Fun? Or not? [Percy]

Percy lachte zachtjes toen Fanta hem afsnauwde en daarna zelf in de lach schoot. Alsof hij gek hij was, hij had echt wel door dat ze gehuild had, het bewijs was op zijn shirt. Hij luisterde naar Fanta haar verhaal knikte toen. Hij kende het gevoel wel wat ze vertelde, wanneer had hij tegen zijn ouders gezegd dat hij van ze hield? Hij probeerde het zich te herinneren maar het kwam niet naar boven. Zijn vader heeft hij nooit gemogen, hij dronk alleen maar en schold zijn moeder uit. Zijn moeder vond hij wel belangrijk in zijn leven , in elk geval totdat hij een jaar of twaalf was. Opzich had zijn moeder niks misdaan met de zorg op zich te nemen van zijn oma, maar gewoon dat ze toen niet meer om keek naar haar kinderen en verwachtte dat die het zelf wel konden, begreep hij nog steeds niet. Hij keek op naar Fanta en knikte zachtjes.
'Ik begrijp wat je bedoelt.' Zei Hij tegen haar, het klonk misschien niet overtuigend, maar hij deed het wel. Hij besefte ook wel dat Fanta hem geen pijn wilde doen met haar woorden, alleen kwam het voor hem zo onverwachts. Nog nooit had iemand tegen hem gezegd dat iemand van hem hield. Behalve zijn zusje maar die was niet betere gewend dat hij voor haar zorgde. Hij wilde dat Fanta zich niet schuldig zou voelen, het was haar schuld niet. Het was alleen maar beter als zij haar gevoelens bloot legde. Dan wisten ze beide waar ze aan toe waren. Alleen kon Percy ze niet bloot leggen. Hij wist niet wat hij voelde voor Fanta. Hij vond haar aardig , heel aardig zelfs. Maar of hij van haar hield wist hij niet. Hij wist niet eens of hij wel van mensen kon houden.
'Ik weet het niet, ik vind je heel erg aardig. Ik kan goed met je overweg en... Ik weet niet of ik wel van je houden kan. Of ik uberhaupt kan houden van iemand.' Fluisterde Percy zachtjes.

Hij schudden zachtjes zijn hoofd, hoe kon hij nou boos worden op haar. Het was nooit verkeerd om zulke dingen te zeggen. Hij bleef zachtjes zijn hoofd schudden en uiteindelijk opende hij zijn mond.
'Ik ben niet boos, alleen verrast.' Zei hij tegen Fanta. Dat was het, hij was gewoon verrast dat Fanta van hem hield. Eigenlijk was hij nog meer verrast toen Fanta zei dat ze hem geen pijn wilde doen. Was ze daar bang voor, dat ze hem pijn deed bij alles wat ze zei.
'Je doet me geen pijn, niet meer in elk geval. Ik verwacht het gewoon niet. Ik verwacht niet dat iemand van mij houdt, omdat... Kijk hoe ik er uit zie, wat ik mezelf heb aangedaan.' Percy hield zijn armen omhoog en in het maalicht waren de litekens op zijn arm nog duidelijker. ' Hoe kan je nou van iemand houden die dit soort dingen doet?' Vroeg Percy en hij liet zijn armen weer langs zich zakken. Hij keek Fanta aan, hoe kon zijn van iemand houden zoals hem?

‘Is dat een grap ?’ Fanta’s scherpe tong schalde weer over de plek waar ze lagen, maar Fanta zelf trok zich er niks van aan. Liet Percy alsjeblieft een grap maken, hij verdiende het niet om zo over zichzelf te denken en al helemaal niet het gevoel van geen acceptatie te hebben. ‘Percy, iedereen heeft zo zijn eigen problemen! Bovendien heb jij het volle recht toe om jezelf even te snijden als het niet meer gaat. Het is ook niet niks. En wat anderen van jou denken kan me niks schelen en het kan me ook niks schelen wat ze van mij denken als ze me zo over jou horen praten, want ze mogen gerust weten dat jij meer bent dan dat jij van jezelf vindt,’ zei ze en ze keek hem geschrokken aan, alsof ze de woorden die ze net uitgesproken had, eigenlijk helemaal niet zo scherp wou zeggen, maar het was toch gebeurd. Ze vond het aan de andere kant wel opluchtend dat ze zo in haar kaarten kon laten kijken zonder dat hij er boos om werd. Aan de andere kant wou ze haar gevoelens het liefst voor hem verbergen, maar dat was onmogelijk. Hoe kon ze deze manier van houden van negeren? Hoe kon ze Percy niet de waarheid vertellen, terwijl hij al zoveel meegemaakt had en eigenlijk het gewoon verdiende om de waarheid te weten van zijn vragen? Nee, ze kon niks voor hem verzwijgen en het idee dat dat aanwezig was, sneed als een mes in haar hart. Ze kon geen dingen meer voor zichzelf houden, ze moest ze aan Percy toevertrouwen, anders zou ze bang zijn dat hij boos over haar zou denken. Ze zou bijna denken dat de jongen een obsessie voor haar werd in plaats van de symmetrie, gelukkig was dit niet zo.

Ongelovig keek ze hem nog aan en ze wou dat haar stem daalde en dat die scherpe toon er niet meer zo goed in te horen was. Percy verdiende het niet om op deze manier door haar behandeld te worden. Waar was ze mee bezig? Waarom verpestte zij het weer eens? Waarom kon ze nu niet gewoon reageren zoals zij dat wou? Waarom moest heel het leven zo moeilijk verlopen? Zuchtend keek ze hem aan en schudde toen haar hoofd om de lastige gedachten te verdrijven. ‘Ik weet zeker dat er binnenkort meer mensen je het gevoel van acceptatie zullen geven. Ze zullen verder kijken dan je fouten en dan je probleem,’ zei ze zachtjes, wetend van zichzelf dat zij nu momenteel verder keek dan zijn fouten en niet weggelopen was, ongeacht de woorden die hij tegen haar gebruikt had. Ze had het wel gewild, maar haar onderbewustzijn had haar vast tegengehouden en teruggebracht, wetende dat ze dit zou meemaken met hem. ‘Dus,’ zei ze en ze rolde op hem, zodat ze op hem lag. Ze ging overeind zitten, zodat heel het maanlicht haar rug verlichtte, maar ook de perfectie van haar symmetrische haren liet zien. ‘Je houdt je mond met negatief praten over jezelf, aye?’ vroeg ze als een soort kapitein en grijnzend duwde ze zijn handen achter zijn hoofd en hield zijn armen tegen. Ze liet zich half voorover hangen, zodat haar gezicht boven de zijne zweefde. ‘Anders wordt Fanta boos en pakt ze een Fanta en kiept die boven je hoofd uit,’ zei ze en ze moest het beeld van Percy die helemaal nat was (dit klinkt verkeerd xd) verdrijven in haar hoofd, voordat ze er teveel aan zou denken en daarbij de symmetrische en asymmetrische dingen ging opzoeken. Nee, niet vannacht, niet nu! Diep keek ze in zijn ogen en haar grijns vervaagde naar een soort trance.

Percy keek geschrokken op toen Fanta vroeg of hij een grapje maakte. Klonk het dan zo grappig wat hij zei? Hij haalde zijn woorden terug in zijn hoofd en kon geen woordje vinden die grappig was. Hij schudden zachtjes zijn hoofd, hij maakte geen grapje. Hij verwachtte niet dat Fanta eigenlijk een soort van boos overkwam. Hij begreep het wel. Ze wilde niet dat hij zo over zichzelf praatte, maar hij kon niks anders verzinnen in zijn hoofd om over zichzelf te zeggen. Hij voelde zichzel nou eenmaal zo, hij had ook geen ander spiegelbeeld in zijn hoofd. Percy wist wel dat Fanta het niet kwaad bedoelde en dat ze alleen maar wilde dat hij zichzelf anders zou zien.
'Het spijt me.' Zei Percy en hij keek naar Fanta. Hij wilde hier niet over door gaan, het was niet belangrijk. Fanta hing boven hem en hij bekeek haar gezicht dat geschaduwt werd door de maan. Hij begree gewoon niet wat het meisje dat boven hem hing nou werkelijk van hem vond en nou werkelijk wat haar gevoelens voor hem waren. Hij kon het niet bepalen en wilde het eigenlijk ook net bepalen. Hij wilde het ook niet bepalen. Waarschijnlijk waren meisjes hersenen een stuk ingewikkelder dan hij werkelijk dacht.
'Als jij dat zo zeker weet dan hou ik me daar aan vast.' Glimlachte Percy en hield Fanta vast in haar zij.

'Aye, Captain.' Lachte Percy en hij hield zijn hand vlak boven zijn voorhoofd. Daarna hield hij Fanta weer vast bij haar zij en glimalchte. Hij voelde haar handen achter zijn hoofd, haar gezicht hing maar een paar centimeter van de zijne. Haar ogen waren iets donkerder, dat kan misschien komen omdat het maanlicht er niet meer in scheen, maar die hyperactieve twinkeling bleef in haar ogen staan.
'Ik zou het ook vreselijk vinden als ik door Fanta nat gemaakt zou worden met Fanta.' Grijnsde Percy nu pas denkend aan haar naam. (dat klinkt pas verkeerd xD) Een grootte grijns speelde op zijn gezicht en hij beet op zijn lip. Hij kon wel verschillende dingen bedenken om Fanta te plagen met haar naam, maar hij hield ze allemaal voorzich.
'Ook al hou ik liever van Cola.' Grijnsde Percy toch niet helemaal zijn grapjes voorzich te kunnen houden. Hij keek in haar ogen en probeerde de twinkeling in haar ogen over te nemen in de zijne.


-Hmm niet echt heel lang T.T-

Fanta kwam niet meer bij van het lachen toen ze zijn woorden hoorde. Toen ze uitgelachen was, grinnikte ze even en kuchte ze. ‘Wel, jammer voor jou, maar mijn achternaam is Cola, dus kan ik je ook lekker besproeien met Cola,’ zei ze lachend tegen hem en ze gaf hem een knipoog. Het was immers waar. Haar vader heette Sprite Cola, haar moeder Lemon en zijzelf heette Fanta. Of haar volgende vriendje waarmee ze misschien een kind zou krijgen deze generatie door wou zetten, wist ze eigenlijk niet, maar als hij het wel wou, vond ze Tonic echt een heel erg mooie naam. Tonic voor een jongen en voor een meisje moest ze nog iets verzinnen, maar waarschijnlijk werd de traditie niet meer voortgezet. Welke jongen wou nu dat zijn vriendin zijn eigen baby een naam van een frisdrank zou geven? Het was sowieso toevallig dat haar ouders allebei een frisdrank als naam hadden. Haar moeder dan niet zozeer, maar haar vader wel. Het leek zelfs wel alsof ze allebei dezelfde moeder en vader hadden, die hetzelfde idee hadden: laten we onze kinderen Sprite en Lemon noemen. Nee, ze wist zeker dat geen enkele jongen deze traditie wou voortzetten, maar Fanta zou Tonic echt wel een mooie naam vinden. Ze keek naar Percy en merkte toen pas dat ze de hele tijd in zijn ogen was blijven staren terwijl ze aan het fantaseren was geweest over eventuele namen voor haar kinderen later. ‘Sorry, ik was even aan het denken aan de toekomst en namen,’ zei ze lachend tegen hem. ‘Ik verwacht namelijk niet dat mijn eventuele vaste vriend later zou willen dat de traditie van namen van bekende frisdranken voortgezet wordt, alhoewel ik Tonic eerlijk gezegd een heel mooie naam vind voor een jongen,’ zei Fanta grijnzend en lief glimlachend.

Haar handen lieten zijn polsen langzaam los, maar ze maakte geen aanstalten om van hem af te gaan. Hoe raar het ook mocht klinken, het voelde gewoon zo fijn om hier te zitten. Niet per se op Percy’s schoot, maar wel om lol met hem te maken. Ze had het gevoel dat hij zichzelf er ook goed bij voelde en zich zeker niet gedwongen voelde door haar, wat haar ergens ook wel liet glimlachen. God, wat zou ze blij zijn als die jongen van al zijn zorgen verlost was. Ze wou hem zo graag helpen, maar dit was een strijd die hij zelf moest strijden en zij kon helaas alleen maar toekijken. ‘Percy is anders ook maar een flauwe naam hoor,’ plaagde ze en ze grinnikte even. Percy was niet echt een heel dappere naam, maar het had ergens wel iets. Iets schuilde erin. Misschien iets wat liefdadigheid. Bij de naam stelde zij zich een jong, lief jongetje voor. Alleen was Percy niet op die manier. Hij kon wel lief zijn, maar schattig? Wie weet. Zij was in elk geval niet schattig. Soms deed ze wel net alsof, maar dat was puur omdat ze het zelf nog niet doorhad. Soms zeiden mensen wel tegen haar dat ze er schattig uitzag als ze boos werd en haar wangen zich automatisch opbolden. Dat was dus wel verschrikkelijk. Steeds als ze boos werd, werden haar wangen dikker en roder, waardoor haar gezicht inderdaad een schattige trek kregen en dat haatte ze zo erg, ook al kon ze er mensen dan wel weer makkelijk mee overtuigen, moest ze overtuiging van onschuld geven, was dat haar wapen. Haar ene hand gleed vanachter zijn hoofd naar zijn borstkas, waar zij die op liet steunen. Haar andere hand volgde al even gauw en plagend keek ze richting Percy. ‘Je krijgt me toch niet van je af!’ zei ze lachend en plagend. Stiekem wou ze hier ook helemaal niet weg. Het voelde gewoon te goed. Ze betwijfelde echter of dit wederzijds was.

