte, o ja, de regels. Het was een goede tijd geweest voor een mentaal dutje, er was veel gebeurd de afgelopen dagen. Dan mag je nu gaan.’ Ik draaide me om, zonder nog iets te zeggen of ook maar te knikken en liep weg. Het was toch niet alsof de persoon belangrijk was voor mij, dus of ik nu beleefd overkwam of niet, het ging voor mij niets veranderen. Een beetje verveeld begon ik rond te lopen, het was niet moeilijk om meteen bij de algemene ruimte aan te komen. De meeste deuren waren op slot, terwijl deze helemaal openstond, daarbij was het geluid van pratende mensen overduidelijk. Ik keek even rond, op zoek naar een plek om in mijn eentje te zitten. Sociale contacten opdoen was geen must voor mij, dus ik ging me er ook niet aan wagen. Uiteindelijk vond ik twee lege stoelen, ze stonden zo bij elkaar dat je gemakkelijk een gesprek kon hebben als je hier met zijn tweeën zat. Ik draaide één van de stoelen de andere kant op en ging zitten. Zo zouden ze me niet storen. Het was nu eenmaal zo dat ik me op een bepaalde manier gedroeg tegenover anderen, ook al was ik zelf niet altijd even blij daarmee. Als mensen dus niet tegen me zouden praten zou het veel makkelijker zijn.

OOC >> Omg, instelling-achtig.. Lol.
OPEN

Ik wist dat elk normaal kind het niet fijn zou vinden om hier te zijn. Ik wist dat elk normaal kind niets liever wou dan terug te gaan naar huis. Ik wist dat ik eigenlijk ook zo houden, maar blijkbaar was ik niet normaal. Niet dat de rest hier wel normaal was, maar ik was misschien wel nog abnormaler. Voor mij was het juist een opluchting dat ik hier nu was en niet thuis. Ik was blij dat iemand het had gemerkt dat ik Marcus had aangevallen, het had ervoor gezorgd dat ik nu niet half op sterven lag. Hij zou namelijk nog wel het soort persoon zijn dat niet bang was om zijn kind half dood te slaan. Ik keek op en merkte dat ik in de gaten gehouden werd. Ik was nieuw hier, ik zou volgens hun veel meer uit durven halen dan de mensen die hier al langer waren. Niet dat ik iets zou doen, ik zou niemand iets aandoen als er geen aanleiding toe was. Niet dat zij dat wisten. Ik had Marcus zogenaamd ook zonder enige aanleiding aangevallen, ik was gewoon gek in mijn kop. Klaar, punt uit. Ze hadden er niets meer aan toe te voegen. Ik wende mijn blik af toen de man me wantrouwend aankeek en ik doorhad dat ik hem de hele tijd had zitten aanstaren.

"Ik ben prinses Evita." Ik kon er niks aan doen dat ik even moest grijnzen toen ik het hoorde, meteen vroeg ik me af wat degene waar dit naartoe was gericht zou zeggen. Er was geen antwoord. Fronsend keek ik rond om tegen een meisje van hooguit dertien jaar aan te kijken. Was het naar mij gericht? Had iemand me nu echt aangesproken? Het was toch wel duidelijk dat ik niet gestoord wou worden. Met een zucht draaide ik me om, zodat ik richting het meisje keek. Ze leek verlegen, maar voor de rest blij, te blij als je hier was. Daarbij dacht ze dat ze een prinses was, waarschijnlijk zag ze dingen die er niet waren of iets in die richting. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ik nog steeds in de gaten werd gehouden, nog strenger nu ik aan het praten was met dit meisje. Wat dachten ze dat ik ging doen? Van volkomen rustig naar helemaal gek gaan en het meisje aanvallen. Ik zuchtte en richtte mijn aandacht weer op het meisje. "Oh, jammer genoeg ben ik maar een stalhulp, dus ik denk niet dat je ouders willen dat je met me praat." Antwoordde ik, een sarcastische ondertoon lag in mijn stem. Ik moest een manier vinden om het meisje weg te krijgen. Zonder haar aan het huilen te brengen of zo, want dat had gebeurde me zo nu en dan wel eens. Ik vond het niet leuk als dat gebeurde. Ik was misschien wal onaardig, maar harteloos zeker niet.