Percy lachte toen hij hoorde dat Fanta de achternaam had die Cola was. Hij schudden lachend zijn hoofd, dat meende ze niet toch? Zo wel dan zou het zeker heel toevallig zijn. Het viel Percy op toen hij uit gelachen was dat Fanta al een tijdje naar hem aan het staren was. Hij zelf was daar ook al een paar keer schuldig aan deze avond, maar haar blik in haar ogen leek ver weg. Hij wilde haar niet wakker schudden uit haar staar dan zou ze zich zeker schamen en driehonderd keer sorry zeggen. Hij keek Fanta zelf ook aan en probeerde te achterhalen waar ze misschien over zou denken. Misschien dacht ze wel na over haar eigen naam, of dacht ze er over na om hem terug te pakken met zijn naam. Zijn naam was gewoon Percy, niks bijzonders aan. Het was niet grappig of ergens van afgeleid. Het was gewoon Percy.
'Nadenken over toekomst en namen?' Herhaalde Percy zachtjes en keek Fanta vragend aan. Hij moest wel lachen om het idee, vannochtend zag hij zijn hele toekomst in duigen vallen. Misschien was het helemaal niet zo'n slecht idee om over de toekomst te praten, maar namen? Percy vraag werd al gauw duidelijk toen Fanta verder sprak.
'Je bedoelt baby namen?' Vroeg Percy en hij beet op zijn onderlip. Het laatste waar hij aan dacht waren kinderen. De traditie voort zetten met frisdrank namen kon wel leuk zijn, maar hij zat nog lang niet te wachten op kinderen, dus dacht hij ook niet over baby namen na.
'Misschien is jouw vaste vriend ook wel een frisdrank.' Zei Percy. 'Ik bedoel heeft ook een naam van een frisdrank.' Verbeterde Percy zich snel en glimlachte toen naar haar.

Fanta liet de greep om zijn polsen los en eigenlijk had Percy wel verwacht dat ze van hem af zou gaan. Alleen deed ze dat niet.
'Ik weet dat Percy geen fantastische naam is.' Zei Percy met een glimlach. Het was verre weg van fantastisch.
'Waarschijnlijk wisten mijn ouders geen naam, hebben toen een namenboekje gekocht en de eerste de beste naam die ze tegen waren gekomen aan mij gegeven.' Zei Percy, nee zijn ouders waren niet zo creatief met namen. Daarom vond hij het wel leuk dat Fanta vernoemd was naar een frisdrank.
'Ik ben niet eens ergens naar vernoemd, alleen mijn tweede naam is van mijn vader.' Zei Percy en hij beet op zijn onderlip. Hij wilde helemaal niet vernoemd worden naar zijn vader. Hij leek totaal niet op zijn vader. Zijn vader maakte zich geen zorgen om anderen dronk alleen maar en maakte anderen hun leven zuur. Percy daar in tegen, probeerd iedereen te helpen en zich zelf af te schemeren van de groep om maar niet op te hoeven vallen en anderen geen pijn kon doen dan.
Fanta's handen gleden naar zijn borstkast en lachen zei ze dat ze toch niet van hem af ging. Het was een vreemde draai aan het gesprek dat eerst over namen ging. Percy glimlachte naar Fanta.
'Zullen we wedden?' Zei hij en duwde Fanta opzij zodat ze met haar rug in het gras lag. Hij zelf hing nu boven haar en grijnsde. Het maanlicht scheen nu fel op Fanta's ogen waardoor ze nog lichter werder.
'Volgens mij heb ik gewonnen.' Zei hij plagerig tegen Fanta en ging recht op zitten. Hij stak zijn hand uit naar Fanta om haar te helpen over te kom zitten in het gras.

Lachend keek Fanta richting Percy en probeerde zichzelf onder zijn greep uit te werken. Ze merkte op dat hij sterker was dan ze verwacht had, wat ze ergens wel leuk vond, maar ergens ook verschrikkelijk erg vond. Hij had haar gewoon in een wip omgedraaid. Ze wou dat ze zelf sterker was, maar misschien was ze dat wel juist niet. Ach ja, het maakte niet uit. Het was leuk genoeg. Ze grinnikte even en liet zich overeind trekken door hem. Doordat ze te snel omhoog ging, botste ze tegen hem aan en om hem ook overeind te houden, sloeg ze lachend haar armen snel rond zijn nek en hield hem tegen van een val, waarna ze hem losliet en naar de maan keek. Rustig rekte ze zich uit. ‘Ik denk dat toekomst allemaal bijzaak voor mij gaat zijn. Ik zou het echt raar vinden als een jongen me zou accepteren ondanks mijn drie problemen,’ zei ze toen zachtjes en even triest zijnd om dat idee keek ze naar de grond. Ze voelde tranen achter haar ogen, maar knipperde die met alle kracht die ze had weg. Ze mocht nu niet gaan huilen om zoiets stoms. Het was haar toekomst maar en het zou maar een vriendje zijn. ‘Percy, wat nou als niemand me respecteert zoals jij doet en ik altijd alleen zal blijven als ik uit deze kliniek ga?’ vroeg ze en angst schoot even door haar ogen heen, maar ze probeerde zich zo koel mogelijk te houden. De ogen weergaven meestal je echte gevoelens en als ze die beter kon beheersen, konden mensen tenminste niet zo in haar gedachten kijken en weten wat ze voelde. Maar wat ze dacht was nog altijd alleen voor haar bestemd, wat ze ergens wel verschrikkelijk fijn vond. Zuchtend keek ze Percy aan en sloeg haar ogen weer neer.

Het maanlicht scheen nog altijd fel op hun, veel te fel. Fanta’s rug werd nog altijd vrolijk verlicht door de maan, ondanks dat ze nu in een triestige stemming was. Het idee dat heel haar toekomst in duigen zou vallen omdat ze niemand zou hebben aan haar zijde, deed haar meer pijn dan wat dan ook. ‘Ach ja, ik moet niet zeuren,’ mompelde ze en ze glimlachte even, alleen kon hij dat waarschijnlijk niet zien omdat ze haar ogen nog steeds naar de grond geslagen had. Ze wou hem niet aankijken als ze wist dat ze dadelijk zou gaan huilen. Tenslotte wou ze zich nu niet minder voordoen dan dat ze eerst was. Ze had tenslotte vandaag al genoeg gehuild. Zelfs daarnet nog. Maar in deze kliniek was het blijkbaar normaal om te huilen, aangezien niemand zich echt iets van je aantrok als je het deed of als je een aanval had, dan ook niet. ‘Ik heb de achternaam van mijn vader. Als iemand hoort wat voor persoon mijn vader vroeger geweest is, zullen ze het direct als gedrag van mij opvatten. Zo is iedereen nu die ik tegenkom. Ze denken altijd dat ik in de voetsporen van mijn vader zou treden en daarom gaan ze niet met me om.’ Nu had ze wel mooi het geheim verklapt waarom niemand echt met haar wou omgaan, maar de waarheid voelde goed, vooral bij Percy. Dat ene gevoel bij hem was immers nog steeds niet weg en haar lichaam dwong haar om eerlijk te zijn en te blijven bij Percy, wat haar immers goed deed. Ook al had ze al een paar keer gehuild, toch was ze blij dat ze hem alles kon vertellen zonder zich echt te schamen, ook al was haar blik tijdens dit alles nog altijd bang naar de grond gericht, alsof zij een klap verwachtte te krijgen van Percy.

Fanta trok zich op aan zijn hand en viel tegen Percy aan. Hij bleef gewoon zitten en voelde de armen van Fanta rond zijn nek. Hij hield haar nog vast in haar zij, maar liet haar al gauw los toen ze ging zitten. Percy zag in zijn ooghoeken de maan boven hun schijnen. Doordat het zo donker was leek hij nu nog witter dan eerst. Hij liet zijn blik rusten op Fanta en beet op zijn onderlip.
'Ik acepteer je toch ook gewoon, ik bedoel ik vind je aardig zoals je bent en zoals je gedraagd. Ik kan wel met je lachen, ik vind je speciaal. Iets wat niemand heeft en de laatste keer dat ik in de spiegel keek was ik nog echt een jongen.' Glimlacht Percy bemoedigend. Percy wist ook wel dat hij niet de beste gezelschap was dat er bestaat, maar hij vond Fanta oprecht een lief meisje en kon goed met haar opschieten. Hij zelf keek ook naar de grond en draaide het groene gras om zijn vinger. Hij wist niet hoe hij Fanta duidelijk moest maken dat er niks mis met haar was en dat ze een lief meisje was. Dat haar tijd ook wel komt. Eigenlijk klonken die woorden belachelijk als hij het zou zeggen. Dan zou hij precies hetzelfde zeggen als dat anderen altijd tegen hem zeiden en hij het nooit geloofde. Hij zuchtte zachtjes en keek weer op naar Fanta.
'Ik geloof best wel dat er een jongen is die jouw ook leuk vind, zoals je bent en misschien komt die jongen er wel sneller dan je denkt.' Zei hij tegen haar en kwam iets dichterbij haar zitten. Hij streek een pluk haar dat voor haar gezicht hing achter haar oor en glimalchte naar haar. Het was natuurlijk moeilijk te geloven als je hier zat, maar hij wist zeker dat het wel goed zou komen met haar.

Percy was het minder eens met Fanta toen ze zei dat ze niet moest zeuren, Ze had alle recht om te mogen zeuren. Ook al gaven ze hun de schuld dat ze hier zaten, maar dat was niet waar. De problemen zijn ontstaan door anderen. Percy hield zijn mond en keek haar alleen maar aan.
'Ik weet niet precies wat voor persoon je vader was geweest, maar ik weet zeker als jij zou vertellen wat voor persoon hij was. Ik nog steeds naast je zou blijven zitten zonder anders over jouw te denken. Omdat jij hem niet bent. Jij bent Fanta en niet je vader.' Zei Percy tegen haar. Toch kende hij het gevoel wet wat ze beschreef, veel mensen keken hem ook argwanend aan als hij een keer naar het cafe ging. Allemaal bang dat hij net zo'n alcohollist zou worden als zijn vader. Hij heeft zich er nooit wat van aan getrokken en altijd in gezien dat hij stukken beter was dan zijn vader. Maar toch altijd die starende blikken waren ook niet. Hij ging naast Fanta zitte en sloeg een arm om haar heen.
'Ik weet zelfs zeker dat jij totaal anders bent dan je vader.' Zei hij tegen haar. Hij trok haar tegen hem aan en tilde haar kin lichtjes op. Hij beet op zijn onderlip en glimlachte daarna naar haar. Hij wilde haar laten geloven dat ze zich niet kon vergelijken met haar vader. Dat een naam niks betekende, niet kon bepalen wie je was of hoe je, je gedraagde.
'Mijn vader is ook de grootste sukkel die er bestaat, maar ik weet dat ik anders ben dan hem en dat heb ik ook altijd laten zien. Ik denk dat jij precies hetzelfde heb gedaan. Dat je heb laten zien dat je anders bent dan wie dan ook. Dat je beter bent dan je vader.' Zei Percy tegen Fanta. Hij keek haar aan in haar ogen, een kleine twinkeling van het maanlicht scheen in haar ogen, die duidelijk vochten tegen de tranen die er in hadden gestaan.

Kalm luisterde Fanta naar de woorden van Percy. Zou we hem net gaan uitleggen hoe haar vader precies was, toen ze zijn arm om zich heen voelde. Rustig luisterde ze verder en ze glimlachte. Meteen toen ze die arm om haar voelde, nestelde ze zich wat dichter tegen hem aan. What the hell was ze aan het denken geweest ’s morgens dat het lekker warm zou worden en dat ze een spijkerrokje moest aandoen? Een beetje beteuterd keek Fanta naar haar blote benen, maar meteen verscheen er een glimlach rond haar lippen toen Percy uitgepraat was. ‘Je hebt helemaal gelijk,’ zei ze. ‘Mijn vader vond het nogal leuk om vrouwen als speeltjes te gebruiken. Eerst mijn moeder, toen ik. Hij sloeg mijn moeder en zij probeerde het te verwerken met drank, zodat ik een tweede plaats in haar leven kreeg en de drank een eerste plaats. Ik liep vaak weg en wou niet meer bij hun zijn, maar heb er ondanks dat nooit aan gedacht om uit het leven te stappen. Op school ging het niet en mensen zagen de blauwe plekken wel die ik had als ik geslagen werd door mijn moeder, maar ze durfden zich er niet over te bekommeren. Mijn vader was nu niet bepaald de liefste als hij zowat flipte en mijn moeder gedroeg zich als een asociale bitch tegenover andere vrouwen,’ vertelde Fanta en ze keek gauw de andere kant op, voordat ze in Percy’s blauwe ogen zou kijken en weer zou gaan huilen. ‘Iemand anders heeft me nog nooit op de manier benaderd als jou, Percy,’ zei ze en ze balde haar vuisten. ‘Bijna niemand,’ fluisterde ze en ze sloeg haar ogen neer. Jason. Hij… Ze moest moeite doen om haar tanden niet kapot te bijten van woede. De sukkel. Het was zijn eigen schuld.

‘Behalve Jason. Echt, hij zag er goed uit en we werden vrienden,’ fluisterde ze en ze glimlachte even, terwijl ze haar benen optrok en tegen Percy leunde. ‘Eerst wou hij wat geld van me lenen en dat vond ik goed, maar die kleine bedragen werden langzaam meer en meer, totdat ik achterdochtig werd en vroeg waarom hij zoveel geld vroeg,’ vertelde ze en ze hoorde de klap nog steeds door haar hoofd gaan en zijn geschreeuw. ‘Hij was het er duidelijk niet mee eens dat ik mijn mond erover open deed en sloeg me,’ mompelde ze en krachtig hield ze haar tranen in. Ze had gezworen dat ze nooit meer een traantje zou laten om hem, nooit meer. ‘Hij was zo verschrikkelijk boos toen ik het nodige geld niet meer wou uitlenen aan hem, dat hij me naar boven heeft gesleurd en me geslagen heeft, net zolang tot ik niet meer kon bewegen. Daarna heeft hij…’ Haar ademhaling stokte en snel keek ze opnieuw opzij. God, liet haar niet in Percy’s ogen verdrinken zodat ze haar woorden zou kwijtraken en wel zou gaan huilen. ‘Hij..’ mompelde ze en ze hoorde haar eigen angstige geschreeuw weer terwijl ze Jason van zich probeerde te stampen. ‘Me zo’n beetje proberen te mishandelen, maar niet de mishandeling met woorden en slagen, maar…’ Ze keek Percy hoopvol aan, alsof hij daarmee de woorden zou vinden die zij eigenlijk moest uitspreken. ‘Hij heeft zijn handen niet thuishouden, zo’n beetje,’ mompelde ze en ze hoorde opnieuw zijn geschreeuw en dat zij gestraft moest worden, haar angstige gesnik en het daarna krakende bed, de pijn die door haar hele lichaam leek te gaan – vooral in haar onderbuik – en zijn ogen, waarvan de pupillen verwijd stonden. Snel verstopte Fanta haar hoofd tegen haar knieën en probeerde de beelden weg te krijgen.

- Hèhè, denk je dat alle drama wel eruit is, kom ik weer ;D

Percy was blij te zien dat Fanta uiteindelijk weer glimalchte. Hij vond het leuk om haar zo te zien, het past bij haar ook niet anders. Ze vertelde hem hoe haar vader in elkaar zat. Bij elk woord dat ze zei voelde hij een soort woede in hem opkomen. Hij merkte nu ook pas hoe erg hij zijn eigen vader haatte. Zijn eigen vader was altijd dronken, hij kan hem ook niet nuchter herrinderen. Zijn vader schold zijn moeder vaak uit en duwde of sloeg haar wel eens. Hij hoopte eigenlijk dat, dat het enige was wat hij deed. Voor de rest was Percy het altijd die de klappen op moest vangen. Hij keek naar zijn pols waar een rond liteken zat van een brandwond. Zijn vader had ooit hete thee over hem geen gegooid, per ongeluk zoals hij beweerde omdat hij een keer een grote mond tegen hem had gehad. Hij keek weer naar Fanta die de andere kant op keek. Dat niemand ooit heeft ingegrepen, dat niemand haar ooit had gevraagd hoe die blauwe plekken er kwam en of ze hulp nodig had. Als hij het gezien had, had hij haar zeker geholpen, of in elk geval geprobeerd te helpen. Hij beet op zijn onderlip en luisterde naar de rest van haar verhaal. Fanta vertelde hem dat zij nog nooit zo was benaderd als dat Percy dat nu deed. Bedoelde ze dat op een slechte of goede manier? Hij keek haar vragend aan, maar zijn vraag werd al snel beantwoord toen ze verder ging met haar verhaal.
'Bijna niemand?' Vroeg Percy zachtjes, hij wilde Fanta niet onderbreken in haar verhaal, en dat deed ze ook niet. Ze vertelde verder over Jason.

Percy beet op zijn onderlip bij het horen van de eerste zin die ze uitsprak. Normaal als dat zo gezegd werd, kwam er niet veel goeds achteraan. Percy keek naar Fanta terwijl ze verder vertelde. Waarom had ze hem in de eerste plaats geld uitgeleend? Waarom had ze niet meteen gevraagd waar het voor was? Of vond ze dat niet belangrijk, was ze allang blij dat er iemand om haar gaf?
Percy beet op zijn onderlip bij het horen dat ze door de jongen waar ze zoveel vertrouwen in had in elk geslagen werd. Hij begreep het niet, hij begreep het echt niet. Waarom had hij haar geslagen, het zou bij hem nooit opkomen om iemand te gaan slaan, niet zomaar. Hij had het geld natuurlijk ook niet zo maar nodig. Maar toch, als hij het zo zou doen dan zou hij wel smoes verzinnen om zich er onderuit te praten waarom hij het geld nodig had. Fanta keek hem hoopvol aan toen ze haar laatste woorden had gemompeld, hij had heel goed begrepen wat die Jason met haar gedaan had. Hij keek Fanta aan en had onder tussen zijn onderlip helemaal kapot gebeten. Hij kon het gewoon niet begrijpen, en dan durven ze nog steeds te zeggen dat zij zieken waren. Wat dacht van zo iemand dat zulke dingen deed met meisjes, waren die dan normaal?
'Het spijt me.' Fluisterde Percy, hij wist niet wat hij moest zeggen tegen haar. Hij had niet gewild dat ze dit opnieuw moest her beleven door het hem te vertellen. Hij streek zachtjes door haar donkeren haar.
'Ik kan niet begrijpen dat mensen zulke dingen kunnen doen, dat ze mensen zo veel pijn kunnen doen.' Zei Percy terwijl hij naar de grond keek. Percy proefde de roestige smaak van bloed in zijn mond vanwege zijn lip. Hij keek weer op naar Fanta en streek nog maals door haar , haar.
'Ik zou zo iets nooit doen.' Fluisterde hij tegen haar.


-Eigenlijk voel ik me wel schuldig. Percy's tweede naam is Jason >.<-

Proberend om een glimlach te krijgen, keek Fanta opzij. Ze vond het wel fijn dat Percy naar haar geluisterd had en haar ondertussen niet onderbroken had. Ze zuchtte even zachtjes en liet zich uiteindelijk vermoeid tegen hem zakken, waarna ze hem even onzeker aankeek, maar die blik maakte meteen plaats voor een zekere blik, alsof de blikken elkaar beschuldigden: haar zekere blik tegen de onzekere blik dat die ooit geen vertrouwen kon hebben in Percy en de onzekere blik tegen de zekere blik dat die blik Percy vertrouwde en accepteerde, ondanks wat Jason een paar jaar geleden ook gedaan had. Of waren het een paar maanden geleden? De verse pijn in haar onderbuik wees er half op dat het een paar maanden geleden gebeurd was, maar dat ze er nauwelijks nog aan dacht – of dit tenminste zo overbracht op anderen, want ze dacht er elke dag wel eens aan en weer voelde ze dan die pijn opnieuw in haar onderbuik – aan hem. Ze kon niet geloven dat hij zo laag gezonken was en dat hij haar zo in de steek gelaten had, maar blijkbaar was het niet anders. Ze wist niet hoe ze het moest oplossen met hem. Nee, ze moest niks oplossen! Het was zijn eigen schuld dat ze hem in de steek gelaten had. Een nieuwe angst dook in haar op. Stel dat hij haar vond? Stel dat hij wist waar ze was, zich met een smoes zou binnen smokkelen en haar dan alsnog opnieuw die pijn bezorgde? Wat als Percy zijn woord niet zou houden en opeens dezelfde drang als Jason zou hebben? Waarom stelde ze zichzelf zulke vragen? Waarom vertrouwde ze Percy opeens niet meer zo heel goed? Nee, dit mocht ze niet denken! Ze moest… Ze wist het niet eens meer. Jawel, ze vertrouwde Percy, maar Jason niet. Nooit meer.

Angstig klampte Fanta zich aan Percy vast en schoof haar lichaam naar de zijne toe, waarna ze behoedzaam om zich heen keek. ‘Percy?’ vroeg ze en ze kon er niks aan doen dat haar stem trilde. Tranen van angst blonken in haar ogen en haar keel, die een brok had, leek zich niet meer te kunnen bekommeren om haar stem en liet haar stem niet meer toe. Fanta slikte en zelfs dat ging moeizaam van de angst die haar totaal verstikte. ‘Wat als hij terugkomt? Wat als hij zichzelf in de kliniek weet te krijgen?’ fluisterde Fanta en ze keek hem bang aan, opnieuw de pijn voelend in haar onderbuik, maar ook op de blauwe plek die zich ietsjes hoger bevond dan waar het rokje eindigde. Dat was dus niet zo hoog, want haar rokje eindigde maar tot haar dijen. Nee, ze was haar kleding niet gaan aanpassen na wat er gebeurd was, had nog steeds dezelfde proberen te blijven en had Jason uit haar hoofd proberen te krijgen. ‘Wat als hij komt en hij neemt me mee met een of andere smoes? Wat als jij er dan niet bent?’ vroeg ze zachtjes en haar grote, bange ogen keken Percy aan, terwijl ze zijn shirt met moeite vasthield, omdat heel de angst zowat haar lichaam verlamd had, waardoor al haar handelingen wat minder vasthoudender werden, iets wat zeer vervelend was, aangezien ze Percy niet graag wou laten zien hoe bang ze was, maar dat was nu dus wel mooi mislukt. ‘Ik ben bang, Perce,’ mompelde ze en ze sloeg haar blik verslagen neer, zich bang voelend over wat er nog allemaal komen zou, of Jason zijn verdiende loon van iemand anders gekregen had voor zijn daden, of haar gevolgd was en ergens op haar loerde.

- Oh poep! Sorry, Jason was puur verzonnen, ik zie 't nu pas ;D
Lolz... Eigenlijk is dat nog best lollig... Jason in de kliniek en Fanta de hele tjd bang voor 'm ;D

Percy zag dat Fanta duidelijk in een soort tweestrijd zat. Hij wilde wel weten waarover, maar durfde het niet vragen. Hij drufde zijn lippen niet van elkaar te halen en te vragen wat er kon zijn. Bang dat het met hem te maken had of misschien met wat hij gezegd had. Zou ze bang voor hem zijn, bang dat hij hetzelfde zou doen bij haar. Dat hij haar op dezelfde manier pijn zou doen. Hij beet op zijn onderlip en durfde Fanta niet meer aan te kijken. Zou ze echt denken dat hij hetzelfde zou doen bij haar. Dat hij daarom zo aardig tegen haar deed en haar bij zich hield. Percy schudden zijn hoofd, nee Fanta kon niet zo denken over hem. Het kon niet, waarschijnlijk dacht ze aan iets anders moeilijk maar niet dat hij het zelfde zou doen. Fanta klampte zich angstig aan hem vast en PErcy sloeg beide armen om haar heen. HIj wreef zachtjes over haar rug. Hij probeerde haar te troosten op de meest slechte manier. Hij was er gewoon niet goed in om mensen te troosten. Hij kon nooit de goede woorden vinden of de juiste handelingen.
Haar stem trilde terwijl ze zachtjes zijn naam uit sprak, Percy keek naar haar en zag de angst en verdriet in haar ogen staan. Ze was bang, bang dat die Jason hier zou komen en haar mee zou nemen. Hij schudden zachtjes zijn hoofd, ze moest niet bang zijn. Niet voor zo iemand als die Jason. Er was natuurlijk een grote kans dat zo iemand hier kon komen, maar zouden ze dan niet verledens checken? Dat hadden ze ook niet bij hem gedaan, waarom zouden ze het dan wel bij hem doen?
Percy wreef over haar rug en streek door haar, haar. Hij wilde haar kalmeren en haar zorgen weg nemen. Het waren dan wel zorgen die hij niet weg kon nemen, maar hij wilde al te graag dat Fanta zich veilig voelde.

'Hij kan hier niet komen.' Zei Percy, hij wist wel dat het deels gelogen was. Maar toch hield hij het voor dat mensen heus wel verledens zouden checken. De grote bange ogen van Fanta keken hem hoopvol aan en hij beet op zijn onderlip.
'Ik zal er voor zorgen dat hij je niet mee kan nemen als hij hier wel komt. Ik zal er voor zorgen dat hij niets met je kan doen. Dat hij je niet weer pijn kan doen.' Zei Percy sussend tegen Fanta. Hij wist nog niet hoe hij het zou doen, maar hij zou er voor zorgen als die Jason ooit op een dag vrolijk hier binnen zou wandelen. Hij zou die jongen zelf wel kunnen vermoorden als hij hem zou zien. Percy voelde hoe hij langzaam begon te koken van woedde. Hoe kon je iemand zo iets vreselijks aan doen. Hij keek even in de verte. Hij kon niets meer zien dan de donkeren lucht. Hij voelde zijn bonkende hoofdpijn weer opkomen, de pijn die hij voelde als hij zichzelf pijn deed, maar deze was anders. Veel heftiger en gemener. Hij keek weer naar Fanta en haar bange ogen leek de hoofd pijn af te nemen. Haar ogen maakte Percy ook bang, bang dat ze weer door dezelfde pijn heen moet gaan. Hij zou er wel voor zorgen dat, dat niet meer hoefde. Dat ze nooit meer dezelfde pijn hoefde te voelen als toen.
'Ik zal er echt alles aan doen, zodat je geen pijn meer hoeft te lijden. Dat je nooit meer door die hel hoeft als toen. Dat er mensen zijn die wel van je houden en wel om je geven. Die je geen pijn doen fysiek of met woorden. Daar zal ik alles voor doen.' Zei Percy tegen Fanta. Hij wist wel dat hij niet alles kon waar maken voor haar, maar hij probeerde zoveel mogelijk voor haar waar te maken. Hij streek een haar lok uit haar gezicht achter haar oor en keek haar diep in haar ogen aan. Hij zocht naar die hyperactieve twinkeling in haar ogen. Die twinkeling die hem ook blij kon maken als hij hem zag.

-Haha maakt niet uit XD moest er wel om lachen-

Haar hart wild kloppend in haar borstkas en proberend niet om te kijken, keek Fanta twijfelend richting Percy. Ze vond het lief van hem dat hij zich zo om haar bekommerde, maar het nam met moeite al haar zorgen weg. Wat als er opeens toch een Jason binnengewandeld kwam en hij het wel was? Ze richtte haar ogen naar hem en probeerde haar ogen op hem te houden. Ze drukte haar buik tegen de zijne en sloeg haar armen rond zijn nek. ‘Dankjewel,’ fluisterde ze en ze keek even naar de grond, maar keek algauw weer terug in zijn ogen. De ogen die haar gerust leken te stellen, wat er ook gebeurde. Ze vond het fijn dat hij haar zo omhelsde en dat hij haar zo wist te troosten. Ze sloot haar ogen even en liet zijn woorden door haar oren stromen, zoekend naar een plekje in haar hoofd, waar langzaam de betekenis van zijn woorden duidelijker werd. Ze glimlachte en aaide zachtjes door zijn haren. ‘Dankje Percy. Dankjewel dat je er op dat moment voor me zal zijn,’ zei ze en ze slikte even toen ze de blauwe ogen van Percy zag. Jason had groene ogen. Gelukkig, hij leek niet op Percy. En Percy ook niet op hem. Jason zou haar nooit zo gekalmeerd hebben en zou haar nooit in deze omhelzing nemen. Hoe kon ze zo stom zijn om te denken dat Percy hetzelfde zou worden? Met een luide slik keek ze naar beneden. ‘Je zult me nu wel heel stom vinden en misschien zelfs boos worden,’ zei ze zachtjes en ze voelde hoe een brok in haar keel kwam en hoe ze meer naar de grond moest kijken, bang zijnd dat als ze zijn ogen zou zien, dat ze het opeens niet meer kon vertellen. ‘Maar ik dacht in een vlaag van paniek dat jij hetzelfde zou worden. Achteraf gezien hartstikke stom natuurlijk,’ zei ze, meer als een fluistering dan dat ze het echt zei, maar goed. Ze keek omhoog en was nu pas echt bang dat hij boos zou worden. ‘Percy, ik.. Ik wou het helemaal niet denken,’ mompelde ze en ze keek hem bang aan. Ze pakte zijn hand vast en zuchtte zachtjes. ‘Ik wil je geen pijn doen met deze woorden,’ zei ze en ze zuchtte weer even. ‘Je moet weten dat je echt een hele goede vriend voor me bent. Ik wil nooit meer zo over je denken.’

Bang zijnd voor zijn reactie keek naar de grond en snel nam ze zijn hand vast. Hopelijk was hij niet boos op haar. Ze kon zich voorstellen dat hij dat wel zou zijn, aangezien ze echt letterlijk in zijn gezicht had ze gezegd dat ze bang was dat hij zoals Jason zou worden. Welke jongen kon er nu zo verschrikkelijk als Jason worden? En waarom had ze Percy nou weer de waarheid verteld? Waarom kon ze niet gewoon de waarheid inhouden zodat ze hem wat minder pijn deed? Waarom wou ze per se dat hij wist wat ze over hem dacht en wat ze over hem te zeggen had? Waarom kon ze niet gewoon een paar dingen verzwijgen en alleen het goede vertellen? ‘Ik wou het echt niet denken, het schoot me gewoon te binnen! God, Percy, wees alsjeblieft niet boos, dan kan ik niet aan,’ fluisterde ze zachtjes en nu nam haar andere hand zijn andere hand nu ook vast, zodat ze met haar handen de zijne vasthield. Ze zuchtte even en keek naar de grond. Dat ze Percy had vergeleken met Jason, ook al was het maar een enkele seconde, een enkel ogenblik, een enkele tijd in haar leven, was echt gewoon verschrikkelijk. Ze zou het wel begrijpen als Percy boos op haar zou zijn, boos zijnd over het feit dat ze hem met dit kon vergelijken. En toen, zonder er echt nog verder over na te denken, ging ze op haar tippen staan en drukte ze haar lippen slechts gedurende twee seconden op de zijne. Haar ogen waren gesloten en meteen nadat ze het gedaan had, liet ze gauw weer los. ‘Shit,’ fluisterde en ze deed een paar stappen achteruit. ‘Ik wist niet… Ik… Impulsief… Ik ben.. Ik wou niet per se,’ hakkelde ze over haar woorden en ze stapte nog meer uit. Haar lichaam verloor de warmte die van Percy’s handen kwam en geschrokken keek ze om. Het liefst wou ze zich omdraaien en weglopen. ‘Ik… Sorry Percy.. Ik,’ zei ze en ze kwam weer een beetje terug dichterbij, maar wist niet zeker of ze zijn handen wel zou vastnemen. Zou hij nu boos zijn? Eerst vergeleek ze hem met Jason en daarna zoende ze hem op zijn lippen, alsof het allemaal nog niet erg genoeg was wat ze gedaan had! Wat was ze toch ook een verschrikkelijk mens! Ze deed niks goed!

Percy hield Fanta stevig vast in haar zij, hij vond het helemaal niet erg om haar zo dicht bij hem te hebben. Haar gefluister klonk door zijn oren en hij knikte alleen maar. Hij wilde zo graag dat hij Fanta kon helpen. Hij wilde gewoon dat Fanta zich veilig bij hem voelde, daar was je toch vrienden voor. Toch? Vrienden, was vrienden wel het juiste woord? Zou hij voor elke vriend het zelfde doen als dat hij voor Fanta wilde doen. Zou hij hetzelfde doen voor Dahlia? Ja hij zou hetzelfde doen voor Dahlia. Hij zou Dahlia ook beschermen en er voor zorgen dat ze nooit meer bang hoefde te zijn. Maar het ging nu niet om Dahlia het ging om Fanta. Fanta was bang op dit moment en hij wilde zo graag die angst weg nemen bij haar. Hij voelde een lichtte woedde weer opkomen toen hij dacht aan het feit wat die Jason bij Fanta gedaan had. Waar hij haar door heen gesleept had en hoe hij haar achter gelaten had. Hij beet kwaad op zijn onderlip en wilde het liefst wilde hij die Jason wel eens gaan opzoeken hem laten zien wat hij met Fanta gedaan had en waar ze allemaal door heen moest.
Percy keek op naar Fanta toen ze weer sprak. In een keer werd zijn woede weg gezogen door leegte. Ze dacht dus wel dat hij misschien het zelfde zou doen. Hoe kon ze dat denken? Had hij haar het gevoel gegeven dat ze niet veilig bij hem was? Hij begreep het niet, hij voelde zich schuldig en keek naar de grond. Hij wist niks te zeggen en kon alleen maar denken aan de pijnlijke woorden die Fanta had gezegd. Leek hij dan zoveel op die Jason, dat ze dacht dat hij uiteindelijk hetzelfde zou doen.
'Hoe kon je dat denken?' Vroeg hij fluisterend. Eigenlijk wilde hij er geen antwoord op hebben omdat het alleen maar pijnlijker zou worden dan. Hij keek naar Fanta en zag haar tranen in haar ogen staan. Meende ze nou serieus dat ze het gedacht had.
'Ik ben niet boos.' Fluisterde hij zachtjes.
'Alleen verrast, ik dacht dat ik je geen pijn gedaan had.' Zei hij zachtjes tegen Fanta en hij keek weer weg. Hij voelde hoe Fanta zijn hand vast pakte, hij hield haar hand stevig vast. Het kon niet waar zijn, hij was niet hetzelfde als die Jason.

Haar anderen hand nam hij ook stevig vast en keek er naar. Haar handen waren slank en egaal. Die van hem waren wat grover en zaten vol kleine litekens. Zijn ene hand zat onder de litekens omdat hij in de spiegel had geslagen, en zich vaak ophaalde aan scherpe dingen. Hij sloeg ook vaak tegen muren, waardoor zijn knokkels geschaafd waren. Hij keek weer op naar Fanta en glimlachte voorzicht.
'Ik ben niet boos, ik ben niet zo als Jason en ik zal ook nooit worden zoals hem.' Verzekerde Percy Fanta. Hij wilde haar aan kijken, maar ze keek naar beneden. Hij wilde haar niet dwingen in zijn ogen te kijken. Hij wilde niet dat ze zich gedwongen voelde hem in zijn ogen te kijken. Percy sloeg zijn ogen naar de grond en beet zachtjes op zijn onderlip, hoe kon dit gebeuren?
Hij wilde opkijken naar Fanta, maar hij voelde haar lippen zachtjes tegen de zijne. Een warm gevoel drong bij hem naar binnen en het gevoel dat hij voelde verdween ook weer snel. Voordat hij kon reageren haalde ze haar lippen van de zijne. Fanta was het tweede meisje dat hem gekust had hier. Hij keek haar verbaasd aan. Ze kuste hem? Waarom? Ze maakte zich los uit zijn greep en liep achter uit. Ze hakkelde over haar woorden, hij was te verbaasd om ze te horen. Hij keek haar aan en schudden zachtjes met zijn hoofd. Nee hij was niet boos, verre weg zelfs van boos. Hij voelde een stukje warmte en wilde die eigenlijk vast houden. Maar omdat Fanta achteruit gelopen was, leek ze de warmte mee te nemen. Hij stapte op Fanta af en pakte haar hand.
'Ik ben niet boos.' Zei hij nogmaals, hij begreep het gewoon niet.
'Waarom? Waarom kuste je mij?' Vroeg Percy en hij schudden zachtjes zijn hoofd. Hij kon het niet geloven eigenlijk. Waarom had ze een drang hem te zoenen? Het gaf een warmte af dat on beschrijfelijk was, maar elke stap die Fanta verder weg nam, nam ze de warmte van hem af.

Gelijk nadat haar hand weer gegrepen werd en ze de woorden van hem hoorde, keek Fanta hem verbaasd aan. Na alles wat er gebeurd was, had ze toch echt wel verwacht dat hij boos zou zijn. Of dat hij ondertussen wel gek ervan zou worden dat ze hele tijd vroeg of hij boos was of niet, maar dat kwam gewoon omdat ze niet wou dat hij boos werd. Het gevoel in haar, dat warmte en een onbeschrijfelijk gevoel veroorzaakte, liet haar even naar adem snakken. Ze wou opnieuw die warmte hebben, ze wou hetzelfde hebben als daarnet, maar Percy zou haar voor gek verklaren als ze hem nog eens zou zoenen. Ze moest hem ook niet opnieuw zoenen. Was ze soms gek? Of wou ze hem juist wel weer opnieuw zoenen? Wou ze die warmte zo graag hebben en snakte haar lichaam er zo erg naar, dat ze hem weer op die manier zou zoenen om de warmte te krijgen? Wat was er toch met haar aan de hand? Hoe kon ze zulke heerlijke warmte in zich voelen? ‘Ik… Ik voelde gewoon dat ik het moest doen. Mijn gevoel zei dat ik je moest zoenen, dat ik gewoon moest gaan voor wat mijn hart wou en mijn hart wou op het moment zelf dat ik je zoende,’ vertelde ze en ze vond zelf dat, ondanks dat de woorden wel de waarheid waren, ze gewoon verschrikkelijk stom klonken. Ze had het gevoel dat ze verschrikkelijk aan het overreageren was, maar had ook het gevoel dat ze nu eindelijk pas haar echte gevoelens bloot op tafel had gelegd. Ze had hem gezoend en had hem daarmee meer verteld dan dat ze met elk ander woord zou kunnen doen, alhoewel ze natuurlijk niet verwachtte dat hij nu een gat in de lucht zou schieten van blijdschap. Had ze er wel goed aangedaan om hem te zoenen, of had ze het nooit in haar hoofd moeten halen om het te doen? ‘Het voelde zo heerlijk,’ mompelde ze en ze sloot haar ogen weer toen ze het gevoel terughaalde wat ze daarnet had. ‘Het warme gevoel waarover ik je daarstraks verteld had kwam weer terug. Percy, ik heb nog nooit zo’n fijn gevoel gehad als dat warme dat telkens door mijn borst raast, steeds als ik je zie, aanraak of aan je denk,’ zei ze en ze sloeg haar ogen even neer. Had ze last van een ziekte?

Nee, mensen kusten elkaar niet als ze last hadden van een ziekte. Maar wat dan wel? Had ze hem gezoend omdat ze zich net zo voelde als haar moeder toen die haar vader had leren kennen? Was het gevoel dat telkens door haar borstkas raasde werkelijk dat ene waarvan zij dacht dat ze het nooit meer zou voelen voor iemand? Voelde ze liefde voor Percy? En was hun vriendschap eigenlijk wel gewoon een vriendschap? Waarom voelde het dan zo perfect als ze hem zoende? Waarom wou ze elke warme aanraking van hem krijgen en waarom verlangde ze zelfs nu, ondanks het scherpe gevoel van schuld, terug naar zijn lippen? Waarom kon ze hem niet gewoon met rust laten en waarom was ze daarstraks niet weggelopen? Het antwoord zat ergens diep verstopt in haar hoofd, maar Fanta was te van streek om eraan te denken. ‘Het gaf me echt een compleet gevoel, het voelde zo heerlijk,’ mompelde ze en ze sloeg haar ogen even neer, zichzelf schamend over het feit dat ze zich zo voelde tegenover iemand die ze nog maar een paar uur kende. Ze keek naar haar handen en zuchtte even toen ze merkten dat die Percy’s handen krampachtig vasthielden, alsof er elk moment iemand kon komen die hun met een ruk uit elkaar zou halen. Ze schudde haar hoofd even en keek hem aan. Een blik van verlangen? Zou dat het zijn wat er nu in haar ogen speelde? Nee, ze wist zelf niet eens hoe een blik van verlangen eruitzag. Ja, misschien had ze het wel eens gezien bij een hond, maar misschien lag dat anders. Ze had geen idee op welke manier Percy haar ogen nu zag. Wou hij haar nu niet meer in zijn buurt hebben of wel? Waarom waren zijn gevoelens nu zo onduidelijk en waarom waren de hare niet te begrijpen? Zachtjes gingen Fanta’s armen terug naar Percy’s nek. Ze drukte haar lichaam dicht tegen zich aan en voelde opnieuw die warmte waar haar lichaam zo naar verlangde, die ze om zich heen wou hebben en die ze zo graag bij zich wou hebben en houden. Ze sloot haar ogen even en keek hem toen weer aan. ‘Het gevoel wat er nu door me raast is warm, maar ook een ander gevoel dat onbeschrijfelijk is. Het voelt als een soort van verlangen, maar ik ben niet zeker,’ zei ze zuchtend.

- Precies 800 woorden ;D -

Percy glimlachte voorzichtig naar Fanta. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij wilde er graag voor Fanta zijn, hij wilde graag dat ze zich veilig voelde. Maar hij kon die veiligheid toch niet geven? Hoe kon ze zich veilig voelen bij hem? Hij hield haar hand vast en trok haar zachtjes tegen hem aan. Ze moest het doen? Ze moest hem zoenen van haar gevoel. Percy beet op zijn onderlip en keek naar beneden. Hij sloeg zijn armen om Fanta heen en hield haar stevig vast. De warmte die hij daar net gevoeld had, kwam zachtjes terug in hem. Het leek als een soort roes, waarin hij dingen kon voelen die hij normaal nooit voelde.
'Ze zeggen altijd dat je, je hart moet volgen.' Fluisterde Percy zachtjes tegen Fanta. Zijn moeder had het vroeger vaak genoeg tegen hem gezegd. Wat zei zijn hart op dit moment? Hij wist het niet, hij klopte wel sneller dan normaal. Maar hij voelde geen verlangen. Hij voelde alleen een verlangen naar de warmte die hij voelde als Fanta hem aanraakte, Als ze tegen hem praatte of als ze hem...
Als ze hem zoende. Percy keek in Fanta's ogen en haar bange ogen hadden plaats gemaakt voor een nieuw paar schitteringen. Haar ogen waren bij elke emotie anders, bij elke emotie verschillend, maar bij elke emotie nog even mooi. Hij voelde dezelfde warmte als die Fanta beschreef. Mensen konden toch niet dezelfde gevoelens hebben? Hij keek in haar ogen om daar het antwoord in te kunnen vinden.
'Mijn hart zegt...' Percy probeerde zijn hart te voelen en het gebonk te ontrafelen in een menselijke taal. Hij zocht diep inzichzelf en probeerde het warme gevoel te ontrafelen.
'Mijn hart zegt, dat dit moment niet beter had kunnen zijn.' Fluisterde hij zachtjes tegen Fanta. Het was een belachelijk antwoord dat wist hij ook wel, maar het was wel een eerlijk antwoord. Een antwoord die alleen hij kon verzinnen.

De kus van Fanta maakte er iets los in Percy, een gevoel die hij nog nooit gevoeld had. Een gevoel dat hij nooit verwacht had te kunnen voelen. Het voelde compleet nu hij hier stond met Fanta. Maar toch, voor hoe lang zou het gevoel goed voelen? Hoe lang zou het goed gaan, voordat alles weer om zou draaien naar het verkeerde. Percy beet op zijn onderlip en keek omlaag.
'Het geeft mij ook een compleet gevoel, alleen ben ik bang dat het gevoel uiteindelijk zal om draaien in iets slechts. Een slecht gevoel dat er zo zal in rammen dat ik niet weet hoe ik er nog boeven uit moet komen.' Fluisterde Percy zachtjes en hij bleef naar de grond kijken. Hij was er echt bang voor dat het gevoel hem uiteindelijk zijn leven zou kostten omdat hij het niet meer zag zitten. Niet dat hij het hier ooit kon doen, maar hij wist dat hij er niet mee zou kunnen leven als het gevoel in iets slechts zou omdraaien. Fanta sloot haar armen om zijn nek, Percy sloot zijn armen om haar middel. Hij trok haar zachtjes tegen hem.
'Ben jij daar dan niet bang voor? Dat het warme gevoel straks zal omdraaien in een koude windvlaag en uiteindelijk je zal bevriezen?' Vroeg Percy aan Fanta. Hij was daar echt benieuwd naar, of Fanta net zo bang was als hij. Het klonk zo stom, bang voor een gevoel zijn. Hoe konden zij nog bang zijn voor gevoel na alles wat ze meegemaakt hadden? Hoe konden zij nog bang zijn voor gevoelens, misschien omdat het een nieuw gevoel was die zij beide nog niet kende.

Met gesloten ogen luisterde Fanta naar Percy, telkens knikkend als een soort bevestiging. Ze vond wel dat het normaal was dat hij het voelde, maar haar gevoel zei dat er helemaal niks mis was. Haar gevoel zei dat het warme altijd aanwezig zou blijven. Ze sloot haar ogen even en liet het nieuwe gevoel even door zich heen stromen. ‘Nee, eerlijk gezegd ben ik daar niet zo bang voor,’ zei ze en ze sloeg haar ogen neer, waarna ze die weer opende en Percy rustig aankeek. ‘Momenteel is het enige wat ik nog wel het gevoel behouden en van het gevoel genieten, zolang het nog aanwezig blijft. Ik heb het echt nog nooit gehad en het is te sterk om te negeren,’ zei ze en ze sloeg haar ogen even neer, maar probeerde hem ondanks dat ze bloosde toch aan te blijven kijken. Als ze haar ogen neer zou slaan en hem niet zou durven aankijken, zou hij misschien juist denken dat ze niks meende van dit alles en ze meende het wel, anders zou ze hem toch niet gezoend hebben? Anders zou ze haar gevoel toch nooit zomaar op tafel voor hem hebben gevoeld? Haar benen drukten zich dichter tegen hem en zochten de warmte op die haar koude, blote benen zouden verwarmen en zijn warmte zou opnemen. Ze sloot haar ogen even. ‘Ik wil zo graag het gevoel blijven houden, het voelt zo goed,’ fluisterde ze zachtjes tegen Percy, waarna ze haar voorhoofd tegen zijn borstkas liet leunen en haar ogen opnieuw sloot. Algauw maakte ze zich weer los uit deze beweging en haar hand verschoof opnieuw naar zijn nek, om daar met zijn haren opnieuw te kroelen. Genietend sloot ze even haar ogen en liet de warmte toe die zichzelf meester maakte in haar borstkas. ‘Ik weet momenteel bijna zeker dat dit gevoel nooit in iets slechts zal veranderen. Daar voelt het gewoon veel te goed voor,’ fluisterde ze zachtjes, terwijl ze hem aankeek en een schittering in haar ogen plaatsvond. Een aantal schitteringen achter elkaar zelfs. Allemaal fonkelingen van de warmte die zij binnenin zich voor hem voelde. Ze sloot haar ogen even en liet haar voorhoofd toen tegen de zijne rusten. Een been schoof zich langs zijn been, terwijl de andere gewoon bleef staan waar hij stond. Haar ogen openden zich en probeerden te kijken in zijn ogen, kijkend wat ze daar zou kunnen vinden.

- Korter, reclame voorbij!

Percy beet op zijn onderlip terwijl Fanta dichter tegen hem aan ging staan. Hij wist het niet, eerlijk gezegd. Hij kon zeggen hoe hhet gevoel zou eindigen, hoe het zal voelen als het maar voor tijdelijk was. Misschien had Fanta wel gelijk, misschien moest hij gewoon genieten van het gevoel dat nu zijn borstkast overnam. Hij kon het ook niet negeren, terwijl hij het met elk ander gevoel wel kan. Misschien komt het wel omdat het een nieuw gevoel is, misschien ook omdat hij er niet tegen wilt vechten. Het voelde veelste goed om tegen te werken.
Percy wist wel waar de gevoelens vandaan kwamen, hij had ze ooit eerder gevoeld, maar nooit zo sterk. Nooit zo sterk als dat ze nu waren, waarschijnlijk was dit het branddende gevoel wat hij eerst voelde bij Fanta'a aanraking. De pijn die door hem heen ging en daarna verzwakte naar een gevoel wat hij niet meer wilt missen. Hij keek in haar ogen, verschillende schitteringen vonden plaats in haar ogen. Ze waren gevuld met gevoel. Zouden zijn ogen dat ook zijn? Zou die lege blik in zijn ogen dan eindelijk weg zijn? Hij hoopte het, hij hoopte dat zijn lege blik had plaats gemaakt voor de schitteringen die hij in fanta's ogen had gezien.
'Ik moet er niet tegen vechten.' Fluisterde Percy en hij sloot zijn ogen. Hij wist dat hij er niet tegen moest vechten, maar hij deed het automatisch. Hij probeerde het warme gevoel weg te jagen door een kou door zijn lichaam te laten stromen. Een kou van schuld gevoelens. Schuld gevoelens die niet echt waren. Hij opende zijn ogen en keek in die van Fanta.

'Mijn hart zegt dat ik er niet tegen moet vechten, maar mijn gevoel wel.' Zei hij zachtjes en streek door het haar van Fanta. Hij schudden zachtjes zijn hoofd, misschien zou het vandaag dan anders zijn. Misschien kon hij vandaag dan een keer naar zijn hart luisteren in plaats van naar zijn gevoel. Hij boog langzaam naar voren en drukte zijn lippen op die Fanta. Hij sloot zijn ogen en liet het warme gevoel meester van hem worden. Hij drukte Fanta nog dichter tegen hem aan en kuste haar zachtjes.
Hij trok zich langzaam terug en hield het warme gevoel nog even vast. Hij beet zachtjes op zijn lip en keek naar Fanta. Ja, dit voelde goed.


-Speciaal voor Aimee >.< nha nee Percy is verliefd *snikt* Mooi moment *snik*-

‘Als jij er niet meer tegen vecht, vecht ik er ook niet meer tegen, dat beloof ik je. Samen zullen we stoppen met ons te verdedigen tegen het gevoel, maar alleen als jij er klaar voor bent,’ fluisterde Fanta en ze sloot haar ogen even. Haar greep om zijn nek werd sterker toen ze een explosie van gevoelens leek te voelen in haar maag. Zachtjes zoende ze hem terug en sloot haar ogen. De twinkeling verdween hierdoor, was niet meer zichtbaar voor anderen. Haar lichaam leunde naar voren tegen de zijne, terwijl haar mond koortsachtig die van hem probeerde te bereiken, maar dit allemaal op een zeer zachte manier, zodat ze hem zeker geen pijn zou doen. De gevoelens die in haar lichaam rondgingen, waren zo verschrikkelijk overweldigend. Het leek wel alsof haar lichaam nu eindelijk het gevoel van voldoening had, dat ze nu eindelijk het uiterste van liefde had bereikt en haar lichaam met die nodige warmte had gevuld die het een paar jaar had gemist. Haar lippen reken weer terug en zachtjes ademde ze, terwijl ze haar ogen sloot en haar hoofd tegen die van Percy liet steunen. Haar glimlach werd alsmaar breder als ze eraan dacht dat ze Percy eindelijk eens had zien glimlachen. Ze durfde niet in zijn ogen opzoek te gaan naar de twinkeling, bang dat ze zou verdrinken en dat ze weer opnieuw haar lippen op de zijne zou drukken. Genoeg was immers genoeg, maar zou ze hier wel genoeg van krijgen of zouden haar lippen telkens weer opnieuw naar de zijne snakken? Met een schrok besefte ze dat ze haar belofte verbroken had. Ze had belooft dat ze nooit meer iemand zou zoenen of zou liefkozen. Nou, dat was bij Percy wel mooi mislukt. Heel haar hart leek tekeer te gaan voor hem, het gevoel was zo heerlijk en ze wou het zo graag bij zich houden, ze wou hem niet verliezen. Ze sloot haar ogen en drukte haar eigen lichaam dichter tegen de zijne, was dichter eigenlijk nog mogelijk? Het liefst zou ze nu niet in de kliniek willen zijn, maar ergens anders. Ergens waar er een fatsoenlijk huis was en waar ze liefkozend afscheid kon nemen van Percy. Maar als ze nu afscheid van hem zou nemen, zou haar alleen een koude kamer tegemoet komen en zou ze misschien straf krijgen van een van die gorilla’s die hier rondliepen en de wacht hielden.

Het idee dat ze dadelijk ontdekt konden worden door een zo’n gorilla en dat die haar aan haar haren zou wegslepen, liet haar over haar hele lichaam huiveren. Om Percy niet bezorgd te maken, schoof ze haar benen dichter naar hem toe en aaide ze zachtjes over zijn wang. Haar ene hand zakte naar zijn borstkas, de plek waar zijn hart was, haar andere hand bleef kroelen in zijn nek, opzoek naar gevoelige plekken waar ze hem zachtjes kon laten genieten door te strelen. Haar ogen durfde ze pas te openen toen haar eigen trance voorbij was. Ze zuchtte zachtjes en glimlachend keek ze richting Percy, alsof ze nu pas kon geloven dat ze gezoend hadden. Ze kenden elkaar nog maar een paar uur, hoe kon dat gevoel dat ze bij hem kreeg dat zo goed voelen? Hoe kon het dat zij zichzelf niet eens schuldig voelen over alles wat ze gedaan had tot nu toe bij hem? ‘Lekker gevoel,’ mompelde ze en ze besefte dat dit misschien anders op hem kon komen dan dat het voor haar was. Net alsof ze het altijd al had meegemaakt, maar bij hem een extra kick kreeg of zo iets. Shit! Inderdaad de verkeerde gekozen woorden als het zo op hem zou overkomen. ‘Ik bedoel dat het zo fijn was. Ik heb dit nog nooit gevoeld,’ verbeterde zij zichzelf gauw en ze glimlachte naar hem, durfde nu pas haar ogen open te doen en in de zijne te kijken. Het maanlicht weerkaatste een mooi, wit licht in zijn ogen en Fanta moest moeite doen om niet in die ogen te blijven kijken en om zich niet gewoon te laten betoveren door hem. Zachtjes begon haar hand bij zijn borstkas zijn hartslag mee te volgen. Ze streelde ritmisch over zijn borstkas, gelijk aan het aantal hartslagen dat ze meekreeg in haar vingers, maar liet het ook weer zacht en bijna betoverend over zijn borstkas gaan. Misschien zou het voor hem kietelen, maar voor Fanta was het best wel rustgevend. Het enige wat ze nu nog wou doen was zich nestelen in zijn armen en hopen dat dit voorbij zou zijn, heel Disturbia kliniek, dat alles maar een boze droom zou zijn en dat ze wakker zou worden naast hem in een normaal bed, in een normale wereld. Ze grijnsde even. ‘Nog altijd zoveel zin om buiten te slapen?’ vroeg ze met een half ondeugende, half plagende ondertoon aan hem en haar vrolijk twinkelende - met een beetje verlangen - ogen keken hem aan.

'Ik denk dat ik er klaar voor ben.' Zei Percy zachtjes en hij beet op zijn onderlip. Het koude schuldgevoel dat langzaam zijn lijf binnen wilde dringen leek nu helemaal weggezogen te worden door het warme gevoeld dat Fanta hem gaf. Percy vergat waar ze waren, de koude herfst wind leek warmer te worden en de donkeren nachtlucht zelfs wat lichter. Hij keek over het grasveld waar aande horizon wat bomen stonden. Als je het zo zou zien zou je niet zeggen dat het een kliniek was waar ze in zaten. Een kliniek, dat was waar ook. De donkere nachtlucht werd weer donker en de koude herfstwind kwam weer terug. Verderop zag hij het grijze gebouw staan wat de kliniek voor moest stellen. Hij wilde er niet naar kijken, hij wilde niet weten wat er zou gebeuren als ze straks weer naar binnen gaan. Hoe ze uit elkaar moeten gaan om terug te gaan naar een koude kamer waar niet eens een klein beetje zonlicht door heen komt. Hij keek naar Fanta hij kon haar niet plaatsen in een grijze koude kamer, hij wilde ook niet dat Fnta bij hem weg ging. Niet alleen omdat hij het warme gevoel niet weg wilde hebben, maar ook omdat hij de angst in haar ogen nog niet was vergeten. De angst die hij al twee keer had gezien vandaag bij haar, hier op het gras veld, maar ook binnen. Hij wilde haar niet los laten en achter laten in een kamer. In een kamer waar alles gezien wordt en als ze zagen dat ze daar niet was en later pas zou aan komen. Wat zouden ze met haar doen? Percy probeerde er niet aan te denken, maar zijn ogen zochten het hele grasveld af om te zoeken of er mensen waren. Uiteindelijk staakte hij zijn zoektocht toen hij terecht kwam bij Fanta's ogen. Hij voelde hoe fanta huiverde, waarschijnlijk dacht ze aan hetzelfde als hij. Hij keek haar glimlachend aan en drukte een klein kusje op haar voorhoofd.

Haar vingers bleven strelend in zijn nek en haar andere hand gleed naar zijn borstkast. Het gevoel dat bij Percy opkwam, was nog verwarmerder dan de eerste. Hij hield Fanta stevig vast en streek zachtjes door haar, haar. Hij glimlachte toen Fanta zich verbeterde, hij gaf een kus op haar wang en streek met zijn vinger door haar, haar.
'Ik snap wat je bedoelt.' Glimlachte Percy en hij bleef door haar, haar strelen. Het liefst wilde hij gewoon even tijd stil zetten, zodat ze gewoon konden genieten van dit moment. Dat niemand ze lastig kon vallen of dat hij gewoon met Fanta even kon verdwijnen van hier.
'Ik denk dat ik liever hier blijf dan dat ik terug moet naar mijn kamer.' Zei Percy zachtjes en hij keek toch weer even naar het grijze gebouw waar nog maar een paar lichtjes branden.
'Tenzij jij graag terug gaat en mij een hele nacht kan missen.' Grijnsde Percy terwijl hij nog een kus gaf op haar voorhoofd. Hij omhelsde haar stevig en steunde met zijn kin tegen haar hoofd. Eigenlijk was Percy nog best wel verrast dat er nog niemand op hun af was komen lopen en hun terug had gestuurd. Maar misschien moest hij niet de goden gaan verzoeken, dus hij wende zijn blik af van het gebouw.
'En ik weet niet hoe ze gaan reageren als wij straks dood leuk binnen komen wandelen alsof er niks aan de hand is.' Zei Percy zachtjes en hij keek weer naar Fanta. Hij wilde niet etrug naar binnen, niet voordat het ochtend was en ze gewoon naar binnen konden zonder problemen. Hij was bang dat ze misschien Fanta pijn zouden doen.

Een speelse glimlach krulde rond haar lippen en Fanta keek vanonder haar wimpers uit met een uitdagende blik richting Percy. ‘Ik jou missen? Het is eerder of jij mij kunt missen,’ zei ze en plagend stak ze haar tong uit. ‘Maar goed, ik kan je niet missen,’ zei ze als een fluistering en ze voelde hoe haar wangen bolden en waarschijnlijk weer helemaal rood werden. Oh nee, niet weer! Ze haatte dit als dit gebeurde. Het gaf haar zo’n raar gevoel. Maar ook zo’n fijn gevoel. Ze sloot haar ogen even en glimlachend keek ze richting Percy toen ze even bezorgdheid door zijn eigen zag flitsen. Het gevoel dat hij zich op dit moment echt om haar bekommerde, was verschrikkelijk heerlijk, maar ook overweldigend. Het zou haar bijna tranen in haar ogen hebben gegeven als ze zich niet kon vermannen. Gelukkig kon ze dit wel en snel sloot ze haar ogen even om zijn woorden door zich heen te laten gaan en ze te begrijpen, hem te voelen tegen haar lichaam en die veiligheid op te neme die ze altijd graag had als ze bij hem was. Niemand kon haar op dit moment meer veiligheid of zekerheid geven dan hij en dat verbaasde haar wel, maar liet haar ook glimlachen. ‘Ik denk dat ze in elk geval heel boos zullen zijn en als we dan ook nog eens de pech hebben dat het een man is, dat we de volgende morgen blauwe plekken op ons armen hebben,’ zei ze en haar gezicht betrok bij het idee dat er een gorilla op haar afkwam die haar hardhandig bij haar armen zou nemen. Ze slikte even en probeerde het beeld te verwijderen uit haar hoofd. Het was wel al eens eerder gebeurd. Ze voelde nog steeds de kloppende pijn als ze eraan dacht. Je zacht vastnemen? Welnee joh! Hoe sterker je de regel overtreden had, hoe harder de greep leek te zijn. Maar voor Percy had ze alles over. Om een nacht – of misschien zelfs meerderen, als ze weer eens in een stoute bui waren – door te brengen met hem, daar zou ze alles voor doen. Ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas aan en drukte haar eigen lichaam dicht tegen hem aan. Haar hoofd schoot ook opzij om naar het gebouw te krijgen en ze moest een nieuwe huivering onderdrukken. Nee, ze zou Percy niet laten pijn doen door een van de bewakers binnen, dat beloofde ze.

Grijnzend en speels keek Fanta naar Percy, waarna ze zijn greep losliet en zelf hem ook loste. Ze draaide zich elegant op haar tippen om en heupwiegde van hem weg. Toen ze een eindje van hem vandaan stond, grijnsde ze speels. ‘En wat zeg je nu? Kun je me missen?’ vroeg ze en uitdagend trok ze haar ene wenkbrauw op. Dat deed ze wel vaker als ze speels was, maar dit was de eerste keer dat ze het echt meende. Misschien zou het een verlekkerde blik opleveren, misschien ook niet. Ze wist niet of Percy zich gauw liet uitdagen door anderen en dan ook nog door zijn eigen vriendin. Wacht. Klopte die zin wel? Was ze nu zijn vriendin? Ze had geen tijd om daarover na te denken, ze wou hem uitdagen en dat kon alleen maar als ze serieus en in haar rol bleef. Kalm liet zij zich zakken op haar rug en keek hem uitdagend aan, waarna ze haar haren over haar schouder zwiepte. Haar ene been had ze optrokken, terwijl ze de andere gewoon plat hield. Zo leg ze recht tegenover Percy, zodat haar ogen de zijne ontmoetten. Een huivering van genot ging door haar heen bij het idee dat ze werkelijk de nacht zou doorbrengen met hem. Geen bewakers. Alleen ’s morgens het geschreeuw als ze hun zouden vinden, maar wie maakte dat nou uit? ‘Oh Percy,’ zei ze pesterig en ze knipoogde uitdagend, waarna ze haar houding veranderde en op haar zij ging liggen, haar handen naast zich liggend en zachtjes met haar vingers het gras strelend, dat zijn hoofd moest voorstellen. Ze grijnsde uitdagend. Dit was zo leuk. Voor het eerst voelde zij zichzelf geschikt voor haar leeftijd en geschikt voor haar eigen leven, maar ook geschikt om eens flink met Percy’s hoofd te spelen. Figuurlijk dan, hè. Zou hij haar kunnen weerstaan? Leuke vraag, misschien ook met een leuk antwoord. Opnieuw grijnsde ze even. Op welke manier zou ze hem nog kunnen uitdagen? Een idee schoot haar binnen, maar dat zou echt erg zijn, zelfs voor haar. Toch waagde ze het erop. Uitdagend deed ze een bandje die op haar schouder rustte een klein stukje naar beneden en keek hem daarna onschuldig aan. God, dit was zo leuk. Nee, eigenlijk mocht ze dit niet leuk vinden, maar toch vond ze het wel leuk. Wat zou hij ervan vinden?

- hé, de titel is wel: Fun? Or not? ;D
Ik kon 't niet laten ;D

Percy glimlachte toen hij zag dat Fanta langzaam rood werd. Het zag er zo lief uit, dat hij er zachtjes om moest lachen. Het was misschien de eerste lach die hij hier galeten had die echt gemeend was. Hij voelde echt een soort van vrolijkheid door hem heen stromen. Een gevoel die hij lang geleden had weggestopt om nooit meer aan te hoeven raken en te hoeven voelen. Hij keek naar Fanta toen ze sprak over de mannen. Eigenlijk had hij er nog geen een gezien, sinds hij hier was. Best vreemd eigenlijk, waarschijnlijk hadden ze niet verwacht dat hij de regels zou breken ofzo? Hij had er alleen een gezien toen hij naar zijn kamer ging omdaar zijn spullen op te ruimen die hij mee had kunnen nemen van huis.
'Ik zal er alles aan doen dat ze je geen pijn kunnen doen.' Zei Percy zachtjes tegen Fanta. Hij meende het ook. Als hij soieso een bewaker iemand pijn zag doen zou hij door het lint gaan. Niet dat hij zo agresief was, maar hij kon er gewoon niet tegen als mensen pijn leden door anderen.
'Al moet ik alle regels breken, maar ik zal er voor zorgen dat ze jouw met geen vinger aanraken.' Fluisterde hij zachtjes, hij keek in haar ogen en glimlachte naar haar. Hij zou er echt alles voor over hebben. Misschien nog wel meer als het zover kwam dat ze hier het veld op gestormd kwamen met zijn tienen. Om Fanta en hem uit elkaar te halen en terug te sturen naar hun kamer. Ze konden toch ook gewoon vragen of we met ze mee wilden gaan en zo terug naar onze kamer te sturen. Waarom moest daar altijd geweld bij zijn?

Percy keek verrast op toen Fanta hem los liet en weg van hem liep. Ze stopte een eindje verder op en draaide naar hem toe. Haar speelse grijns liet Percy ook grijnsen en hij schudden zijn hoofd.
'Eigenlijk niet.' Zei hij tegen haar en liep naar haar toe. Hij beet op zijn onderlip toen Fanta zich op haar rug liet zakken in het gras. Hij stond boven haar en keek haar aan. Ze knipoogde naar hem en zei plagerig zijn naam. Percy grijnsde en liet zich naast Fanta op de grond zakken. Hij keek Fanta niet aan en hield zijn gezicht gewoon normaal, alsof het niks met hem deed. Toen Fanta op haar zij rolde en met het gras speelde, keek Percy toch naar haar. Percy beet op zijn onderlip om niet in lachen uit te barsten. Het zag er dan ook best leuk uit als ze zo deed. Ze liet haar bandje van haar schouder zakken en Percy schudden grijnsend zijn hoofd. Hoe kon ze hem dit aan doen? Hij duwde Fanta om op haar rug en hing boven haar. Hij drukte zijn lippen op die van haar en kuste haar zachtjes. Hij sloot zijn ogen en liet de warmte die van haar lippen kwam inzich op gaan. Fanta had hem dan ook wel erg geplaagd, dat mocht hij nu wel terug doen. Hij trok zich terug en streelde met zijn vinger toppen over haar schouder en boven arm. Hij volgde met zijn ogen zijn vingers die over haar arm ging en keek daarna weer naar Fanta. Hij drukte nogmaals zijn lippen tegen die van haar. Hi draaide zich op zijn rug en trok Fanta boven op hem. Hij haalde zijn lippen van die van Fanta en grijnsde speels naar haar.
'Kan jij mij wel missen dan?' Vroeg hij met een plagerig ondertoontje.

Grijnzend keek Fanta naar Percy toen ze haar doel bereikt had. Blijkbaar had hij toch niet zoveel wilskracht als ze in eerste instantie gedacht had, maar het was juist hartstikke goed dat hij zich liet gaan. Ze grijnsde tegen zijn lippen aan en kon een zachte, verlangende kreun niet onderdrukken toen ze zijn vingers op haar bovenarm voelde. Eigenlijk was het raar. Ze dacht dat ze later heel veel problemen zou gaan krijgen met jongens, ook omwille van Jason, maar Percy leek zoveel onzekerheid weg te nemen dat ze hem gewoon vertrouwde en hem liet begaan. Het maakte haar niet uit wat hij met haar deed, als ze maar bij hem kon zijn. Glimlachend liet ze haar ellebogen aan weerszijden van zijn nek rusten en grijnsde even. ‘You stole my heart, Percy,’ fluisterde ze zachtjes, voordat ze hem weer zoende. ‘Natuurlijk zou ik je niet kunnen missen,’ zei ze zachtjes en ze liet haar lippen opnieuw tegen de zijne zakken. Oh, hij was goed. Hij was echt goed. Maar zij kon beter, veel beter. Ze had zin om hem uit te dagen, hem te plagen en gevoelens bij hem op te roepen. Haar gevoelens waren al opgeroepen en glimlachend liet ze haar blik over zijn lichaam glijden, onbeschaamd. Ze grinnikte even. ‘Dat was een rare actie, dat van daarnet, dat geef ik toe,’ fluisterde ze liefdevol in zijn oor, waarna ze haar vinger naar zijn nek liet glijden en daar een gevoelig plekje probeerde op te zoeken. ‘You liked it?’ mompelde ze tegen zijn lippen aan en ze streelde zachtjes de rand van zijn shirt, maar verder ging ze niet. Ten eerste wist ze niet hoever Percy wou en ten tweede wou ze hem niet kwijt aan een stom foutje dat ze maakte op het liefdesgebied, of hoe mensen het ook mochten noemen. Het kon haar niet meer schelen. Het enige wat ze nog wou, was alleen maar bij Percy zijn en zijn lichaam tegen de hare voelen. Haar ogen sloten zich even en een lichte grijns vormde zich rond haar lippen, waarna ze woorden probeerde te verzinnen die hem zowel zouden uitdagen – op een leuke manier – en zouden amuseren, die hem helemaal gek zouden maken en die zijn hoofd zouden laten tollen. Ja, die woorden probeerde ze te vinden, alleen moest ze die zoektocht wel nog even volhouden. Ze had geen idee wat ze kon zeggen om hem gek te maken.

‘I wanna make you crazy,’ fluisterde ze in zijn oor en ze beet plagend aan zijn oorlel, waarna ze even grinnikte. Zag haar hier nu. Een hoop meegemaakt, maar dit toch opzij duwend om Percy te liefkozen. Oké, dat klonk misschien nogal vreemd, maar het klonk nog vreemder om te beseffen dat het wel de waarheid was. Waarmee kon ze hem gek maken en hem helemaal aan haar charmes overlaten? Waarom dacht ze in godsnaam aan dit soort dingen? Omdat het leuk is. Ga door hoorde ze een stemmetje in haar hoofd zeggen. Die dook meestal op als ze zichzelf domme dingen begon af te vragen en ze grijnsde even. Misschien zag het voor Percy er best gek uit: zij zwevend boven zijn hoofd, diep in gedachten. Ze liet haar ene hand langzaam omhoog gaan. Haar vinger streelde zachtjes over zijn borst terwijl ze steeds hoger ging. Zij zou echt kippenvel krijgen als ze Percy was. Ze kreeg daarnet al kippenvel toen hij haar bovenarmen gestreeld had. Dat was een fijn, onmisbaar gevoel geweest. Kon ze zich zo altijd maar voelen, elk moment van de dag. Het zou nogal pijnlijk zijn, mocht ze Percy opeens gaan missen. Haar pupillen verwijdden zich bij dat idee. Dat ze Percy zou gaan missen? Wanneer? Oh ja, misschien als ze ’s avonds in bed lag, denkend aan hem, of als ze met iemand aan het praten was. Morgen zou ze haar zoektocht maken naar iemand met wie ze zou kunnen praten. Ze keek in Percy’s blauwe ogen. Oké, misschien overmorgen of die dag erna, misschien wou ze eerst nog even bij Percy blijven. Zachtjes gleed ze met haar hoofd naar zijn nek en begon daar vlinderzachte kusjes in te drukken. Het genot rees bij haar omhoog en even voelde Fanta zich een monster, maar dat gevoel vervloog algauw weer. Het grote verschil tussen Jason en haar? Zij deed het met liefde, hij met lust. Hij probeerde zijn daden goed te praten met ruwe handelingen, zij met liefdevolle, naar waarheid snakkende woorden. Ze grijnsde even en grinnikte toen weer. ‘Ik hou van je, Perce,’ mompelde ze tegen zijn lippen aan en opnieuw zonken haar lippen weer wat lager. Plagend duwde ze een kusje op zijn borstkas, waarna ze van hem afrolde en Percy op zich trok, waar ze waarschijnlijk meer kracht voor moest gebruiken dan hij bij haar. Ze sloeg haar armen rond zijn nek. ‘You wanna play…’ Ze grijnsde even onschuldig en speels. ‘… with me?’

Percy glimlachte om Fanta, ze zocht duidelijk naar dingen die heb gek konden maken. Niet dat hij het erg vond. Hij ging gewoon met haar mee. Percy grijnsde toen Fanta zachtjes in zijn oor fluisterde.
'I'll keep it safe.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar en kuste haar lippen zachtjes. de blik van Fanta gleed over zijn lichaam en Percy zag dit als het beste moment om het zelfde te doen. Hij bekeek haar lichaam, ze was echt een mooi meisje om te zien. Alles leek wel perfect aan, misschien ook wel logisch van wege haar obsessie, dat maakte hem niet uit. Hij eindigde zijn onderzoek van haar lichaam bij haar ogen. Die waren misschien wel het mooist van haar hele lichaam. De twinkelingen die er in stonden waren telkens anders, deze keer stonden ze plagend en ondeugend. Hij grijnsde en trok Fanta dichter tegen hem aan. Haar vingers streelde door zijn nek en bleven daar hangen. ‘You liked it?’ Mompelde ze tegen zijn lippen. Percy voelde en gevoel binnen stromen die meer was dan alleen lekker. Hij grijnsde naar haar en drukte zijn lippen op die van haar. Waarschijnlijk was dat meer dan genoeg als antwoord.
'You don't wanna know.' Grijnsde hij tegen haar lippen. Het kippenvel kwam op zetten tegen zijn armen. Ze maakte hem echt gek als ze hier mee door ging. De zachtte kusjes die ze plaatsten in zijn nek lieten Percy op zijn lip bijten van genot. Hij schaamde zich dat hij het zo voelde, maar het voelde goed. Zo goed zelfs dat het hem niet meer uit maakte hoe het gevoel langzaam meester van hem werd. Hij liet zijn lip met rust en voelde hoe Fanta zachtjes in zijn oorlel beet.
'Dat doe je al.' Grijnsde hij tegen haar als antwoord. Ze maakte hem al gek, gek van verlangen. Verlangen naar het gevoel dat ze hem gaf.

Fanta trok hem op haar en hij steunde met zijn handen in het gras. Hij hing boven haar en keek even in haar ogen. Zijn hart leek even een slag over geslagen te hebben toen ze zei dat ze van hem hield. Hij keek haar glimlachend aan en nog steeds niet gelovend dat ze het echt meende. Hoe kon ze van hem houden? Waarschijnlijk wel anders zou ze het toch niet zeggen. ‘You wanna play…’ Ze grijnsde even onschuldig en speels. ‘… with me?’ Percy lachtte zachtjes om haar onschuldige blik die in haar ogen stonden. Ze moest eens weten, dacht hij en streelde langs haar kaak met zijn vingertoppen. Hij drukte als antwoord zachtjes zijn lippen op haar mondhoek en zakte verder naar haar kaak en nek. Hij stopte bij haar nek, hij wilde niet te ver gaan. Hij wist niet zeker of Fanta het wel wilde. Hij kuste zachtjes haar lippen. Hij gleed langzaam met zijn linker hand langs wang en streelde zachtjes haar kaak. Eens kijken of zij er wel tegen kan? Grijnsde Percy om zijn gedachtte. Hij bleef met zijn linker hand steunen in het gras om niet met zijn volle gewicht op Fanta te steunen.
'Hou ook van jouw.' Fluisterde hij zachtjes in haar oor, misschien zou ze het niet eens horen. Zo zachtjes fluisterde hij in haar oor. Hij drukte zijn lippen tegen haar hals en keek haar weer aan in haar ogen. Hij glimlachte liefdevol naar haar, eigenlijk vond hij het vreemd. Hij had niet verwacht dat hij het ooit tegen iemand zou zeggen. Tegen iemand zou zeggen dat hij echt van diegene hield. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en wende zijn blik even van haar ogen. Waarschijnlijk zouden straks de schuld gevoelens wel komen als ze weg is. Schuld gevoelens dat hij toch van iemand kan houden. Hij trok zich niks van de gedachtte aan, dan komen die maar straks. Maar hij kon nu genieten van dit moment, een moment die hij misschien elke week zou mee maken. Hij drukte zachtjes zijn lippen op die Fanta en kuste haar.
'Echt waar.' Fluisterde hij als bevestiging tegen haar lippen.

‘Percy,’ kreunde ze zachtjes en heel haar lijf leek een en al schok toen ze zijn lippen in haar nek voelde. Het werd haar gelijk duidelijk dat haar nek een zeer zwakke plek voor haar was. Ze kon er niet tegen als iemand haar nek aanraakte of als er een koude windvlaag streek, maar Percy’s lippen waren meer dan alleen een windvlaag. Nee, dit was een heerlijke aanraking die ze het liefst in haar bezit wou houden en gewoon opnieuw wou voelen, telkens weer opnieuw. Haar ogen sloten zich genietend toen ze zijn lippen nu overal leek te voelen. Haar glimlach werd alsmaar breder toen ze een wederkerend antwoord kreeg. Zachtjes en glimlachend keek ze hem aan. Haar handen gleden nu als het ware over zijn lichaam en ze wist even niet meer wat ze wilde doen. Ze wist niet eens hoever ze mocht gaan en hoever ze zelf wou gaan. Nee, op dit moment wou ze dat hij haar zoveel mogelijk aanraakte als hij kon. Het gevoel van genot werd telkens groter en groter bij elke aanraking die hij deed en even was ze bang dat ze zelf de controle zou verliezen en de grens van hem zou overgaan en dat ze hem ergens aanraakte waar ze hem niet mocht aanraken. Ze kneep haar ogen even dicht bij dat idee, maar probeerde er zich niet teveel van aan te trekken. Percy was niet iemand die boos op haar zou worden, mocht ze per ongeluk iets verkeerds doen. Misschien had hij zelfs wel hetzelfde gevoel, werd hij ook licht in zijn hoofd en een tikkeltje onvoorzichtig. Krachtig probeerde Fanta zich in te houden en probeerde het gevoel dat in haar borstkas oprees zo sterk mogelijk te negeren. De dwang die aanwezig was om hem nog meer te laten zien dat ze van hem hield, kwam telkens terug en Fanta moest op haar onderlip bijten om het in te houden. Nee, dadelijk zou ze Percy pijn doen of maakte ze hem boos met een verkeerde beweging! Kom op, Fanta! Een keertje maar. Zo erg is het toch niet? Je vindt dit toch leuk? praatte haar hoofd tegen haar, maar ze probeerde de gedachte te negeren en keek Percy ondertussen lief aan. Ze wist haar handen op een respectieve plaats te houden en dat was goed voor haar. Dat hij haar lichaam goed bekeken had, was haar niet onopgemerkt gebleven. ‘You like my body?’

Grijnzend na die fluistering probeerde ze opnieuw haar gedachten tot bedaren te brengen, wat moeilijk ging. Ze wou het zo graag. Ze wou zich tegen hem aandrukken en hem liefdevol voelen terugreageren. Jeetje, wat dacht ze allemaal wel niet? Ze grijnsde even. ‘Heb jij ook zo’n rare gedachten?’ mompelde ze tegen zijn lippen aan en zachtjes zoende ze hem opnieuw. Zijn lippen voelden heerlijk tegen de hare, ook al waren sommige plekjes gebarsten, Fanta merkte er niks van. Een paar losse velletjes die zich nog bevonden, of een beetje bloed dat hier en daar misschien zat omdat hij net op zijn lip gebeten had, het kon haar niks schelen. Ze wou hem zo graag tegen haar lippen voelen. Die drang was veel te groot om te onderdrukken, dus kon zij er ook niks aan doen dat ze zich zo liet gaan. Het was leuk met Percy in de buurt, maar het was nog leuker als ze zou toegeven aan haar gedachten en gewoon één keer over haar eigen grens ging. Haar hand gleed bij die gedachte naar de zoom van zijn shirt. Ze slikte even. Nee, wat was ze nu aan het doen, dit mocht niet! Haar hand gleed weer naar boven, maar opnieuw spraken haar gedachten haar streng tegen. Wat was er nu zo erg aan een keer de controle verliezen? Er zou toch niks erg kunnen gebeuren? Opnieuw gleed haar hand weer naar beneden, bleef twijfelend hangen bij de zoom van zijn shirt en een vinger durfde onder zijn shirt te glijden, maar slechts alleen daar wat vel te strelen. Ze grinnikte even. ‘I love you more,’ luisterde ze plagend en ze drukte haar lippen weer op de zijne. Een zachte, bijna fluisterende kreun van verlangen drong over haar lippen en even bolden haar wangen weer op en werden ze rood. Not again! Rotwangen. Oké, dit ging zeer weinig helpen, maar bon. Ze kon er niks aan doen dat haar andere hand helemaal onder zijn shirt verdween en daar een beetje vel begon te strelen. Grijnzend keek ze hem aan. Ze voelde dat haar rokje naar beneden schoof en met een verschrikkelijk rode kop probeerde ze het weer naar boven te schuiven. Of course tevergeefs. Vervloekt. Nou ja, hem zoenen en hopen dat hij het niet merkte. Ze trok haar ene been op en grijnzend liet ze die langs zijn been glijden, in een soort poging tot elegantie. Ja ja, zeer leuk. Ze sloot haar ogen genietend. ‘I like this, honey,’ fluisterde ze in zijn oor en ze liet haar hand door zijn haren kroelen, op de manier die alleen zij kon doen.

Percy grijnsde toen Fanta zachtjes zijn naam kreunde toen hij zijn lippen in haar nek plaatsen. Nee zij kon er overduidelijk ook niet tegen. Het gaf Percy een nog warmer gevoel dan hij eerst voelde. Het gaf hem ook een verlangen, een verlangen naar meer. Maar hij hield zich in, hij wilde niet dat Fanta zich ongemakkelijk zou voelen. Hij zetten zijn rechter hand opnieuw in het gras en keek haar glimlachend aan. Hij grijnsde naar Fanta en streek een pluk haar uit haar gezicht.
'Niet alleen je lichaam.' Zei hij tegen haar met glimlach. Dat was waar, hij hield niet alleen van haar lichaam, maar ook van haar gedachttes en haar gewoontes voor zo ver hij die nu van haar gezien had. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en bekeek Fanta even zoals ze nu onder hem lag. Speelde er een gevoel bij hem op die hij nog kon beschrijven en Fanta kon heel goed zijn gevoel spelen.
'Je wilt niet weten waar ik allemaal aan denk.' Grijnsde Percy zachtjes en hij kuste haar lippen zachtjes. Hij merkte hoe Fanta de grenzen opzocht, of speelde ze gewoon met hem? Haar hand gleed onder zijn shirt en haar strelingen leken hem wel gek te maken. Hij kuste haar hals en fluisterde zachtjes in haar oor.
'Hoe weet je dat zo zeker?' Hij kuste haar hals en streelde met zijn vingertoppen langs de plaatsen die hij gekust had. Hij voelde hoe haar been langs de zijn gleed en hij voelde zijn hart opnieuw een paar slagen miste. Hij keek in Fanta's ogen en grijnsde naar haar. Hij hield ook van deze aanrakingen die ze maakte. Haar handen gleden door zijn haar en Percy kuste haar lippen zachtjes en liefde vol. Hij trok zich terug en streek met zijn vinger langs haar rode wangen. Hij glimlachte naar haar en hij bleef zachtjes over haar wangen strijken met zijn vinger. Het zag er schattig uit als ze van die rode wangen had. Hij drukte zachtjes zijn lippen tegen haar mondhoeken en sloot zijn ogen. Hij genoot echt van dit moment en wilde het zolang mogelijk vast houden.

Alleen al als hij haar zag leek zijn hart soms een slag te missen. Een slag voor angst om haar kwijt te raken. Maar ook een slag van liefde zoals ze dit gevoel benoemen. Bij elke aanraking die ze maakte bij hem leek zijn hart zo'n slag te missen. Of hij voelde het gewoon niet meer omdat hij zo in de ban was van haar aanrakingen. Hij wilde dat ze hier gewoon konden weggaan zonder zich zorgen te hoeven maken of mensen hun uit elkaar konden halen of dat ze op alle plaatsen die ze waren bekeken konden worden door anderen. Gewoon naar een plek te kunnen gaan waar ze de hele nacht samen kunnen zijn zonder zorgen. Bij elkaar konden zijn om elkaar te kunnen liefkozen. Dit gevoel maakte hem echt gek en zijn gedachttes ook. Nooit verwacht dat deze gedachtes ooit door zijn hoofd rond zouden spoken. Helaas kon Percy hier niet weg gaan, voorlopig nog niet. Hij had beloofd op om Dahlia te wachten totdat ze beter was.
Hij schudden zachtjes zijn hoofd. Hoe kon hij nou op dit moment aan Dahlia denken. Hij trok zich los van Fanta en ging recht op zitten in het gras. Het was niet Fanta's schuld, het was echt niet haar schuld. Hij trok zijn knieeen op en steunde met zijn ellebogen er tegen. Hij legde zijn hoofd in zijn handen.
'Sorry.' Fluisterde Percy zachtjes en hij keek op naar Fanta. Het was echt niet haar schuld, echt niet. In een keer was het warme gevoel bevroren door het koude schuld gevoel. Hij legde zijn hoofd weer in zijn handen en staarde naar de grond. Waar kwam dit vandaan? Waarom werd het warme gevoel in een keer weg geblaasd naar het koude gevoel.
'Het spijt me.' Fluisterde Percy en hij voelde zijn hoofd wazig worden. De bonkende hoofdpijn kwam weer op zetten. Zijn schuld gevoelens speelde op. Hij had zo gehoopt dat het pas later zou komen. Hij drukte met zijn handen tegen zijn hoofd. Waarom nu? Waarom kon hij niet gewoon normaal zijn zoals anderen, gewoon kunnen genieten van dit soort momenten?
'Het spijt me, het spijt me.' Bleef Percy zachtjes herhalen terwijl hij hard probeerde te vechten tegen de bonkende hoofdpijn.